ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

- Από το Εγχειρίδιο για Διδασκάλους, "HOW IS JUDGEMENT RELINQUISHED?"-

Η κρίση, όπως και οι άλλες τεχνικές με τις οποίες διατηρείται ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, είναι εντελώς παρεξηγημένη από τον κόσμο. Συνήθως συγχέεται με την σοφία, και υποκαθιστά την αλήθεια. Όπως χρησιμοποιεί ο κόσμος τον όρο, το κάθε άτομο είναι ικανό για «καλή» και «κακή» κρίση, και η εκπαίδευσή του στοχεύει στο να ισχυροποιήσει την πρώτη και να ελαχιστοποιήσει την δεύτερη. Εν τούτοις, υπάρχει σημαντική σύγχυση για το τι σημαίνουν αυτές οι κατηγορίες. Αυτό που για κάποιον είναι «καλή» κρίση, είναι «κακή» για κάποιον άλλο. Επί πλέον, ακόμα και το ίδιο άτομο ταξινομεί μια πράξη σε «καλή» κρίση την μία φορά, ενώ κάποια άλλη φορά την κατατάσσει σε «κακή» κρίση. Ούτε μπορεί πραγματικά κανείς να διδαχθεί κάποια συνεπή κριτήρια για τον καθορισμό αυτών των κατηγοριών. Οποιαδήποτε στιγμή ο μαθητής μπορεί να διαφωνήσει με το τι λέει ο εκάστοτε δάσκαλός του γι αυτές, και ο δάσκαλος ο ίδιος μπορεί να είναι εξίσου ασυνεπής με το τι πιστεύει. Η «καλή» κρίση, με αυτή την έννοια, δεν σημαίνει τίποτα. Ούτε και η «κακή».
Είναι αναγκαίο ο δάσκαλος του Θεού να συνειδητοποιήσει, όχι ότι δεν πρέπει να κρίνει, αλλά ότι δεν μπορεί. Όταν παραιτείται από την κρίση, απλά παραιτείται από αυτό που δεν είχε. Παραιτείται από μια ψευδαίσθηση ∙ ή καλύτερα, έχει μια ψευδαίσθηση ότι παραιτείται. Στην πραγματικότητα έχει γίνει πιο ειλικρινής. Αναγνωρίζοντας ότι η κρίση ήταν πάντα κάτι το αδύνατο γι αυτόν, δεν την επιχειρεί πια. Αυτό δεν είναι θυσία. Αντίθετα, θέτει τον εαυτό του σε μια θέση από όπου μπορεί να λάβει χώρα κρίση μέσω αυτού, παρά από αυτόν. Και αυτή η κρίση δεν είναι ούτε «καλή» ούτε «κακή». Είναι η μοναδική κρίση που υπάρχει, και είναι μόνο μία: «Ο Υιός του Θεού είναι αθώος, και η αμαρτία δεν υπάρχει.»
Ο στόχος των μαθημάτων μας, αντίθετα με τον στόχο της μάθησης αυτού του κόσμου, είναι η αναγνώριση ότι η κρίση με την συνήθη έννοια είναι αδύνατη. Αυτό δεν είναι γνώμη, παρά γεγονός. Για να κρίνει κάποιος σωστά, θα πρέπει να είναι πλήρης γνώστης μιας ασύλληπτα μεγάλης σειράς πραγμάτων ∙ από το παρελθόν, το παρόν και από το μέλλον. Θα πρέπει να αναγνωρίσει προκαταβολικά τα αποτελέσματα της κρίσης του σε όλους και σε όλα όσα έχουν οποιαδήποτε σχέση με το αντικείμενο της κρίσης του. Και θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι δεν υπάρχει καμιά παραμόρφωση στην αντίληψή του, έτσι ώστε η κρίση του να είναι απόλυτα δίκαιη για όλους στους οποίους βασίζεται τώρα, αλλά και στο μέλλον. Ποιος είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο; Ποιος είναι αυτός που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο για τον εαυτό του, παρά μόνο στις μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις του;
Θυμήσου πόσες φορές νόμιζες ότι γνώριζες όλα τα «γεγονότα» που χρειαζόσουν για την κρίση, και πόσο λάθος έκανες! Υπάρχει κανένας που να μην είχε αυτή την εμπειρία; Θα μπορούσες να γνωρίζεις πόσες φορές που νόμιζες ότι απλά είχες δίκιο, χωρίς να συνειδητοποιείς ποτέ πως έκανες λάθος; Γιατί να επιλέξεις μια τέτοια αυθαίρετη βάση για να παίρνεις τις αποφάσεις σου; Σοφία δεν είναι η κρίση ∙ είναι η παραίτηση από την κρίση. Κάνε, λοιπόν, μία μόνο κρίση. Αυτή: Υπάρχει Κάποιος μαζί σου του Οποίου η κρίση είναι τέλεια. Αυτός γνωρίζει πραγματικά όλα τα γεγονότα ∙ του παρελθόντος, του παρόντος και τα μελλοντικά. Αυτός γνωρίζει πραγματικά όλες τις επιδράσεις την κρίσης Του στους πάντες και στα πάντα όσα έχουν κάποια σχέση με το αντικείμενο της κρίσης Του. Και Αυτός είναι απόλυτα δίκαιος με τους πάντες, διότι δεν υπάρχει καμία παραμόρφωση στην αντίληψή Του.
Επομένως, άφησε την κρίση κατά μέρος, όχι με απογοήτευση παρά με ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Τώρα απελευθερώνεσαι από ένα φορτίο τόσο μεγάλο που μόνο να παραπατάς και να πέφτεις μπορούσες κάτω από αυτό. Ήταν μια ψευδαίσθηση. Τίποτα περισσότερο. Τώρα μπορεί ο δάσκαλος του Θεού να ανασηκωθεί χωρίς βάρος, και να συνεχίσει να περπατά ανάλαφρα. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το όφελός του. Φεύγουν και οι έγνοιες του, διότι δεν έχει καμιά πια. Τις έχει παραδώσει, μαζί με την κρίση του. Έχει παραδοθεί σε Αυτόν του Οποίου την κρίση έχει επιλέξει να εμπιστεύεται τώρα, αντί για την δική του. Τώρα δεν κάνει λάθη. Ο Οδηγός του είναι σίγουρος. Και εκεί που παλιά έκρινε, τώρα έρχεται και ευλογεί. Εδώ που τώρα έρχεται και γελά, παλαιότερα ερχόταν να θρηνήσει.
Δεν είναι δύσκολο να παραιτηθείς από την κρίση. Αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθείς να την κρατήσεις. Ο δάσκαλος του Θεού την αφήνει με χαρά την στιγμή που αναγνωρίζει το κόστος της. Όλη η ασχήμια που βλέπει γύρω του είναι αποτέλεσμα δικό της. Όλος ο πόνος στον οποίο πέφτει το βλέμμα του είναι και αυτός αποτέλεσμα δικό της. Όλη η μοναξιά και η αίσθηση απώλειας ∙ του χρόνου που περνά και της απελπισίας που μεγαλώνει∙ της αρρωστημένης απόγνωσης και του φόβου του θανάτου ∙ όλα αυτά προέρχονται από αυτήν. Και τώρα γνωρίζει ότι όλα αυτά δεν χρειάζεται να του συμβαίνουν. Ούτε ένα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Διότι έχει παραιτηθεί από την αιτία τους, και αυτά, που ποτέ δεν ήταν τίποτα άλλο εκτός από επιπτώσεις της λανθασμένης επιλογής του, έχουν φύγει από πάνω του. Δάσκαλε του Θεού, αυτό το βήμα θα σου φέρει γαλήνη. Είναι, λοιπόν, δύσκολο να μην θέλεις τίποτα άλλο εκτός από αυτό;