Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ




ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

- Από το Κεφάλαιο 21, I. THE FORGOTTEN SONG -

1. Ποτέ μην ξεχνάς ότι ο κόσμος που «βλέπουν» οι τυφλοί πρέπει να είναι φανταστικός, διότι το πώς είναι πραγματικά τους είναι άγνωστο. Αυτοί πρέπει να συμπεραίνουν αυτό που θα μπορούν να βλέπουν από μαρτυρίες που είναι πάντα έμμεσες ∙ και έπειτα θα ανασυγκροτούν τα συμπεράσματά τους καθώς θα σκοντάφτουν και θα πέφτουν εξαιτίας αυτού που δεν αναγνώρισαν, ή θα περπατούν ανέπαφοι μέσα από ανοιχτές πόρτες που νόμιζαν ότι ήταν κλειστές. Το ίδιο γίνεται και με σένα. Δεν βλέπεις. Τα στοιχεία αναφοράς σου είναι εσφαλμένα, κι έτσι σκοντάφτεις και πέφτεις πάνω σε πέτρες που δεν αναγνώρισες, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις ότι μπορείς να περάσεις μέσα από πόρτες που νόμιζες ότι ήταν κλειστές, που όμως στέκουν ολάνοιχτες μπροστά σε μάτια που δεν βλέπουν, περιμένοντας να σε καλωσορίσουν.

2. Πόσο ανόητο είναι να επιχειρείς να κρίνεις κάτι που αντί να το κρίνεις θα μπορούσες να το δεις. Δεν είναι απαραίτητο να φανταστείς το πώς πρέπει να μοιάζει ο κόσμος. Πρέπει να τον δεις πριν τον αναγνωρίσεις γι αυτό που είναι. Μπορεί να σου δειχτεί ποιες πόρτες είναι ανοιχτές, και μπορείς να δεις που βρίσκεται η ασφάλειά σου ∙ και ποιος δρόμος οδηγεί στο σκοτάδι και ποιος στο φως. Η κρίση πάντα θα σου δίνει λάθος κατευθύνσεις, αλλά η αληθινή όραση σου δείχνει που να πας. Γιατί θα έπρεπε να μαντεύεις;

3. Δεν χρειάζεται να μαθαίνεις μέσα από τον πόνο. Και τα ήπια μαθήματα μαθαίνονται με αγαλλίαση, και τα θυμάσαι με χαρά. Αυτό που σου δίνει χαρά θέλεις να το μάθεις και όχι να το ξεχάσεις. Δεν θα είναι αυτό που θα ήθελες να αρνηθείς. Το ερώτημά σου είναι αν το μέσον με το οποίο μαθαίνεις αυτά τα μαθήματα θα σου φέρει την χαρά που υπόσχεται. Αν πίστευες ότι μπορούσε, η μάθησή αυτών των μαθημάτων δεν θα παρουσίαζε κανένα πρόβλημα. Δεν είσαι ακόμα χαρούμενος μαθητής διότι ακόμα παραμένεις αβέβαιος αν η αληθινή όραση σου δίνει περισσότερα από ό,τι η κρίση, και έχεις μάθει ότι δεν μπορείς να έχεις και τις δύο.

4. Οι τυφλοί εξοικειώνονται στον κόσμο τους κάνοντας τις προσαρμογές τους σε αυτόν. Νομίζουν ότι γνωρίζουν τα κατατόπια σε αυτόν. Τον έμαθαν, όχι μέσα από χαρούμενα μαθήματα, αλλά μέσα από την αμείλικτη αναγκαιότητα των ορίων που πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν. Κι εφόσον ακόμα πιστεύουν αυτό, αυτά τα μαθήματα τους είναι αγαπητά, και προσκολλώνται σε αυτά διότι δεν μπορούν να δουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά τα μαθήματα τους κρατούν τυφλούς. Αυτό δεν το πιστεύουν. Κι έτσι κρατούν τον κόσμο που έμαθαν να «βλέπουν» μέσα στην φαντασία τους, πιστεύοντας ότι η επιλογή τους είναι αυτή ή το τίποτα. Μισούν τον κόσμο που έμαθαν μέσα από τον πόνο. Και το καθετί που νομίζουν ότι βρίσκεται μέσα σε αυτόν εξυπηρετεί για να τους θυμίζει ότι είναι ατελείς και πικρά στερημένοι.

5. Έτσι οριοθετούν την ζωή τους και το που ζουν, προσαρμόζοντάς την έτσι όπως νομίζουν ότι πρέπει, φοβούμενοι ότι θα χάσουν τα λίγα που έχουν. Και αυτό συμβαίνει με όλους αυτούς που βλέπουν το σώμα ως το μόνο που έχουν αυτοί και οι αδελφοί τους. Προσπαθούν να φτάσουν ο ένας τον άλλο, και αποτυγχάνουν επανειλημμένα. Και προσαρμόζονται στην μοναξιά, πιστεύοντας ότι το να κρατήσουν το σώμα σημαίνει ότι σώζουν τα λίγα που έχουν. Άκουσε, και προσπάθησε να σκεφτείς αν θυμάσαι αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε τώρα.

6. Άκουσε, -- ίσως συλλάβεις τον απόηχο μια αρχαίας τελετής όχι εντελώς ξεχασμένης ∙ αμυδρά, ίσως, αλλά όχι εντελώς άγνωστη, σαν ένα τραγούδι που το όνομά του το έχεις ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό, και οι περιστάσεις κατά τις οποίες το άκουσες έχουν φύγει εντελώς από την μνήμη σου. Δεν έχει μείνει μαζί σου ολόκληρο το τραγούδι, παρά μόνο μια μικρή αύρα από την μελωδία του, που δεν είναι συνδεδεμένη με κάποιο πρόσωπο ή τόπο ή κάτι ιδιαίτερο. Αλλά θυμάσαι από αυτό το μικρό κομμάτι και μόνο, πόσο όμορφο ήταν το τραγούδι, πόσο υπέροχο ήταν το σκηνικό όπου το άκουσες, και πόσο αγαπούσες εκείνους που ήταν εκεί και άκουγαν μαζί σου.

7. Οι νότες δεν είναι τίποτα. Όμως τις έχεις κρατήσει μαζί σου, όχι για τις ίδιες, αλλά σαν μια γλυκιά υπενθύμιση αυτού που θα σε έκανε να κλάψεις αν θυμόσουν πόσο αγαπητό σου ήταν. Θα μπορούσες να θυμηθείς, και όμως φοβάσαι, γιατί πιστεύεις ότι θα χάσεις τον κόσμο που έμαθες από τότε. Και όμως ξέρεις ότι τίποτα στον κόσμο που έμαθες δεν σου είναι αγαπητό ούτε κατά το ήμισυ όσο αυτό. Άκουσε, και δες αν θυμάσαι ένα αρχαίο τραγούδι που ήξερες πριν τόσο καιρό και το αγαπούσες περισσότερο από κάθε άλλη μελωδία που δίδαξες τον εαυτό σου να αγαπά από τότε.

8. Πέρα από το σώμα, πέρα από τον ήλιο και τ’ αστέρια, πέρα από όλα όσα βλέπεις και όμως τόσο οικείο, είναι ένα τόξο από χρυσό φως που απλώνεται καθώς κοιτάς σε ένα μεγάλο και λαμπρό κύκλο. Και όλος ο κύκλος γεμίζει με φως μπροστά στα μάτια σου. Οι άκρες του κύκλου εξαφανίζονται, και αυτό που βρίσκεται μέσα σε αυτόν δεν περιορίζεται πουθενά. Το φως επεκτείνεται και καλύπτει τα πάντα, προεκτεινόμενο προς το άπειρο λάμποντας παντοτινά χωρίς διακοπή ή όριο πουθενά. Μέσα σε αυτό τα πάντα ενώνονται μέσα σε τέλεια συνοχή. Ούτε είναι δυνατόν να φανταστείς ότι κάτι θα μπορούσε να είναι απέξω, διότι δεν υπάρχει κανένα μέρος που να μην βρίσκεται αυτό το φως.

9. Αυτό είναι το όραμα του Υιού του Θεού, τον οποίο τον γνωρίζεις καλά. Εδώ βρίσκεται η όραση αυτού που γνωρίζει τον Πατέρα του. Εδώ βρίσκεται η θύμηση αυτού που είσαι ∙ ένα μέρος από αυτό, με το όλον μέσα του, κι ενωμένο με τα πάντα τόσο σίγουρα όσο τα πάντα είναι ενωμένα μέσα σε σένα. Δέξου αυτή την όραση που μπορεί να σου δείξει αυτό, και όχι το σώμα. Γνωρίζεις αυτό το αρχαίο τραγούδι, και το γνωρίζεις καλά. Τίποτα ποτέ δεν θα σου είναι τόσο αγαπητό όσο αυτός ο αρχαίος ύμνος της αγάπης που εξακολουθεί να τραγουδά ο Υιός του Θεού στον Πατέρα του.

10. Και τώρα οι τυφλοί βλέπουν, διότι αυτό το ίδιο τραγούδι που τραγουδούν προς τιμήν του Δημιουργού τους υμνεί και τους ίδιους. Η τύφλωση που έφτιαξαν δεν θα αντέξει στην θύμηση αυτού του τραγουδιού. Και θα κοιτούν αυτό το όραμα του Υιού του Θεού, και θα θυμούνται ποιος είναι αυτός για τον οποίο τραγουδούν. Τι άλλο μπορεί να είναι το θαύμα εκτός από αυτή την ενθύμηση; Και ποιος υπάρχει που να μην έχει μέσα του αυτή την ανάμνηση; Το φως στον έναν το αφυπνίζει σε όλους. Και όταν το βλέπεις στον αδελφό σου, θυμάσαι για λογαριασμό όλων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μακριά από εμένα.

  ΜΑΘΗΜΑ 347 Ο θυμός προέρχεται από την κρίση. Η κρίση είναι το όπλο που χρησιμοποιώ εναντίον του εαυτού μου, για να κρατήσω τα θαύματα μα...