ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

- Από το Κεφάλαιο 20, SIN AS AN ADJUSTMENT -

1. Η πίστη στην αμαρτία είναι μια προσαρμογή. Και μια προσαρμογή είναι μια αλλαγή ∙ μια μετατροπή στην αντίληψη, ή μια πίστη ότι αυτό που πριν ήταν έτσι τώρα έχει γίνει διαφορετικό. Κάθε προσαρμογή είναι επομένως μια παραμόρφωση, και επικαλείται την άμυνα για να την στηρίξει ενάντια στην πραγματικότητα. Η γνώση δεν απαιτεί καθόλου προσαρμογές, μάλιστα χάνεται αν γίνει κάποια αλλαγή ή μετατροπή.. Διότι αυτό αμέσως την υποβιβάζει σε απλή αντίληψη ∙ ένα τρόπο να βλέπεις τα πράγματα στον οποίο έχει χαθεί η βεβαιότητα και έχει εισέλθει η αμφιβολία. Σε αυτή την τραυματισμένη κατάσταση είναι αναγκαίες οι προσαρμογές, διότι δεν είναι αληθινή. Ποιος χρειάζεται να προσαρμοστεί στην αλήθεια, η οποία επικαλείται μόνο αυτό που αυτός είναι πραγματικά, για να γίνει κατανοητή;

2. Οι προσαρμογές οιουδήποτε είδους είναι του εγώ. Διότι είναι παγιωμένη πεποίθηση του εγώ ότι όλες οι σχέσεις βασίζονται σε προσαρμογές, για να τις κάνουν αυτό που θα ήθελε αυτό να είναι. Οι άμεσες σχέσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν καθόλου παρεμβολές, πάντα θεωρούνται επικίνδυνες. Το εγώ είναι ο αυτό – διορισμένος μεσάζων όλων των σχέσεων, κάνοντας ό,τι προσαρμογές κρίνει αυτό αναγκαίες και παρεμβάλλοντας τες ανάμεσα σ’ εκείνους που θα συναντηθούν, για να τους κρατήσει διαχωρισμένους και να εμποδίσει την ένωσή τους. Είναι αυτή η μελετημένη παρέμβαση που σε δυσκολεύει ν’ αναγνωρίσεις την ιερή σου σχέση για αυτό που είναι.

3. Οι ιεροί δεν παρεμβαίνουν στην αλήθεια. Δεν την φοβούνται, διότι μέσα στην αλήθεια είναι που αναγνωρίζουν την ιερότητά τους, και αγαλλιάζουν με αυτό που βλέπουν. Κοιτούν αυτήν απευθείας, χωρίς να προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτήν, ή να προσαρμόσουν αυτή σε αυτούς. Κι έτσι βλέπουν ότι αυτή ήταν μέσα τους, και δεν αποφασίζουν εκ των προτέρων που θα την ήθελαν να είναι. Το κοίταγμά τους απλά κάνει μια ερώτηση, και αυτό που βλέπουν τους απαντά. Εσύ φτιάχνεις τον κόσμο κι έπειτα προσαρμόζεσαι σε αυτόν, και προσαρμόζεις και αυτόν σε σένα. Και ούτε υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε σένα και αυτόν στην αντίληψή σου, η οποία έφτιαξε και τους δύο.

4. Ένα απλό ερώτημα όμως παραμένει, και χρειάζεται μιαν απάντηση. Σου αρέσει αυτό που έχεις φτιάξει; -- έναν κόσμο φόνου και επίθεσης, μέσα από τον οποίο υφαίνεις την δειλή σου διαδρομή μέσα από τον συνεχή κίνδυνο, μόνος και φοβισμένος, στην καλύτερη περίπτωση ελπίζοντας ότι ο θάνατος θα περιμένει λίγο ακόμα πριν σε προφτάσει και εξαφανιστείς. Εσύ το έχεις επινοήσει αυτό. Είναι μια εικόνα αυτού που νομίζεις ότι είσαι ∙ ή του πως βλέπεις τον εαυτό σου. Ένας δολοφόνος είναι τρομαγμένος, και αυτοί που σκοτώνουν φοβούνται τον θάνατο. Όλα αυτά δεν είναι παρά οι τρομακτικές σκέψεις εκείνων που θα ήθελαν να προσαρμοστούν σε ένα κόσμο που έχει γίνει τρομακτικός από τις δικές τους προσαρμογές. Και κοιτάζουν προς τα έξω με θλίψη από αυτό που είναι θλιβερό μέσα τους, και βλέπουν την θλίψη εκεί που κοιτούν.

5. Δεν έχεις αναρωτηθεί πως είναι πραγματικά ο κόσμος ∙ πως θα φαινόταν μέσα από χαρούμενα μάτια; Ο κόσμος που βλέπεις είναι μια κρίση προς τον εαυτό σου. Δεν βρίσκεται εκεί καθόλου. Εν τούτοις η κρίση θέτει μια ποινή πάνω σε αυτόν, την δικαιολογεί και την κάνει αληθινή. Τέτοιος είναι ο κόσμος που βλέπεις ∙ μια κρίση για τον εαυτό σου, φτιαγμένη από σένα. Αυτή η αρρωστημένη εικόνα του εαυτού σου διατηρείται προσεχτικά από το εγώ, του οποίου εικόνα είναι και την αγαπά, και τοποθετείται έξω από σένα στον κόσμο. Και σε αυτόν τον κόσμο πρέπει εσύ να προσαρμοστείς όσο πιστεύεις ότι αυτή η εικόνα βρίσκεται έξω, και σε έχει στο έλεός της. Αυτός ο κόσμος είναι ανηλεής, κι αν βρισκόταν έξω από σένα, τότε πραγματικά θα έπρεπε να φοβάσαι. Όμως εσύ είσαι που τον έφτιαξες ανηλεή, και τώρα αν φαίνεται πως κοιτάζει πίσω προς τα σένα δίχως έλεος, αυτό μπορεί να διορθωθεί.

6. Ποιος μπορεί να μείνει για πολύ ανίερος ενώ βρίσκεται μέσα σε μια ιερή σχέση; Ο κόσμος που βλέπουν οι ιεροί είναι ένα μαζί τους, ακριβώς όπως ο κόσμος που βλέπει το εγώ είναι ίδιος με αυτό. Ο κόσμος που βλέπουν οι ιεροί είναι όμορφος διότι βλέπουν την αθωότητά τους μέσα σε αυτόν. Δεν του είπαν τι να είναι ∙ δεν έκαναν προσαρμογές για να ταιριάζουν στις παραγγελίες τους. Έκαναν ευγενικά την ερώτηση και ψιθύρισαν, «Τι είσαι;» Και Αυτός που παρακολουθεί πάνω από όλη την αντίληψη απάντησε. Μην παίρνεις την κρίση του κόσμου σαν απάντηση στην ερώτηση «Τι είμαι;». Ο κόσμος πιστεύει στην αμαρτία, αλλά η πίστη που τον έφτιαξε όπως τον βλέπεις δεν είναι έξω από σένα.

7. Μην επιδιώκεις να κάνεις τον Υιό του Θεού να προσαρμοστεί στην παράνοιά του. Υπάρχει ένας ξένος μέσα σε αυτόν, που τα απρόσεκτα βήματά του τον έφεραν μέσα στο σπίτι της αλήθειας και θα φύγει. Ήρθε δίχως σκοπό, αλλά δεν θα παραμείνει μπροστά στο λαμπερό φως που πρόσφερε το Άγιο Πνεύμα, κι εσύ το δέχτηκες. Γιατί εκεί ο ξένος γίνεται άστεγος και εσύ τώρα είσαι ο καλοδεχούμενος. Μην ρωτάς αυτόν τον περαστικό ξένο, «Τι είμαι;» Αυτός είναι το μόνο πράγμα σε ολόκληρο το σύμπαν που δεν ξέρει. Και όμως, αυτόν είναι που ρωτάς, και στην απάντησή του είναι που θέλεις να προσαρμοστείς. Αυτή η μία εξωφρενική σκέψη, μανιώδης μέσα στην αλαζονεία της, εν τούτοις τόσο μικροσκοπική και τόσο ανούσια ξεγλιστρά απαρατήρητη μέσα από το σύμπαν της αλήθειας, και γίνεται ο οδηγός σου. Σε αυτήν απευθύνεσαι για να ρωτήσεις την σημασία του σύμπαντος. Και από το μοναδικό τυφλό πράγμα μέσα σε όλο το σύμπαν της αλήθειας που βλέπει, εσύ ζητάς να μάθεις, «Πώς να βλέπω τον Υιό του Θεού;»

8. Ζητά κάποιος κρίση από κάτι που είναι ολότελα στερημένο από κρίση; Και αν εσύ έχεις ρωτήσει, θα πίστευες την απάντηση, και θα προσαρμοζόσουν σε αυτή σαν να ήταν αλήθεια; Ο κόσμος που βλέπεις είναι η απάντηση που σου έδωσε, κι εσύ του έδωσες δύναμη να προσαρμόσει τον κόσμο για να κάνει την απάντησή του αληθινή. Ζήτησες από αυτό το σύννεφο παράνοιας την σημασία της ανίερης σχέσης σου, και την προσάρμοσες σύμφωνα με την παρανοϊκή απάντησή του. Πόσο ευτυχισμένο σε έκανε αυτό; Συνάντησες τον αδελφό σου με χαρά για να ευλογήσετε τον Υιό του Θεού, και να του δώσεις τις ευχαριστίες σου για όλη την ευτυχία που σου πρόσφερε; Αναγνώρισες τον αδελφό σου ως το αιώνιο δώρο του Θεού προς εσένα; Είδες την ιερότητα που έλαμπε μέσα και σε σένα και στον αδελφό σου, για να ευλογήσετε ο ένας τον άλλον; Αυτός είναι ο σκοπός της ιερής σας σχέσης. Μην ζητάς την σημασία της επίτευξής της από το μόνο πράγμα που εξακολουθεί να την θέλει ανίερη. Μην του δίνεις την δύναμη να προσαρμόζει το μέσο και τον σκοπό.

9. Οι φυλακισμένοι που είναι αλυσοδεμένοι με βαριές αλυσίδες για πολλά χρόνια, αυτοί που λιμοκτονούν και είναι πολύ αδυνατισμένοι, χωρίς δυνάμεις και εξαντλημένοι, και με τα μάτια τόσο καιρό ριγμένα κάτω μέσα στο σκοτάδι δεν θυμούνται το φως, ούτε αναπηδούν με χαρά την στιγμή που ελευθερώνονται. Τους παίρνει κάποιο χρόνο να καταλάβουν τι είναι η ελευθερία. Ψηλαφούσες στα τυφλά μέσα στην σκόνη και βρήκες το χέρι του αδερφού σου, αβέβαιος για το αν θα το αφήσεις και να κρατήσεις την ζωή που τόσο καιρό είχες ξεχασμένη. Δυνάμωσε το κράτημά σου και ύψωσε τα μάτια σου προς τον ισχυρό σου σύντροφο, μέσα στον οποίο βρίσκεται η σημασία της ελευθερίας σου. Αυτός φαινόταν πως σταυρώθηκε δίπλα σου. Και όμως, η ιερότητά του παρέμεινε ανέγγιχτη και τέλεια, και με αυτόν δίπλα σου, αυτή την ημέρα θα εισέλθεις μαζί του στον Παράδεισο, και θα γνωρίσεις την ειρήνη του Θεού.

10. Αυτή είναι η θέλησή μου για σένα και τον αδελφό σου, και για τον κάθε ένα από εσάς για τον άλλον και για τον εαυτό του. Εδώ υπάρχει μόνο ιερότητα και ένωση δίχως όρια. Διότι τι άλλο είναι ο Ουρανός εκτός από ένωση, άμεση και τέλεια, και δίχως το πέπλο του φόβου πάνω της; Εδώ είμαστε ένα, και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και τον εαυτό μας με τέλεια γλυκύτητα. Εδώ, όλες οι σκέψεις για διαχωρισμό ανάμεσά μας γίνονται αδύνατες. Εσύ που ήσουν ένας φυλακισμένος σε διαχωρισμό, τώρα ελευθερώνεσαι μέσα στον Παράδεισο. Κι εδώ θα ενωθώ κι εγώ μαζί σου, φίλε μου, αδελφέ μου και Εαυτέ μου.

11. Το δώρο σου προς τον αδελφό σου μου έχει δώσει την βεβαιότητα ότι η ένωσή μας θα γίνει σύντομα. Μοιράσου, λοιπόν, αυτή την πίστη μαζί μου, και γνώρισε ότι δικαιώνεται. Δεν υπάρχει καθόλου φόβος στην τέλεια αγάπη διότι αυτή δεν γνωρίζει αμαρτία, και πρέπει να βλέπει τους άλλους όπως βλέπει τον εαυτό της. Κοιτώντας με ευσπλαχνία προς τα μέσα, τι μπορείς να φοβηθείς από έξω; Οι αθώοι βλέπουν ασφάλεια, και οι αγνοί στην καρδιά βλέπουν τον Θεό μέσα στον Υιό Του, και προσβλέπουν προς τον υιό για τους οδηγήσει στον Πατέρα. Και που αλλού θα μπορούσαν να πάνε εκτός από εκεί που θέλουν να είναι; Εσύ και ο αδελφός σου τώρα θα οδηγήσετε ο ένας τον άλλον στον Πατέρα τόσο σίγουρα όσο ο Θεός δημιούργησε τον Υιό Του ιερό, και τον κράτησε έτσι. Μέσα στον αδελφό σου βρίσκεται το φως της αιώνιας υπόσχεσης του Θεού για την αθανασία σου. Δες τον ως αναμάρτητο, και δεν μπορεί να υπάρχει φόβος μέσα σε σένα.