ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
- Από το κεφάλαιο 6, Τα Μαθήματα του Αγίου Πνεύματος, Μάθημα 2Ο-
Για να Έχεις Ειρήνη, Δίδασκε Ειρήνη για να Την Μαθαίνεις.
1. Όλοι όσοι πιστεύουν στον διαχωρισμό έχουν ένα βασικό φόβο εκδίκησης και εγκατάλειψης. Πιστεύουν στην επίθεση και την απόρριψη, επομένως αυτό αντιλαμβάνονται, διδάσκουν και μαθαίνουν. Αυτές οι παρανοϊκές ιδέες είναι ξεκάθαρα αποτελέσματα αποσύνδεσης και προβολής. Αυτό που διδάσκεις είσαι, αλλά είναι ολοφάνερο ότι μπορεί να διδάσκεις εσφαλμένα, και επομένως μπορεί να διδάσκεις τον εαυτό σου λάθος. Πολλοί πίστεψαν ότι τους επιτέθηκα, παρόλο που ήταν ολοφάνερο ότι δεν το έκανα. Ένας παρανοϊκός μαθητής μαθαίνει παράξενα μαθήματα. Αυτό που πρέπει ν’ αναγνωρίσεις είναι ότι όταν δεν μοιράζεσαι ένα σύστημα σκέψης το αποδυναμώνεις. Αυτοί λοιπόν που πιστεύουν σ’ αυτό, το αντιλαμβάνονται σαν επίθεση εναντίον τους. Αυτό συμβαίνει διότι ο κάθε ένας ταυτίζεται με το σύστημα σκέψης του, και κάθε σύστημα σκέψης επικεντρώνεται σε αυτό που νομίζεις ότι είσαι. Αν το κέντρο του συστήματος σκέψης είναι αληθινό, μόνο η αλήθεια επεκτείνεται από αυτό. Αλλά αν στο κέντρο του βρίσκεται ένα ψέμα, μόνο η αυταπάτη προχωρά από αυτό.
2. Όλοι οι καλοί δάσκαλοι συνειδητοποιούν ότι μόνο η θεμελιώδης αλλαγή θα διαρκέσει, αλλά δεν αρχίζουν σε αυτό το επίπεδο. Η ενδυνάμωση του κίνητρου για την αλλαγή είναι ο πρώτος και βασικός τους στόχος. Είναι επίσης και ο τελευταίος και ο τελικός. Η αύξηση του κίνητρου για την αλλαγή στον μαθητή είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο δάσκαλος για να εγγυηθεί την αλλαγή. Η αλλαγή στο κίνητρο είναι μία αλλαγή του νου, και αυτό αναπόφευκτα θα παράγει θεμελιώδη αλλαγή διότι ο νους είναι θεμελιώδης.
3. Το πρώτο βήμα στην αντιστροφή ή στην διαδικασία κατάργησης είναι η κατάργηση της ιδέας της απόκτησης. Κατά αναλογία, το πρώτο μάθημα του Αγίου Πνεύματος ήταν «Για να έχεις, δίνε τα όλα σε όλους.» Είπα ότι αυτό μπορεί να αυξήσει προσωρινά την σύγκρουση, και τώρα μπορούμε να το διευκρινίσουμε περισσότερο. Σε αυτό το σημείο, η ισότητα του να έχεις και να είσαι δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτή. Μέχρι να γίνει αντιληπτή, το να έχεις φαίνεται πως είναι το αντίθετο του να δίνεις. Επομένως, το πρώτο μάθημα φαίνεται σαν να περιέχει μία αντίφαση, εφόσον μαθαίνεται από έναν νου που βρίσκεται σε σύγκρουση. Αυτό σημαίνει συγκρουόμενα κίνητρα, κι έτσι το μάθημα δεν μπορεί να μαθευτεί με συνέπεια ακόμα. Ακόμα, ο νους του μαθητή προβάλλει την δική του σύγκρουση, κι επομένως δεν αντιλαμβάνεται συνέπεια στο νου των άλλων, κάνοντάς τον καχύποπτο για τα κίνητρά τους. Αυτός είναι ο αληθινός λόγος που, από πολλές απόψεις, το πρώτο μάθημα είναι και το δυσκολότερο να μαθευτεί. Έχοντας ακόμα έντονη επίγνωση του εγώ στον εαυτό σου, και ανταποκρινόμενος στο εγώ των άλλων πρωταρχικά, διδάσκεσαι να αντιδράς και στα δύο σαν να μην είναι αληθινό αυτό που πιστεύεις.
4. Ανάποδα όπως πάντα, το εγώ αντιλαμβάνεται το πρώτο μάθημα ως παρανοϊκό. Μάλιστα, αυτή είναι η μόνη του εναλλακτική εφόσον η άλλη πιθανότητα, που θα του ήταν πολύ λιγότερο αποδεκτή, θα ήταν προφανώς ότι αυτό είναι το παρανοϊκό. Η κρίση του εγώ, εδώ όπως πάντα, προκαθορίζεται από αυτό που είναι το ίδιο. Η θεμελιώδης αλλαγή θα συμβεί ακόμα με την αλλαγή του νου αυτού που σκέπτεται. Εν τω μεταξύ, η αυξανόμενη καθαρότητα της Φωνής του Αγίου Πνεύματος κάνει αδύνατον για τον μαθητή να μην ακούσει. Για κάποιο διάστημα, λαμβάνει συγκρουόμενα μηνύματα και δέχεται και τα δύο.
