ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ

- Από το Κεφάλαιο 16, V. THE CHOICE FOR COMPLETION -

1. Όταν κοιτάς την ιδιαίτερη σχέση, είναι απαραίτητο πρώτα να συνειδητοποιήσεις ότι εμπεριέχει πολύ πόνο. Η ανησυχία, η απελπισία, η ενοχή και η επίθεση όλα εισέρχονται σε αυτή, με την παρεμβολή κάποιων διαλλειμάτων που κατά την διάρκειά τους φαίνεται πως λείπουν. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν κατανοητά γι αυτό που είναι. Όποια μορφή και να παίρνουν, είναι πάντα μια επίθεση στον εαυτό για να ενοχοποιήσουν τον άλλον. Έχω μιλήσει ξανά γι αυτό στο παρελθόν, αλλά υπάρχουν μερικές πλευρές αυτού που επιχειρείται εδώ, τις οποίες δεν έχουμε αγγίξει ακόμα.

2. Πολύ απλά, η προσπάθεια να ενοχοποιείς κατευθύνεται πάντα εναντίον του Θεού. Διότι το εγώ θέλει να δεις Αυτόν, και μόνο Αυτόν, ως ένοχο, αφήνοντας την Υιότητα ανοιχτή σε επίθεση και απροστάτευτη από αυτό. Η σχέση ιδιαίτερης αγάπης είναι το κύριο όπλο του εγώ για να σε κρατά μακριά από τον Ουρανό. Δεν φαίνεται πως είναι όπλο, αλλά αν αναλογιστείς το πόση αξία της δίνεις και γιατί, θα καταλάβεις το τι είναι.

3. Η ιδιαίτερη σχέση αγάπης είναι το δώρο για το οποίο καυχιέται περισσότερο το εγώ, και είναι και το πιο ελκυστικό για κείνους που δεν είναι πρόθυμοι να αφήσουν την ενοχή να φύγει. Η «δυναμική» του εγώ είναι πεντακάθαρη εδώ, διότι βασισμένη στην έλξη αυτής της προσφοράς, οι φαντασιώσεις που επικεντρώνονται γύρω της είναι συχνά εντελώς απροκάλυπτες. Εδώ κρίνονται συνήθως ως αποδεκτές, ακόμα και φυσιολογικές. Κανένας δεν το θεωρεί παράξενο να αγαπά και να μισεί συγχρόνως, και ακόμα κι εκείνοι που πιστεύουν ότι το μίσος είναι αμαρτία απλά νιώθουν ένοχοι, αλλά δεν το διορθώνουν. Αυτή είναι η «φυσιολογική» κατάσταση του διαχωρισμού, κι εκείνοι που μαθαίνουν ότι δεν είναι καθόλου φυσιολογικό θεωρούνται οι αφύσικοι. Διότι αυτός ο κόσμος είναι το αντίθετο του Ουρανού, όντας φτιαγμένος για να είναι το αντίθετό του, και τα πάντα εδώ παίρνουν μια κατεύθυνση ακριβώς αντίθετη από την αλήθεια. Στον Ουρανό, όπου είναι γνωστό το νόημα της αγάπης, η αγάπη είναι το ίδιο όπως και η ένωση. Εδώ, όπου γίνεται αποδεκτή στην θέση της αγάπης η ψευδαίσθηση της αγάπης, η αγάπη γίνεται αντιληπτή ως διαχωρισμός και εξαίρεση.

4. Στην ιδιαίτερη σχέση, την γεννημένη από την κρυφή επιθυμία για ιδιαίτερη αγάπη από τον Θεό, είναι που θριαμβεύει το μίσος του εγώ. Διότι η ιδιαίτερη σχέση είναι η αποκήρυξη της Αγάπης του Θεού, και η προσπάθεια να κατοχυρώσει για τον εαυτό την ιδιαιτερότητα που Αυτός αρνήθηκε. Είναι βασικό για την διατήρηση του εγώ να πιστεύεις ότι αυτή η ιδιαιτερότητα δεν είναι η κόλαση, αλλά ο Ουρανός. Διότι το εγώ ποτέ δεν θα ήθελε να δεις ότι ο διαχωρισμός θα μπορούσε να είναι μόνο απώλεια, εφόσον είναι η μόνη κατάσταση στην οποία δεν θα μπορούσε να βρίσκεται ο Ουρανός.

5. Για το καθένα ο Ουρανός είναι ολοκλήρωση. Δεν υπάρχει καμιά διαφωνία πάνω σε αυτό, διότι και το εγώ και το Άγιο Πνεύμα το δέχονται. Όμως, βρίσκονται σε απόλυτη διαφωνία για το τι είναι η ολοκλήρωση, και το πώς επιτυγχάνεται. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει ότι η ολοκλήρωση βρίσκεται πρώτα στην ένωση, κι έπειτα στην επέκταση της ένωσης. Για το εγώ η ολοκλήρωση έγκειται στον θρίαμβο, και στην επέκταση της «νίκης» ακόμα και στον τελικό θρίαμβο πάνω στον Θεό. Σε αυτή βλέπει την ύστατη ελευθερία από τον εαυτό, διότι τότε τίποτα δεν θα παρέμενε για να παρεμβληθεί στο εγώ. Αυτή είναι η δική του ιδέα για τον Ουρανό. Άρα η ένωση, η οποία είναι μια κατάσταση στην οποία το εγώ δεν μπορεί να παρέμβει, πρέπει να είναι η κόλαση.

6. Η ιδιαίτερη σχέση αγάπης είναι ένα παράξενο και αφύσικο τέχνασμα του εγώ για να ενώσει την κόλαση με τον Ουρανό, και να κάνει τις διαφορές τους δυσδιάκριτες. Και η προσπάθεια να βρει τα φανταστικά «καλύτερα» στοιχεία και από τους δύο κόσμος έχει οδηγήσει σε φαντασιώσεις και των δύο, και στην ανικανότητα να αντιληφθεί κανέναν από τους δύο έτσι όπως είναι. Η ιδιαίτερη σχέση είναι ο θρίαμβος αυτής της σύγχυσης. Είναι ένα είδος ένωσης από την οποία η ένωση είναι αποκλεισμένη, και η βάση για την προσπάθεια στην ένωση βασίζεται στον αποκλεισμό. Τι άλλο καλύτερο παράδειγμα θα μπορούσε να υπάρξει για το ρητό του εγώ, «Αναζήτησε αλλά μην βρεις»;

7. Πιο περίεργη από όλα είναι η αντίληψη του εαυτού που προωθεί το εγώ στην ιδιαίτερη σχέση. Αυτός ο «εαυτός» αναζητά την σχέση για να ολοκληρωθεί. Όμως όταν βρίσκει την ιδιαίτερη σχέση στην οποία νομίζει ότι μπορεί να το πετύχει αυτό ξεπουλάει τον εαυτό του, και προσπαθεί να τον «παζαρέψει» σε αντάλλαγμα με τον εαυτό κάποιου άλλου. Αυτό δεν είναι ένωση, διότι δεν υπάρχει ούτε αύξηση, ούτε επέκταση. Ο κάθε σύντροφος προσπαθεί να θυσιάσει τον εαυτό που δεν θέλει για κάποιον που νομίζει ότι θα προτιμούσε. Και νιώθει ένοχος για την «αμαρτία» που διαπράττει όταν παίρνει, και δεν δίνει τίποτα αξίας σε αντάλλαγμα. Πόση αξία μπορεί να θέσει σε έναν εαυτό που θα ήθελε να ξεπουλήσει για να αποκτήσει έναν «καλύτερο»;

8. Ο «καλύτερος» εαυτός που αναζητεί το εγώ είναι πάντα κάποιος που είναι πιο ιδιαίτερος. Και όποιον του φαίνεται ότι κατέχει έναν ιδιαίτερο εαυτό τον «αγαπά» γι αυτό που μπορεί να πάρει από αυτόν. Εκεί όπου και οι δύο σύντροφοι βλέπουν αυτόν τον ιδιαίτερο εαυτό ο ένας στον άλλον, το εγώ βλέπει «μια ένωση φτιαγμένη στον Ουρανό». Διότι κανένας από τους δύο δεν θα αναγνωρίζει ότι έχει ζητήσει την κόλαση, κι έτσι δεν θα αναμειχθεί με την φαντασίωση του εγώ για τον Ουρανό, την οποία του την προσέφερε για να μην αναμειχθεί με τον Ουρανό. Εν τούτοις, αν όλες οι ψευδαισθήσεις είναι από τον φόβο, και δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο, η ψευδαίσθηση του Ουρανού δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «ελκυστική» μορφή φόβου, στην οποία η ενοχή θάβεται βαθιά και μετά παρουσιάζεται με την μορφή της «αγάπης».

9. Η ελκυστικότητα της κόλασης βρίσκεται μόνο στην τρομερή έλξη της ενοχής, την οποία προτείνει το εγώ σε εκείνους που θέτουν την πίστη τους στην μικρότητα. Η βεβαιότητα της μικρότητας βρίσκεται σε κάθε ιδιαίτερη σχέση, διότι μόνο οι στερημένοι θα μπορούσαν να θέτουν αξία την ιδιαιτερότητα. Η απαίτηση για ιδιαιτερότητα, και η αντίληψη του να δίνεις την ιδιαιτερότητα σαν μια πράξη αγάπης, κάνει την αγάπη μισητή. Ο πραγματικός σκοπός της ιδιαίτερης σχέσης, σε αυστηρή συμφωνία με τους στόχους του εγώ, είναι να καταστρέψει την πραγματικότητα και να την αντικαθιστά με την ψευδαίσθηση. Διότι το εγώ είναι το ίδιο μια ψευδαίσθηση, και μόνο οι ψευδαισθήσεις μπορεί να είναι μάρτυρες για την «πραγματικότητά» του.

10. Αν αντιλαμβανόσουν την ιδιαίτερη σχέση ως θρίαμβο πάνω στον Θεό, θα την ήθελες; Ας μην σκεφτόμαστε την τρομακτική της φύση, ούτε την ενοχή που πρέπει να περιέχει, ούτε την λύπη και την μοναξιά. Διότι αυτές είναι μόνο κάποιες ιδιότητες ολόκληρης της θρησκείας του διαχωρισμού, και του συνολικού πλαισίου στο οποίο θεωρείται ότι συμβαίνουν. Το κεντρικό θέμα στην λιτανεία της προς τη θυσία είναι ότι ο Θεός πρέπει να πεθάνει έτσι ώστε να ζήσεις εσύ. Και αυτό είναι το θέμα που παίζεται στην ιδιαίτερη σχέση. Μέσω του θανάτου του δικού σου εαυτού νομίζεις ότι μπορείς να επιτεθείς σε έναν άλλο εαυτό, και να τον αρπάξεις από τον άλλον για να αντικαταστήσεις τον εαυτό που απεχθάνεσαι. Και τον απεχθάνεσαι διότι δεν θεωρείς ότι προσφέρει την ιδιαιτερότητα που απαιτείς. Και μισώντας τον, τον έχεις κάνει μικρόν και ανάξιο, διότι τον φοβάσαι.

11. Πως μπορείς να αποδώσεις απεριόριστη δύναμη σε αυτό που νομίζεις ότι έχεις επιτεθεί; Η αλήθεια έχει γίνει τόσο τρομακτική για σένα που μόνο αν ήταν αδύναμη και μικρή, και ανάξια εκτίμησης, θα τολμούσες να την κοιτάξεις. Νομίζεις ότι είναι πιο ασφαλές να αποδώσεις στον μικρό εαυτό που έφτιαξες εσύ, την δύναμη που άρπαξες από την αλήθεια, θριαμβεύοντας πάνω σε αυτή κι αφήνοντάς την αβοήθητη. Δες πως ακριβώς διεξάγεται αυτό το τελετουργικό στην ιδιαίτερη σχέση. Ένας βωμός αναγείρεται ανάμεσα σε δύο διαχωρισμένους ανθρώπους, πάνω στον οποίο ο κάθε ένας τους αναζητά να σκοτώσει τον εαυτό του, και πάνω στο σώμα του να ανορθώσει έναν άλλον εαυτό να πάρει την δύναμη του από τον θάνατο του. Αυτό το τελετουργικό επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Και ποτέ δεν ολοκληρώνεται, ούτε θα ολοκληρωθεί ποτέ. Η τελετή της ολοκλήρωσης δεν μπορεί να φέρει την ολοκλήρωση, διότι η ζωή δεν προκύπτει από τον θάνατο, ούτε ο Ουρανός από την κόλαση.

12. Όποτε κάποια μορφή ιδιαίτερης σχέσης σε βάλει στον πειρασμό να αναζητήσεις την αγάπη στο τελετουργικό, θυμήσου ότι η αγάπη είναι αυτάρκης, και καθόλου μορφή οιουδήποτε είδους. Η ιδιαίτερη σχέση είναι μια τελετουργία μορφής, που στοχεύει στο να εξυψώσει την μορφή για να πάρει την θέση του Θεού εις βάρος του περιεχομένου. Δεν υπάρχει νόημα στην μορφή, και ποτέ δεν θα υπάρξει. Η ιδιαίτερη σχέση πρέπει να αναγνωριστεί γι αυτό που είναι ∙ μία ανούσια τελετή κατά την οποία η δύναμη αποσπάται από τον θάνατο του Θεού, κι επενδύεται στον φονιά του σαν σημάδι ότι η μορφή έχει θριαμβεύσει πάνω στο περιεχόμενο, και ότι η αγάπη έχει χάσει το νόημά της. Θα ήθελες να ήταν δυνατό κάτι τέτοιο, παρά το ότι είναι ολοφάνερα αδύνατον; Αν ήταν δυνατόν, τότε θα είχες κάνει τον εαυτό σου αβοήθητο. Ο Θεός δεν είναι θυμωμένος. Απλά δεν θα μπορούσε να αφήσει να συμβεί αυτό. Εσύ δεν μπορείς να αλλάξεις τον δικό Του Νου. Καμία τελετουργία από αυτές που έχεις στήσει στις οποίες βρίσκεις χαρά στον χορό του θανάτου, δεν μπορεί να φέρει θάνατο στο αιώνιο. Ούτε μπορούν τα υποκατάστατα που έχεις επιλέξει για να αντικαταστήσεις την Ολότητα του Θεού να έχουν οποιαδήποτε επίδραση πάνω σε αυτή.

13. Στην ιδιαίτερη σχέση μην βλέπεις τίποτα άλλο εκτός από μια ανούσια προσπάθεια να ανυψώσεις άλλους θεούς μπροστά από Αυτόν, και λατρεύοντάς τους να αποκρύπτεις την ασημαντότητά τους και την δική Του σπουδαιότητα. Στο όνομα της ολοκλήρωσής σου δεν το θέλεις αυτό. Διότι κάθε είδωλο που υψώνεις για να το τοποθετήσεις μπροστά από Αυτόν στέκεται μπροστά από σένα, στην θέση αυτού που είσαι.

14. Η σωτηρία βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι οι ψευδαισθήσεις δεν είναι τρομακτικές διότι δεν είναι αληθινές. Μόνο φαινομενικά είναι τρομακτικές στον βαθμό που εσύ αποτυγχάνεις να τις αναγνωρίσεις γι αυτό που είναι ∙ και θα αποτύχεις να το κάνεις αυτό στον βαθμό που εσύ θέλεις αυτές να είναι αλήθεια. Και στον ίδιο βαθμό αρνείσαι την αλήθεια, κι έτσι δεν μπορείς να κάνεις την απλή επιλογή ανάμεσα στην αλήθεια και τις ψευδαισθήσεις ∙ τον Θεό και τις φαντασιώσεις. Να το θυμάσαι αυτό, και δεν θα έχεις καμιά δυσκολία στο να αντιληφθείς την απόφαση ως αυτό που είναι, και τίποτα περισσότερο.

15. Ο πυρήνας της ψευδαίσθησης του διαχωρισμού βρίσκεται απλά στην φαντασίωση της καταστροφής του νοήματος της αγάπης. Και μόνο αν το νόημα της αγάπης επανορθωθεί στην επίγνωση σου θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου που μοιράζεται αυτό το νόημα. Ο διαχωρισμός είναι μόνο η απόφαση να μην γνωρίζεις τον εαυτό σου. Ολόκληρο αυτό το σύστημα σκέψης είναι ένα προσεχτικά επινοημένη μαθησιακή εμπειρία, που είναι σχεδιασμένη για να παρασύρει μακριά από την αλήθεια και να σε βάλει στην φαντασίωση. Όμως, για κάθε μάθηση που θα σου κάνει κακό, ο Θεός σου προσφέρει την διόρθωση και την ολοκληρωτική διαφυγή από όλες τις συνέπειές της.

16. Η απόφαση για το αν θα ακούσεις ή όχι αυτά τα μαθήματα και θα τα ακολουθήσεις δεν είναι παρά η επιλογή ανάμεσα στην αλήθεια και τις ψευδαισθήσεις. Διότι εδώ είναι η αλήθεια, διαχωρισμένη από την ψευδαίσθηση και σε καμία σύγχυση σε σχέση με αυτή. Πόσο απλή γίνεται αυτή η επιλογή όταν την αντιληφθείς μόνο ως αυτό που είναι. Διότι μόνο οι φαντασιώσεις κάνουν δυνατή την σύγχυση στην επιλογή, κι αυτές είναι εξολοκλήρου αναληθείς.

17. Αυτή η χρονιά είναι λοιπόν η ώρα να πάρεις την πιο εύκολη απόφαση που είχες ποτέ να πάρεις, αλλά και την πιο χαρούμενη. Θα διασχίσεις την γέφυρα προς την πραγματικότητα απλά και μόνο διότι θα αναγνωρίσεις ότι ο Θεός είναι στην άλλη πλευρά, και ότι τίποτα απολύτως δεν βρίσκεται εδώ. Είναι αδύνατον να μην πάρεις την πιο φυσική απόφαση μόλις το συνειδητοποιήσεις αυτό.