- Από το εγχειρίδιο για διδασκάλους, κεφάλαιο 5 "How is Healing accomplished"-
Η θεραπεία συνεπάγεται την κατανόηση του σκοπού της ασθένειας. Η θεραπεία δεν είναι δυνατή χωρίς αυτή.
I. Πως αντιλαμβανόμαστε τον σκοπό της ασθένειας;
Η θεραπεία επιτυγχάνεται την στιγμή που ο παθών πάψει να βλέπει κάποια αξία στον πόνο. Ποιος θα διάλεγε να υποφέρει εκτός κι αν θεωρούσε ότι αυτό θα του απέφερε κάτι, κάτι που να έχει αξία γι αυτόν; Θα πρέπει να θεωρεί ότι είναι ένα μικρό τίμημα που χρειάζεται να πληρώσει για κάτι μεγαλύτερης αξίας. Γιατί η ασθένεια είναι μια επιλογή ∙ μια απόφαση. Είναι η επιλογή της αδυναμίας, παρερμηνεύοντάς την ως δύναμη. Όταν συμβαίνει αυτό, η αληθινή δύναμη θεωρείται απειλή και η υγεία κίνδυνος. Η ασθένεια είναι μια μέθοδος, μια ιδέα που συνέλαβες σε κατάσταση τρέλας ∙ μια μέθοδος να τοποθετήσεις τον Υιό του Θεού στον θρόνο του Πατέρα του. Ο Θεός γίνεται αντιληπτός κάπου έξω, άγριος και ισχυρός, ανυπόμονος να κρατήσει όλη την δύναμη για τον εαυτό Του. Μόνο αν Αυτός πεθάνει, μπορεί ο Υιός Του να Τον κατακτήσει.
Και τι αντιπροσωπεύει η θεραπεία σε αυτή την παρανοϊκή πεποίθηση; Συμβολίζει την ήττα του Υιού του Θεού και τον θρίαμβο του Πατέρα του πάνω σ’ αυτόν. Αντιπροσωπεύει την ύστατη πρόκληση σε άμεση μορφή την οποία ο Υιός του Θεού είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει. Αντιπροσωπεύει όλα όσα επιθυμούσε να κρύψει από τον εαυτό του για να προστατέψει την «ζωή» του. Αν θεραπευτεί, είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του. Και αν είναι υπεύθυνος για τις σκέψεις του, θα σκοτωθεί για να αποδείξει σ’ αυτόν πόσο αδύναμος και αξιολύπητος είναι. Αλλά αν επιλέξει ο ίδιος τον θάνατο, η αδυναμία του γίνεται δύναμή του. Τώρα έχει δώσει στον εαυτό του αυτό που θα του έδινε ο Θεός, άρα έχει καταχραστεί ολοκληρωτικά τον θρόνο του Δημιουργού του.
II. Η Αλλαγή της Αντίληψης.
Η θεραπεία πρέπει να γίνει σε ακριβή αναλογία με το πόσο άνευ αξίας αναγνωρίζεται η ασθένεια. Δεν χρειάζεται παρά να πεις, «Δεν έχω να κερδίσω τίποτα με αυτό» και θεραπεύεσαι. Αλλά για να το πεις αυτό, πρέπει ν’ αναγνωρίσεις συγκεκριμένα γεγονότα. Πρώτα, είναι προφανές ότι οι αποφάσεις είναι του νου, και όχι του σώματος. Αν η ασθένεια δεν είναι παρά μια λανθασμένη προσέγγιση επίλυσης προβλημάτων, είναι μια απόφαση. Και αν είναι απόφαση, είναι ο νους αυτός που την παίρνει, και όχι το σώμα. Η αντίστασή σου προς αυτή την αναγνώριση είναι τεράστια, διότι η ύπαρξη του κόσμου έτσι όπως τον αντιλαμβάνεσαι βασίζεται στο σώμα ως λήπτη αποφάσεων. Όροι όπως «ένστικτα», «αντανακλαστικά» και άλλοι παρόμοιοι αντιπροσωπεύουν τις προσπάθειες να αποδώσεις στο σώμα μη νοητικά κίνητρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι όροι απλά δηλώνουν ή περιγράφουν το πρόβλημα. Δεν δίνουν απάντηση σε αυτό.
Η αποδοχή της ασθένειας ως απόφαση του νου, για ένα σκοπό για τον οποίο επιθυμεί να χρησιμοποιήσει το σώμα, είναι η βάση της θεραπείας. Και αυτό ισχύει για την θεραπεία σε όλες της τις μορφές. Ο ασθενής αποφασίζει ότι έτσι είναι, και αναρρώνει. Αν αποφασίσει ενάντια στην ανάρρωσή του, δεν θα θεραπευτεί. Ποιος είναι ο γιατρός; Μόνο ο νους του ασθενή του ίδιου. Η έκβαση είναι αυτό που αποφασίζει αυτός. Κάποιοι ιδιαίτεροι παράγοντες φαίνεται πως τον βοηθούν, ενώ το μόνο που κάνουν είναι να φέρνουν απτή μορφή στις επιθυμίες του. Αυτό κάνουν, και τίποτα άλλο. Και στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καθόλου. Ο ασθενής θα μπορούσε να σηκωθεί και χωρίς την βοήθειά τους και να πει, «Αυτό δεν μου χρειάζεται.» Δεν υπάρχει καμία μορφή ασθένειας που δεν θα θεραπευόταν άμεσα.
Ποια είναι η μοναδική προϋπόθεση γι αυτή την αλλαγή στην αντίληψη; Απλά είναι αυτή και μόνο: η αναγνώριση ότι η ασθένεια είναι του νου, και δεν έχει να κάνει τίποτα με το σώμα. Τι «κοστίζει» αυτή η αναγνώριση; Κοστίζει όλο τον κόσμο που βλέπεις, γιατί ο κόσμος ποτέ δεν θα ξαναεμφανιστεί να εξουσιάζει το νου. Γιατί με αυτή την αναγνώριση η ευθύνη τοποθετείται εκεί όπου ανήκει ∙ όχι στον κόσμο, αλλά σε αυτόν που κοιτά τον κόσμο και τον βλέπει έτσι όπως δεν είναι. Κοιτά αυτό που επιλέγει να δει. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ο κόσμος δεν του κάνει τίποτα. Μόνο νόμιζε ότι του έκανε. Ούτε αυτός κάνει τίποτα στον κόσμο, διότι έκανε λάθος για αυτό που νόμιζε ότι είναι. Εδώ βρίσκεται η απελευθέρωση και από την ενοχή και από την ασθένεια, γιατί αυτά τα δύο είναι ένα. Όμως για να δεχτείς αυτή την απελευθέρωση, πρέπει να έχεις αποδεχτεί την ιδέα της ασημαντότητας του σώματος.
Με αυτή την ιδέα ο πόνος φεύγει για πάντα. Με αυτή την ιδέα φεύγει επίσης και κάθε σύγχυση για την δημιουργία. Αυτό δεν γίνεται με την νομοτέλεια; Τοποθέτησε την αιτία και το αποτέλεσμα στην ορθή ακολουθία τους από την μία, και η μάθηση θα γενικευθεί και θα μεταμορφώσει τον κόσμο. Η μεταβατική αξία μιας αληθινής ιδέας δεν έχει τέλος ούτε όριο. Η τελική έκβαση αυτού του μαθήματος είναι η θύμηση του Θεού. Τι σημαίνουν τώρα η ανοχή και η ασθένεια, ο πόνος, η καταστροφή και όλα τα βάσανα; Μην έχοντας κανένα σκοπό φεύγουν. Μαζί τους επίσης φεύγουν και όλα τα αποτελέσματα που φαινόντουσαν πως προκαλούσαν. Η αιτία και το αποτέλεσμα απλά επαναλαμβάνουν την δημιουργία. Όταν ειδωθούν κάτω από την σωστή οπτική, χωρίς διαστρέβλωση και δίχως φόβο, επαναφέρουν τον Ουρανό.