5. Ο διέξοδος από την σύγκρουση ανάμεσα σε δύο αντιτιθέμενα συστήματα σκέψης είναι προφανώς να επιλέξεις το ένα και να παραιτηθείς από το άλλο. Αν ταυτιστείς με το δικό σου σύστημα σκέψης, και δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, και αν δεχτείς δύο συστήματα σκέψης που βρίσκονται σε πλήρη διαφωνία, η ειρήνη του νου είναι αδύνατη. Αν διδάσκεις και τα δύο, πράγμα που σίγουρα θα κάνεις εφόσον τα δέχεσαι και τα δύο, τότε διδάσκεις την σύγκρουση και την μαθαίνεις. Εν τούτοις, πραγματικά θέλεις την ειρήνη, ειδάλλως δεν θα είχες επικαλεστεί την Φωνή της ειρήνης να σε βοηθήσει. Το δικό Της μάθημα δεν είναι παρανοϊκό ∙ η σύγκρουση, όμως, είναι.
6. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκρουση ανάμεσα στην παράνοια και την πνευματική υγεία. Μόνο η μία από τις δύο είναι αληθινή, κι επομένως μόνο η μία είναι πραγματική. Το εγώ προσπαθεί να σε πείσει ότι εξαρτάται από εσένα να αποφασίσεις ποια φωνή είναι αληθινή, αλλά το Άγιο Πνεύμα σε διδάσκει ότι η αλήθεια δημιουργήθηκε από τον Θεό, και ότι η δική σου απόφαση δεν μπορεί να την αλλάξει. Καθώς αρχίζεις να συνειδητοποιείς την ήσυχη δύναμη της Φωνής του Αγίου Πνεύματος, και την τέλεια συνέπεια Του, τότε θα πρέπει να αρχίσει να ανατέλλει στο νου σου η σκέψη ότι προσπαθείς να καταργήσεις μια απόφαση που φτιάχτηκε ανεπιστρεπτί για σένα. Γι αυτό πρότεινα προηγουμένως να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου να επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να αποφασίζει εκ μέρους του Θεού για σένα.
7. Δεν σου ζητείται να πάρεις παρανοϊκές αποφάσεις, παρόλο που μπορεί να νομίζεις ότι αυτό συμβαίνει. Όμως, πρέπει να είναι παρανοϊκό να πιστεύεις ότι εξαρτάται από σένα να αποφασίσεις τι είναι οι δημιουργίες του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα αντιλαμβάνεται την σύγκρουση ακριβώς έτσι όπως είναι. Επομένως, το δεύτερο μάθημά Του είναι:
Για να έχεις ειρήνη, δίδασκε ειρήνη για να την μαθαίνεις.
8. Αυτό εξακολουθεί να είναι ένα προκαταρκτικό βήμα, εφόσον το να έχεις και το να είσαι δεν έχουν ακόμα εξισωθεί. Είναι, όμως, πιο προχωρημένο από το πρώτο βήμα, το οποίο είναι μόνο η αρχή της αντιστροφής της σκέψης. Το δεύτερο βήμα είναι μια θετική δήλωση του τι θέλεις. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση έξω από την σύγκρουση, εφόσον σημαίνει ότι έχουν ληφθεί υπόψη οι εναλλακτικές, και ότι η μία έχει επιλεγεί ως περισσότερο επιθυμητή. Εν τούτοις, ο όρος «περισσότερο επιθυμητή» υπονοεί ακόμα ότι το επιθυμητός έχει διαβαθμίσεις. Επομένως, παρόλο που αυτό το βήμα είναι βασικό για την τελική απόφαση, ξεκάθαρα δεν είναι το τελικό. Η έλλειψη βαθμού δυσκολίας στα θαύματα δεν έχει γίνει αποδεκτή ακόμα, διότι τίποτα να που να είναι δύσκολο δεν είναι ολοκληρωτικά επιθυμητό. Το να επιθυμείς ολοκληρωτικά σημαίνει ότι δημιουργείς, και το να δημιουργείς δεν μπορεί να είναι δύσκολο αν ο Θεός ο Ίδιος σε δημιούργησε ως δημιουργό.
9. Το δεύτερο βήμα, λοιπόν, βρίσκεται ακόμα στην σφαίρα της αντίληψης, παρόλο που είναι ένα γιγάντιο βήμα προς την ενοποιημένη αντίληψη που αντανακλά την γνώση του Θεού. Καθώς κάνεις αυτό το βήμα και κρατάς αυτή την κατεύθυνση, θα κατευθύνεσαι προς το κέντρο του συστήματος σκέψης σου, όπου η θεμελιώδης αλλαγή θα συμβεί. Στο δεύτερο βήμα η πρόοδος είναι ασταθής, αλλά το δεύτερο βήμα είναι ευκολότερο από το πρώτο διότι έπεται. Η συνειδητοποίηση ότι πρέπει ν’ ακολουθεί είναι μια δήλωση αναπτυσσόμενης επίγνωσης ότι το Άγιο Πνεύμα θα συνεχίσει να σε οδηγεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου