ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΣΦΑΛΜΑ

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΣΦΑΛΜΑ.

- Από το Κεφάλαιο 19, II. SIN VERSUS ERROR -

1. Είναι πολύ σημαντικό το σφάλμα να μην συγχέεται με την αμαρτία, και αυτή η διάκριση είναι που κάνει την σωτηρία δυνατή. Διότι το σφάλμα μπορεί να διορθωθεί, και το λάθος να επανορθωθεί. Αλλά η αμαρτία, αν ήταν δυνατόν να υπάρχει, θα ήταν αμετάκλητη. Η πίστη στην αμαρτία βασίζεται αναγκαστικά στην παγιωμένη βεβαιότητα ότι οι νόες, και όχι τα σώματα, μπορούν να επιτίθενται. Κι έτσι ο νους είναι ένοχος, και θα παραμείνει για πάντα έτσι εκτός κι αν κάποιος νους που δεν είναι μέρος από αυτόν, μπορέσει να του δώσει άφεση. Η αμαρτία ζητά τιμωρία όπως το σφάλμα διόρθωση, και η πίστη ότι η τιμωρία είναι διόρθωση είναι προφανώς παράλογη.

2. Η αμαρτία δεν είναι σφάλμα, διότι εμπεριέχει κάποια αλαζονεία την οποία η ιδέα του σφάλματος δεν έχει . Το να αμαρτάνεις σημαίνει να παραβιάζεις την πραγματικότητα, και να πετυχαίνεις σε αυτή την προσπάθεια. Η αμαρτία είναι η διακήρυξη ότι η επίθεση είναι αληθινή και ότι η ενοχή είναι δικαιολογημένη. Αξιώνει ότι ο Υιός του Θεού είναι ένοχος, κι έτσι έχει πετύχει να χάσει την αθωότητά του και να κάνει τον εαυτό του κάτι που ο Θεός δεν δημιούργησε. Έτσι η δημιουργία δεν θεωρείται αιώνια, και η Θέληση του Θεού ως ανοιχτή στην αντίθεση και στην ήττα. Η αμαρτία είναι η μεγάλη ψευδαίσθηση που υποβόσκει σε όλη την κομπορρημοσύνη του εγώ. Διότι με αυτήν ο Θεός ο Ίδιος αλλάζει, και καθίσταται ατελής.

3. Ο Υιός του Θεού μπορεί να κάνει λάθος ∙ μπορεί να πέφτει σε πλάνη ∙ μπορεί ακόμα και να στέφει την δύναμη του νου του εναντίον του εαυτού του. Αλλά δεν μπορεί να αμαρτήσει. Δεν υπάρχει τίποτα από όσα θα μπορούσε να κάνει που να μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητά του κατ’ οιονδήποτε τρόπο, ούτε να κάνει τον εαυτό του αληθινά ένοχο. Αυτό θα έκανε η αμαρτία, διότι αυτός είναι ο σκοπός της. Όμως, παρά την άγρια παραφροσύνη που βρίσκεται μέσα στην όλη ιδέα της αμαρτίας, είναι αδύνατη. Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος, και πως γίνεται να πεθαίνουν οι αθάνατοι;

4. Ένα μείζον αξίωμα στην παράλογη θρησκεία του εγώ είναι ότι η αμαρτία δεν είναι σφάλμα αλλά αλήθεια, και ότι η αθωότητα είναι που εξαπατά. Η αγνότητα θεωρείται αλαζονεία, και η αποδοχή το εαυτού ως αμαρτωλό θεωρείται αγιότητα. Και αυτή η διδασκαλία είναι που αντικαθιστά την πραγματικότητα του Υιού του Θεού έτσι όπως τον δημιούργησε ο Πατέρας του, και θέλησε να είναι έτσι παντοτινά. Είναι αυτό ταπεινοφροσύνη; Ή μήπως είναι μια προσπάθεια να αποσπάσεις την δημιουργία από την αλήθεια, και να την κρατήσεις διαχωρισμένη;

5. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ερμηνεύσεις εκ νέου την αμαρτία ως σφάλμα είναι πάντα αστήρικτη για το εγώ. Η ιδία της αμαρτίας είναι ιερή και απαραβίαστη στο σύστημα σκέψης του, και δεν προσεγγίζεται αλλιώς παρά μόνο με σεβασμό και δέος. Είναι η πιο «ιερή» αντίληψη στο σύστημα σκέψης του εγώ ∙ ωραία και ισχυρή, απόλυτα αληθινή, και αναγκαστικά προστατευμένη με κάθε άμυνα που έχει στην διάθεσή του. Διότι εδώ βρίσκεται η «καλύτερη» άμυνά του, την οποία όλες οι άλλες υπηρετούν. Εδώ βρίσκεται η θωράκισή του, η προστασία του, και ο βασικός σκοπός έτσι όπως ερμηνεύεται στην ιδιαίτερη σχέση.

6. Μπορεί πραγματικά να ειπωθεί ότι το εγώ έφτιαξε τον δικό του κόσμο της ενοχής. Μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούσαν τα πάντα να είναι ανάποδα. Αυτή είναι η παράξενη ψευδαίσθηση που κάνει τα σύννεφα της ενοχής να φαίνονται βαριά και αδιαπέραστα. Η στερεότητα που φαίνεται να έχει η βάση αυτού του κόσμου βρίσκεται σε αυτήν. Διότι η αμαρτία έχει αλλάξει την δημιουργία από ιδέα του Θεού σε ένα ιδανικό που θέλει το εγώ ∙ ένα κόσμο κυβερνά, φτιαγμένο από σώματα, δίχως νου και ικανό για ολοκληρωτική αποσύνθεση και κατάρρευση. Αν αυτό είναι ένα λάθος, μπορεί πολύ εύκολα να ακυρωθεί από την αλήθεια. Κάθε λάθος μπορεί να διορθωθεί, αν αφεθεί στην κρίση της αλήθειας. Αλλά αν δοθεί στο λάθος το κύρος της αλήθειας, που μπορεί να οδηγηθεί; Η «αγιότητα» της αμαρτίας διατηρείται στην θέση της απλά και μόνο με αυτό το παράξενο τέχνασμα. Ως αλήθεια είναι απαραβίαστη, και τα πάντα φέρονται σε αυτή για να κριθούν. Ως λάθος, αυτό πρέπει να έρθει στην αλήθεια. Είναι αδύνατον να έχεις πίστη στην αμαρτία, διότι η αμαρτία είναι απιστία. Εν τούτοις, είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι ένα λάθος μπορεί να διορθωθεί.

7. Δεν υπάρχει ούτε μια πέτρα σε όλο το ετοιμοπόλεμο φρούριο του εγώ που να την υπερασπίζεται με μεγαλύτερο πάθος από ό,τι την ιδέα ότι η αμαρτία είναι αληθινή ∙ την φυσική έκφραση αυτού που έκανε τον εαυτό του ο Υιός του Θεού ενάντια σε αυτό που είναι. Για το εγώ αυτό δεν είναι λάθος. Διότι αυτή είναι η πραγματικότητά του ∙ αυτή είναι η «αλήθεια» από την οποία η διαφυγή θα είναι πάντα αδύνατη. Αυτό είναι το παρελθόν του, το παρόν του και το μέλλον του. Διότι κατά κάποιο τρόπο έχει κατορθώσει να διαφθείρει τον Πατέρα του, και να αλλάξει το Νου Του ολοκληρωτικά. Να θρηνείς, λοιπόν, τον θάνατο του Θεού, τον Οποίο έχει σκοτώσει η αμαρτία! Και αυτή θα ήταν η ευχή του εγώ, που μέσα στην παραφροσύνη του πιστεύει ότι την έχει εκπληρώσει.

8. Δεν θα προτιμούσες όλα αυτά να μην ήταν τίποτα περισσότερο από ένα λάθος, απόλυτα διορθώσιμο, και να μπορείς τόσο εύκολα να διαφύγεις από αυτό που ολόκληρη η διόρθωση του να ήταν σαν περπατάς μέσα από την ομίχλη προς τον ήλιο; Διότι αυτό είναι όλο. Ίσως να μπαίνεις στον πειρασμό να συμφωνήσεις με το εγώ ότι είναι πολύ καλύτερα να είσαι αμαρτωλός από το να κάνεις λάθος. Όμως σκέψου προσεκτικά πριν επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει αυτή την επιλογή. Μην το παίρνεις ελαφρά, διότι αυτή είναι η επιλογή ανάμεσα στην κόλαση και τον Ουρανό.