ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ - Η Αντίληψη για τον εαυτό και ο Εαυτός.

V. Η Αντίληψη για τον εαυτό και ο Εαυτός.

- Από το Κεφάλαιο 31, V. Self-Concept versus Self -

1. Η μάθηση του κόσμου είναι χτισμένη επάνω στην αντίληψη του εαυτού που είναι προσαρμοσμένη στην πραγματικότητα του κόσμου. Του ταιριάζει καλά. Γιατί μια τέτοια εικόνα είναι που ταιριάζει σε ένα κόσμο σκιών και ψευδαισθήσεων. Εδώ βρίσκεται και κινείται στο σπίτι της, όπου ό,τι βλέπει είναι ένα με αυτήν. Το χτίσιμο μιας αντίληψης του εαυτού είναι ο σκοπός της μάθησης αυτού του κόσμου. Αυτός είναι ο σκοπός του ∙ ότι έρχεσαι χωρίς εαυτό, και φτιάχνεις έναν καθώς προχωράς. Και κατά τον καιρό που φτάνεις στην «ωριμότητα» τον έχεις τελειοποιήσει, για να αντιμετωπίσεις τον κόσμο με ίσους όρους, εναρμονισμένος με τις απαιτήσεις του.

2. Η αντίληψη του εαυτού φτιάχνεται από εσένα. Δεν φέρνει καμία απολύτως ομοιότητα με τον εαυτό σου. Είναι ένα είδωλο, που έγινε για να πάρει την θέση της πραγματικότητάς σου ως Υιός του Θεού. Η αντίληψη του εαυτού που ο κόσμος θέλει να διδάξει δεν είναι αυτό που φαίνεται. Γιατί έγινε για να υπηρετήσει δυο σκοπούς, αλλά ο νους μόνο τον ένα μπορεί να αναγνωρίσει. Ο πρώτος παρουσιάζει το πρόσωπο της αθωότητας, την πλευρά που υπομένει τις επιδράσεις του κόσμου. Είναι αυτό το πρόσωπο που χαμογελάει και γοητεύει και κάποιες φορές φαίνεται πως ακόμα και αγαπάει. Ψάχνει για συντρόφους και κοιτάζει, μερικές φορές με οίκτο, τα δεινά, και μερικές φορές προσφέρει παρηγοριά. Πιστεύει ότι είναι καλός μέσα σε έναν κακό κόσμο.

3. Αυτή η όψη μπορεί να θυμώσει, γιατί ο κόσμος είναι φαύλος και ανίκανος να παρέχει την αγάπη και το λιμάνι που αξίζει η αθωότητα. Και έτσι αυτό το πρόσωπο είναι συχνά υγρό από δάκρυα για την αδικίες που κάνει ο κόσμος σε εκείνους που είναι γενναιόδωροι και καλοί. Αυτή η όψη ποτέ δεν κάνει την πρώτη επίθεση. Αλλά κάθε μέρα ένα σωρό μικρά πράγματα κάνουν μικρές επιθέσεις εναντίον της αθωότητάς της, προκαλώντας τον εκνευρισμό της, και στο τέλος καταλήγουν σε φανερές προσβολές και ύβρεις.

4. Το πρόσωπο της αθωότητας που φοράει τόσο υπερήφανα η αντίληψη του εαυτού μπορεί να ανεχτεί την επίθεση σε αυτοάμυνα, γιατί μήπως δεν είναι κοινώς γνωστό ότι ο κόσμος συμπεριφέρεται σκληρά προς την ανυπεράσπιστη αθωότητα; Όποιος φτιάχνει μιαν εικόνα για τον εαυτό του δεν παραλείπει αυτό το πρόσωπο, γιατί το χρειάζεται. Την άλλη πλευρά δεν θέλει να την βλέπει. Ωστόσο εδώ είναι που η μάθηση του κόσμου έχει επικεντρώσει την εστίασή της, γιατί εδώ είναι που η «πραγματικότητα» του κόσμου είναι τοποθετημένη, για να φροντίσει το είδωλο να έχει διάρκεια.

5. Κάτω από το πρόσωπο της αθωότητας υπάρχει ένα μάθημα το οποίο η αντίληψη για τον εαυτό φτιάχτηκε να διδάξει. Είναι ένα μάθημα τρομερά εκτοπισμένο, και με έναν φόβο τόσο αβάσταχτο που το πρόσωπο που χαμογελάει από πάνω πρέπει πάντα να αποτρέπει το βλέμμα του, μήπως και αντιληφθεί την προδοσία που κρύβει. Το μάθημα διδάσκει αυτό: «Εγώ είμαι αυτό που εσύ με έκανες, και καθώς με κοιτάζεις, στέκεις καταδικασμένος εξ αιτίας αυτού που είμαι» Σ’ αυτή την αντίληψη για τον εαυτό ο κόσμος χαμογελάει με επιδοκιμασία, γιατί εγγυάται ότι τα μονοπάτια του κόσμου κρατιούνται ασφαλή, και όσοι περπατούν σε αυτά δεν θα ξεφύγουν.

