ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ

Εισαγωγή

- Από το Κεφάλαιο 13, THE GUILTLESS WORLD, Introduction -

1. Αν δεν ένιωθες ένοχος δεν θα μπορούσες να επιτίθεσαι, διότι η καταδίκη είναι η ρίζα της επίθεσης. Είναι η κρίση ενός νου από έναν άλλο ως ανάξιο αγάπης και άξιο τιμωρίας. Εδώ βρίσκεται ο διχασμός. Διότι ο νους που κρίνει αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διαχωρισμένο από το νου που γίνεται αντικείμενο της κρίσης του, πιστεύοντας ότι τιμωρώντας κάποιον άλλον, ο ίδιος θα διαφύγει από την τιμωρία. Όλο αυτό δεν είναι παρά η απατηλή προσπάθεια του νου να αρνηθεί τον εαυτό του, και να διαφύγει από την ποινή της άρνησης. Δεν είναι προσπάθεια να απελευθερώσει την άρνηση, αλλά να κρατηθεί πάνω σε αυτήν. Διότι η ενοχή είναι που έχει κρύψει τον Πατέρα από σένα, και η ενοχή είναι που σε έχει οδηγήσει στην παράνοια.

2. Η αποδοχή της ενοχής μέσα στο νου του Υιού του Θεού ήταν η αρχή του διαχωρισμού, όπως η αποδοχή της Επανόρθωσης είναι το τέλος του. Ο κόσμος που βλέπεις είναι το απατηλό σύστημα εκείνων που έχουν χάσει τα λογικά τους από την ενοχή. Κοίταξε προσεκτικά αυτό τον κόσμο, και θα συνειδητοποιήσεις ότι έτσι είναι. Διότι αυτός ο κόσμος είναι το σύμβολο της τιμωρίας, και όλοι οι νόμοι που φαίνεται ότι τον κυβερνούν είναι οι νόμοι του θανάτου. Τα παιδιά γεννιούνται μέσα από τον πόνο και με πόνο. Το μεγάλωμά τους συνοδεύεται από βάσανα, και μαθαίνουν για την θλίψη και τον διαχωρισμό και τον θάνατο. Ο νους τους φαίνεται πως είναι παγιδευμένος μέσα στον εγκέφαλό τους, και οι δυνάμεις του υποχωρούν όταν το σώμα τους πληγώνεται. Φαίνεται πως αγαπούν, όμως εγκαταλείπουν και εγκαταλείπονται. Φαίνεται πως χάνουν αυτό που αγαπούν, κι αυτό είναι ίσως η πιο παρανοϊκή πίστη από όλες. Και τα σώματά τους μαραίνονται και αγκομαχούν και κείτονται στο έδαφος, και δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχει κανένας τους που να μην έχει σκεφτεί ότι ο Θεός είναι σκληρός.

3. Αν αυτός ήταν ο αληθινός κόσμος, τότε όντως ο Θεός θα ήταν σκληρός. Γιατί κανένας Πατέρας που θα υπέβαλλε τα παιδιά Του σε αυτό ως τίμημα της σωτηρίας δεν θα ήταν δυνατόν να είναι στοργικός. Η αγάπη δεν σκοτώνει για να σώσει. Αν το έκανε αυτό, τότε η επίθεση θα ήταν η σωτηρία, κι αυτή είναι η ερμηνεία του εγώ, όχι του Θεού. Μόνο ο κόσμος της ενοχής θα το απαιτούσε αυτό, διότι μόνο οι ένοχοι θα μπορούσαν να το συλλάβουν. Το «αμάρτημα» του Αδάμ δεν θα μπορούσε να αγγίξει κανέναν, αν αυτός δεν είχε πιστέψει ότι ήταν ο Πατέρας που τον έδιωξε από τον Παράδεισο. Διότι με αυτή την πίστη η γνώση του Πατέρα χάθηκε, εφόσον μόνο εκείνοι που δεν Τον καταλαβαίνουν θα μπορούσαν να πιστέψουν κάτι τέτοιο.

4. Αυτός ο κόσμος είναι μια εικόνα της σταύρωσης του Υιού του Θεού. Και μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ο Υιός του Θεού δεν μπορεί να σταυρωθεί, αυτός είναι ο κόσμος που θα βλέπεις. Εν τούτοις, δεν θα το συνειδητοποιείς αυτό μέχρι να δεχτείς την αιώνια αλήθεια ότι ο Υιός του Θεού δεν είναι ένοχος. Του αξίζει μόνο αγάπη διότι έχει δώσει μόνο αγάπη. Δεν μπορεί να καταδικαστεί διότι ποτέ δεν έχει καταδικάσει. Η Επανόρθωση είναι το τελευταίο μάθημα που χρειάζεται να μάθει, διότι του διδάσκει ότι, εφόσον ποτέ δεν αμάρτησε, δεν έχει ανάγκη από σωτηρία.