III. Η Λειτουργία του Δασκάλου του Θεού.
Αν ο ασθενής πρέπει να αλλάξει το νου του (να μετανοήσει) για να θεραπευτεί, τι κάνει ο δάσκαλος του Θεού; Μπορεί αυτός να αλλάξει το νου του ασθενή αντί για τον ίδιο; Φυσικά και όχι. Γι αυτούς που ήδη είναι πρόθυμοι να μετανοήσουν δεν έχει καμιά λειτουργία άλλη από το να αγαλλιάσει μαζί τους, διότι έχουν γίνει και αυτοί δάσκαλοι του Θεού μαζί με αυτόν. Έχει, όμως, μια πιο συγκεκριμένη λειτουργία για εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τι είναι η θεραπεία. Αυτοί οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν οι ίδιοι επιλέξει την ασθένεια. Αντίθετα, πιστεύουν ότι η ασθένεια έχει επιλέξει αυτούς. Ούτε και έχουν ανοιχτό νου για το συγκεκριμένο θέμα. Το σώμα τους, τους λέει τι να κάνουν, και αυτοί υπακούν. Δεν έχουν ιδέα πόσο παρανοϊκή είναι αυτή η αντίληψη. Αν τους περνούσε από το μυαλό έστω και η παραμικρή υποψία, θα θεραπευόντουσαν. Και όμως, δεν υποπτεύονται τίποτα. Γι αυτούς ο διαχωρισμός είναι πολύ πραγματικός.
Σε αυτούς έρχονται οι δάσκαλοι του Θεού, για να εκπροσωπήσουν μια άλλη επιλογή που την είχαν ξεχάσει. Η απλή παρουσία ενός δασκάλου του Θεού είναι μια υπενθύμιση. Οι σκέψεις του ζητούν το δικαίωμα να ρωτήσουν τι έχει δεχτεί ως αληθινό ο ασθενής. Σαν αγγελιαφόροι του Θεού, οι δάσκαλοί Του είναι τα σύμβολα της σωτηρίας. Ζητούν στον ασθενή να συγχωρέσει τον Υιό του Θεού στο Όνομά του. Ζητούν την Εναλλακτική Λύση. Με τον Λόγο του Θεού μέσα στο νου τους έρχονται με πρόσκληση καλής θέλησης, όχι για να θεραπεύσουν τους ασθενείς, αλλά για να τους υπενθυμίσουν την θεραπεία που ο Θεός ήδη τους έχει δώσει. Δεν είναι τα χέρια τους που θεραπεύουν. Δεν είναι η φωνή τους αυτή που λέει το Λόγο του Θεού. Αυτοί απλά δίνουν ό,τι τους έχει δοθεί. Πολύ ευγενικά καλούν τους αδερφούς τους να αποστρέψουν το βλέμμα τους από τον θάνατο: «Δες, εσύ Υιέ του Θεού, τι μπορεί να σου προσφέρει η Ζωή. Προτιμάς την ασθένεια στην θέση αυτού;»
Ούτε μια φορά οι προχωρημένοι δάσκαλοι του Θεού δεν δίνουν σημασία στις μορφές της ασθένειας στις οποίες πιστεύουν οι αδελφοί τους. Αν το κάνουν αυτό σημαίνει ότι ξεχνούν ότι όλες τους έχουν τον ίδιο σκοπό, και επομένως στην πραγματικότητα δεν είναι διαφορετικές. Αναζητούν την Φωνή του Θεού μέσα σε αυτό τον αδερφό που έχει εξαπατήσει τόσο τον εαυτό του, ώστε να πιστεύει ότι ο Υιός του Θεού είναι δυνατόν να υποφέρει. Και του θυμίζουν ότι δεν έφτιαξε αυτός τον εαυτό του, και πως πρέπει να παραμένει όπως ο Θεός τον δημιούργησε. Αναγνωρίζουν ότι οι ψευδαισθήσεις δεν έχουν καμία επίδραση. Η αλήθεια μέσα στο νου τους φτάνει την αλήθεια μέσα στο νου των αδερφών τους, έτσι ώστε να μην ενισχυθούν οι ψευδαισθήσεις. Έτσι αυτές οδηγούνται προς την αλήθεια ∙ δεν οδηγείται η αλήθεια προς αυτές. Έτσι απομακρύνονται, όχι από την θέληση κάποιου άλλου, αλλά από την ένωση της Μίας Θέλησης με τον Εαυτό Της. Και αυτή είναι η λειτουργία των δασκάλων του Θεού ∙ να μην βλέπουν καμιά θέληση σαν ξεχωριστή από την δική τους, ούτε και την δική τους σαν ξεχωριστή από του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου