Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΘΥΣΙΑ



Η ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΘΥΣΙΑ

- Από το Κεφάλαιο 15, VII. THE NEEDLESS SACRIFICE -

1. Πέρα από την αδύναμη έλξη της σχέσης ιδιαίτερης αγάπης, και πάντα κρυμμένη πίσω από αυτή, είναι η ισχυρή έλξη του Πατέρα για τον Υιό Του. Δεν υπάρχει άλλη αγάπη που να μπορεί να σε ικανοποιήσει, διότι δεν υπάρχει άλλη αγάπη. Αυτή είναι η μόνη αγάπη που δίνεται ολοκληρωτικά κι επιστρέφεται ολοκληρωτικά. Εφόσον είναι πλήρης, δεν ζητά τίποτα. Κι εφόσον είναι απόλυτα αγνή, ο καθένας που έχει ενωθεί με αυτήν έχει τα πάντα. Αυτή δεν είναι η βάση σε καμία σχέση στην οποία εισέρχεται το εγώ. Διότι κάθε σχέση με την οποία καταπιάνεται το εγώ είναι ιδιαίτερη.

2. Το εγώ φτιάχνει σχέσεις μόνο για να αποκομίσει κάτι. Και θέλει να κρατήσει αυτόν που δίνει δέσμιο στην σχέση μέσω της ενοχής. Είναι αδύνατον το εγώ να εισέλθει σε κάποια σχέση δίχως θυμό, διότι το εγώ πιστεύει ότι ο θυμός κάνει φίλους. Δεν είναι αυτή η δήλωσή του, αλλά είναι ο σκοπός του. Διότι το εγώ πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να αποκτά και να κρατά προκαλώντας ενοχή. Αυτή είναι το δικό του θέλγητρο ∙ ένα θέλγητρο τόσο αδύναμο που δεν θα είχε καμιά απολύτως ισχύ, αν και κανένας δεν το αναγνωρίζει αυτό. Διότι το εγώ φαίνεται πως ελκύει μέσω της αγάπης, και δεν ασκεί καμιά απολύτως έλξη σε κάποιον που αντιλαμβάνεται ότι αυτό ελκύει μέσω της ενοχής.

3. Η αρρωστημένη έλξη της ενοχής πρέπει να αναγνωρίζεται γι αυτό που είναι. Διότι έχοντας γίνει αληθινή για σένα, είναι σημαντικό να την κοιτάξεις ανοιχτά, και αποσύροντας την επένδυσή σου σε αυτή, να μάθεις να την αφήνεις να φύγει. Κανένας δεν θα διάλεγε να αφήσει να φύγει αυτό που πιστεύει ότι έχει αξία. Εν τούτοις η έλξη της ενοχής έχει αξία για σένα μόνο και μόνο επειδή δεν κοίταξες αυτό που είναι πραγματικά, και την έχεις κρίνει εντελώς στα τυφλά. Καθώς την φέρνεις στο φως, το μόνο σου ερώτημα θα είναι το γιατί την θέλησες ποτέ. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα με το να κοιτάξεις με ανοιχτά τα μάτια, διότι τέτοια ασχήμια δεν ανήκει στον ιερό σου νου. Αυτός ο οικοδεσπότης του Θεού δεν μπορεί να έχει καμιά αληθινή επένδυση εδώ.

4. Είπαμε και προηγουμένως ότι το εγώ επιχειρεί να διατηρήσει και να αυξήσει την ενοχή, αλλά με τέτοιο τρόπο που εσύ να μην αναγνωρίζεις τι θέλει να σου κάνει. Διότι είναι βασική διδασκαλία του εγώ ότι αυτό που κάνεις στους άλλους εσύ το γλυτώνεις. Το εγώ δεν εύχεται το καλό κανενός. Εν τούτοις, η επιβίωσή του βασίζεται στην δική σου πίστη ότι εσύ εξαιρείσαι από τις κακές προθέσεις του. Επομένως, εισηγείται ότι αν είσαι οικοδεσπότης σε αυτό, θα σε κάνει ικανό να κατευθύνεις τον θυμό σου προς τα έξω, κι έτσι θα σε προστατεύει. Κι έτσι ξεκινά μια ατέλειωτη και χωρίς ανταμοιβή αλυσίδα από ιδιαίτερες σχέσεις, πλασμένες από τον φόβο και αφιερωμένες σε μια μόνο παρανοϊκή πίστη ∙ ότι όσο περισσότερο θυμό επενδύεις έξω από τον εαυτό σου, τόσο πιο ασφαλής γίνεσαι.

5. Αυτή είναι η αλυσίδα που δένει τον Υιό του Θεού στην ενοχή, κι αυτήν την αλυσίδα θέλει να αφαιρέσει το Άγιο Πνεύμα από τον ιερό σου νου. Διότι η αλυσίδα της βαναυσότητας δεν ανήκει στο εκλεκτό οικοδεσπότη του Θεού, που δεν μπορεί να κάνει τον εαυτό του οικοδεσπότη στο εγώ. Στο όνομα της απελευθέρωσής του, και στο Όνομα Αυτού του Οποίου θέλει να τον απελευθερώσει, ας κοιτάξουμε από πιο κοντά τις σχέσεις που επινοεί το εγώ, κι ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να τις κρίνει σωστά. Διότι είναι σίγουρο ότι αν θελήσεις να τις κοιτάξεις, θα τις προσφέρεις μετά χαράς στο Άγιο Πνεύμα. Το τι μπορεί να κάνει με αυτές δεν το γνωρίζεις, αλλά θα προθυμοποιηθείς να το μάθεις, αν πρώτα δείξεις προθυμία να αντιληφθείς το τι έχεις κάνει εσύ με αυτές.

6. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάθε σχέση που φτιάχνει το εγώ είναι βασισμένη στην ιδέα ότι με το να θυσιάζεται, γίνεται μεγαλύτερο. Η «θυσία,» την οποία θεωρεί ως εξαγνισμό, είναι στην πραγματικότητα η ρίζα της πικρής δυσφορίας του. Διότι θα προτιμούσε να επιτεθεί άμεσα, και να αποφύγει την καθυστέρηση αυτού που πραγματικά θέλει. Εν τούτοις, το εγώ αναγνωρίζει την «πραγματικότητα» όπως την βλέπει, και αναγνωρίζει ότι κανείς δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει την επίθεση ως αγάπη. Εν τούτοις, το να φτιάχνεις ενοχή είναι άμεση επίθεση, αν και δεν δείχνει έτσι. Διότι οι ένοχοι περιμένουν επίθεση, κι έχοντας ζητήσει αυτήν ελκύονται σε αυτή.

7. Σε τέτοιες παρανοϊκές σχέσεις, η έλξη αυτού που δεν θέλεις φαίνεται πως είναι πολύ πιο ισχυρή από την έλξη αυτού που πραγματικά θέλεις. Διότι ο καθένας νομίζει ότι έχει θυσιάσει κάτι στον άλλον, και τον μισεί γι αυτό. Όμως, αυτό είναι που νομίζει ότι θέλει. Δεν αγαπά καθόλου τον άλλο. Απλά πιστεύει ότι αγαπά την θυσία. Και γι αυτή την θυσία, την οποία απαιτεί από τον εαυτό του, απαιτεί ο άλλος να δεχτεί την ενοχή και να θυσιαστεί κι αυτός. Η συγχώρεση γίνεται αδύνατη, διότι το εγώ πιστεύει ότι όταν συγχωρεί τον άλλον τον χάνει. Μόνο μέσω της επίθεσης χωρίς την συγχώρεση μπορεί το εγώ να εδραιώσει την ενοχή που δίνει συνοχή σε όλες τις σχέσεις του.

8. Εν τούτοις, στις σχέσεις του εγώ, μόνο φαινομενικά είσαι μαζί με κάποιον. Διότι για το εγώ, οι σχέσεις σημαίνουν μόνο ότι τα σώματα είναι μαζί. Αυτό απαιτεί πάντα το εγώ, και δεν έχει αντίρρηση για το που πηγαίνει ο νους ή για το τι σκέφτεται, διότι αυτό του φαίνεται ασήμαντο. Όσο το σώμα βρίσκεται εκεί να δεχτεί την θυσία του, είναι ικανοποιημένο. Για το εγώ ο νους είναι ιδιωτικός, και μόνο το σώμα μπορεί να μοιραστεί. Οι ιδέες βασικά δεν το απασχολούν καθόλου, μόνο στον βαθμό που φέρνουν το σώμα κάποιου πιο κοντά ή πιο μακριά. Και με αυτά τα κριτήρια αξιολογεί τις ιδέες ως καλές ή κακές. Αυτό που κάνει κάποιον ένοχο και τον κρατά μέσω της ενοχής είναι «καλό». Αυτό που τον απελευθερώνει από την ενοχή είναι «κακό», διότι δεν θα πιστεύει πια ότι τα σώματα επικοινωνούν, κι έτσι θα «φύγει».

9. Τα βάσανα και οι θυσίες είναι τα δώρα με τα οποία το εγώ θέλει να «ευλογεί» όλες τις σχέσεις. Και εκείνοι που ενώνονται στον βωμό του δέχονται τα βάσανα και τις θυσίες ως τίμημα της σχέσης. Μέσα στις θυμωμένες συμμαχίες τους, τις γεννημένες από τον φόβο της μοναξιάς και παρόλα αυτά αφιερωμένες στην συνέχισή της μοναξιάς, ο καθένας αναζητά την ανακούφιση από την ενοχή αυξάνοντάς την στον άλλον. Διότι ο καθένας πιστεύει ότι έτσι μειώνει την ενοχή στον εαυτό του. Ο άλλος φαίνεται πως του επιτίθεται και τον πληγώνει, ίσως με μικρούς τρόπους, ίσως «ασυνείδητα», αλλά όμως ποτέ δίχως την απαίτηση της θυσίας. Η οργή εκείνων που έχουν ενωθεί στον βωμό του εγώ υπερβαίνει την επίγνωσή σου. Διότι αυτό που πραγματικά θέλει το εγώ, εσύ δεν το συνειδητοποιείς.

10. Όποτε θυμώνεις, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι έχεις σχηματίσει μια ιδιαίτερη σχέση την οποία το εγώ έχει «ευλογήσει,» διότι ο θυμός είναι η ευλογία του. Ο θυμός παίρνει πολλές μορφές, αλλά δεν μπορεί πια να εξαπατά εκείνους που θέλουν να μάθουν ότι η αγάπη δεν φέρνει καθόλου ενοχή, και πως ό,τι φέρνει ενοχή δεν μπορεί να είναι αγάπη και πρέπει να είναι θυμός. Όλος ο θυμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να κάνεις κάποιον να νιώσει ένοχος, κι αυτή η προσπάθεια είναι η μόνη βάση που δέχεται το εγώ για τις ιδιαίτερες σχέσεις. Η ενοχή είναι η μόνη ανάγκη που έχει το εγώ, και όσο ταυτίζεσαι με αυτό, η ενοχή θα ασκεί έλξη επάνω σου. Όμως να θυμάσαι αυτό ∙ το να είσαι με ένα σώμα δεν είναι επικοινωνία. Κι αν νομίζεις ότι είναι, θα νιώθεις ένοχος για την επικοινωνία και θα φοβάσαι να ακούσεις το Άγιο Πνεύμα, αναγνωρίζοντας στην Φωνή Του την δική σου ανάγκη για επικοινωνία.

11. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να διδάξει μέσω του φόβου. Και πώς να μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί σου, όσο εσύ πιστεύεις ότι το να επικοινωνείς σημαίνει να απομονώνεσαι; Είναι προφανώς παράλογο να πιστεύεις ότι με την επικοινωνία θα εγκαταλειφθείς. Εν τούτοις, πολλοί το πιστεύουν. Διότι νομίζουν ότι ο νους τους πρέπει να φυλάσσεται ως ιδιωτικός χώρος για να μην τον χάσουν, αλλά αν τα σώματά τους είναι μαζί ο νους του μπορεί να παραμείνει μόνο δικός τους. Η ένωση των σωμάτων γίνεται έτσι ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να κρατήσουν το νου τους διαχωρισμένο. Διότι τα σώματα δεν μπορούν να συγχωρούν. Αυτά μπορούν να πράττουν μόνο όπως τους κατευθύνει ο νους.

12. Η ψευδαίσθηση της αυτονομίας του σώματος και η ικανότητα του να ξεπερνά την μοναξιά δεν είναι παρά το έργο του σχεδίου του εγώ για να εδραιώσει την δική του αυτονομία. Όσο πιστεύεις ότι το να είσαι με ένα σώμα είναι συντροφικότητα, θα είσαι αναγκασμένος να επιχειρείς να κρατήσεις τον αδελφό σου στο σώμα του, παγιδεύοντάς τον με την ενοχή. Και θα βλέπεις ασφάλεια στην ενοχή και κίνδυνο στην επικοινωνία. Διότι το εγώ πάντα θα διδάσκει ότι μοναξιά λύνεται με την ενοχή, και ότι η επικοινωνία είναι η αιτία της μοναξιάς. Και παρά την προφανή παράνοια αυτού του μαθήματος, πολλοί το έχουν μάθει.

13. Η συγχώρεση βρίσκεται στην επικοινωνία τόσο σίγουρα όσο η καταδίκη βρίσκεται στην ενοχή . Είναι η διδακτική λειτουργία του Αγίου Πνεύματος να διδάσκει εκείνους που πιστεύουν πως η επικοινωνία είναι καταδίκη, ότι επικοινωνία είναι η σωτηρία. Και Αυτό θα το κάνει, διότι η δύναμη του Θεού μέσα σε Αυτό και σε σένα ενώνεται σε μια αληθινή σχέση τόσο ιερή και τόσο δυνατή, που μπορεί να ξεπερνά ακόμα κι αυτό δίχως φόβο.

14. Μέσα από την ιερή στιγμή επιτυγχάνεται αυτό που φαίνεται αδύνατον, κάνοντας έτσι προφανές ότι δεν είναι αδύνατον. Στην ιερή στιγμή η ενοχή δεν ασκεί καμιά έλξη, εφόσον η επικοινωνία έχει επανορθωθεί. Και η ενοχή, της οποίας ο σκοπός είναι να διακόπτει την επικοινωνία, δεν έχει καμιά λειτουργία εδώ. Εδώ δεν υπάρχει καθόλου απόκρυψη, και καθόλου ιδιωτικές σκέψεις. Η προθυμία για επικοινωνία ελκύει την επικοινωνία προς αυτή, και ξεπερνά την μοναξιά ολοκληρωτικά. Υπάρχει απόλυτη συγχώρεση εδώ, διότι δεν υπάρχει καμιά επιθυμία για την εξαίρεση κανενός από την ολοκλήρωση, αναγνωρίζοντας ξαφνικά την αξία του ρόλου του σε αυτή. Μέσα στην προστασία της ολότητάς σου, όλοι είναι καλεσμένοι και καλοδεχούμενοι. Κι εσύ καταλαβαίνεις ότι η ολοκλήρωσή σου είναι του Θεού, του Οποίου η μόνη ανάγκη είναι να είσαι ολοκληρωμένος. Διότι η ολοκλήρωσή σου σε κάνει δικό Του στην επίγνωσή σου. Κι εδώ είναι που βιώνεις τον εαυτό σου έτσι όπως δημιουργήθηκες, κι έτσι όπως είσαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...