6. Εδώ είναι το κεντρικό μάθημα που εξασφαλίζει την αιώνια καταδίκη του αδελφού σου. Γιατί αυτό που είσαι έχει γίνει τώρα δική του αμαρτία. Σε αυτό δεν είναι δυνατή καμιά συγχώρεση. Και δεν έχει σημασία πια τι κάνει, γιατί το δάχτυλό σου δείχνει αυτόν επικριτικά, αδίσταχτο και θανατηφόρο στον στόχο του. Δείχνει και σένα, αλλά αυτό φυλάσσεται ακόμα βαθύτερα στην ομίχλη κάτω από το πρόσωπο της αθωότητας. Και σε αυτές τις σκοτεινές κρύπτες βρίσκονται όλες οι αμαρτίες του και οι δικές σου διατηρημένες και κρατημένες στο σκοτάδι, όπου δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές σαν λάθη, τα οποία το φως θα έδειχνε με βεβαιότητα. Εσύ δεν μπορείς ούτε να κατηγορηθείς για αυτό που είσαι, ούτε μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα που σε ωθεί να κάνεις. Ο αδελφός σου, λοιπόν, είναι το σύμβολο των αμαρτιών σου για σένα που σιωπηλά, αλλά ωστόσο με ακατάπαυστη πιεστικότητα, εξακολουθείς να καταδικάζεις τον αδελφό σου για το μισητό πράγμα που είσαι.

7. Οι αντιλήψεις μαθαίνονται. Δεν είναι φυσικές. Ξεχωριστά από την μάθηση δεν υπάρχουν. Δεν δίνονται, γι αυτό πρέπει να φτιάχνονται. Ούτε μία από αυτές δεν είναι αληθινή, και πολλές προέρχονται από πυρετώδεις φαντασίες, καυτές από μίσος και παραμορφώσεις γεννημένες από τον φόβο. Τι άλλο είναι μια αντίληψη εκτός από μια σκέψη στην οποία ο επινοητής της δίνει μια δική του σημασία; Οι αντιλήψεις συντηρούν τον κόσμο. Αλλά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποδείξουν ότι ο κόσμος είναι αληθινός. Γιατί όλες τους φτιάχνονται μέσα στον κόσμο, γεννιούνται στην σκιά του, μεγαλώνοντας με τους τρόπους του και τελικά «ωριμάζοντας» στην σκέψη του. Είναι ιδέες ειδώλων, ζωγραφισμένες με τα πινέλα του κόσμου, τα οποία δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε μιαν εικόνα που να αντιπροσωπεύει την αλήθεια.

8. Μια αντίληψη του εαυτού είναι χωρίς νόημα, γιατί κανείς εδώ δεν μπορεί να δει το σκοπό της, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να απεικονίσει τι είναι. Ωστόσο όλη η μάθηση που ο κόσμος κατευθύνει αρχίζει και τελειώνει με μοναδικό σκοπό να σε διδάξει αυτή την αντίληψη για τον εαυτό σου, ώστε εσύ να επιλέξεις να ακολουθήσεις τους νόμους αυτού του κόσμου, και ποτέ να μην αναζητήσεις να πας πέρα από τους δρόμους του ούτε να συνειδητοποιήσεις τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου. Τώρα πρέπει το Άγιο Πνεύμα να βρει έναν τρόπο να σε βοηθήσει να δεις ότι αυτή η αντίληψη για τον εαυτό πρέπει να καταργηθεί, εάν η ειρήνη του νου πρόκειται να σου δοθεί. Ούτε μπορείς να την ξεμάθεις με άλλο τρόπο παρεκτός μέσα από μαθήματα που σκοπεύουν να σε διδάξουν ότι είσαι κάτι άλλο. Διαφορετικά, θα ήταν σαν να σου ζητούσαν να ανταλλάξεις αυτό που τώρα πιστεύεις με την ολοκληρωτική απώλεια του εαυτού, και αυτό θα σου προκαλούσε μεγαλύτερο τρόμο.

9. Γι αυτό τα σχέδια των μαθημάτων του Αγίου Πνεύματος είναι σχεδιασμένα με εύκολα βήματα, ώστε παρόλο που θα υπάρχει έλλειψη ευκολίας κατά καιρούς και κάποια δυσφορία, δεν θα υπάρχει συντριβή σε αυτό που μαθεύτηκε, αλλά μόνο μια εκ νέου ερμηνεία σε αυτό που φαίνεται πως είναι η απόδειξη υπέρ του. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, τι απόδειξη υπάρχει ότι εσύ είσαι αυτό που ο αδελφός σου σε έφτιαξε. Γιατί αν και ακόμα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι που νομίζεις, σίγουρα τώρα πια έμαθες ότι συμπεριφέρεσαι σαν να ήταν. Μήπως αντιδράει αυτός για σένα; Και μήπως γνωρίζει ακριβώς τι θα συμβεί; Μπορεί αυτός να δει το μέλλον σου και να διατάξει, πριν αυτό έλθει, τι πρέπει να κάνεις σε κάθε περίσταση; Αυτός πρέπει να έχει φτιάξει τον κόσμο όπως κι συ για να έχει τέτοια ικανότητα πρόβλεψης για τα πράγματα που θα γίνουν.

10. Το να είσαι αυτό που ο αδελφός σου σε έκανε φαίνεται πολύ απίθανο. Ακόμα και αν το έκανε, ποιος σου έδωσε το πρόσωπο της αθωότητας; Είναι αυτή η συνεισφορά σου; Τότε, ποιος είναι τότε, το «εσύ» που το έκανε; Και ποιος έχει ξεγελαστεί από όλη σου την καλοσύνη, και της επιτίθεται έτσι; Ας ξεχάσουμε την ανοησία της αντίληψης, και απλώς ας σκεφτούμε αυτό ∙ υπάρχουν δυο μέρη σε αυτό που νομίζεις ότι είναι ο εαυτός σου. Εάν το ένα προήλθε από τον αδελφό σου, ποιος ήταν εκεί για να κάνει το άλλο; Και από ποιόν πρέπει κάτι να κρατηθεί κρυφό; Εάν ο κόσμος είναι κακός, εξακολουθεί να μην υπάρχει ανάγκη να κρύβεις αυτό από το οποίο είσαι φτιαγμένος. Ποιος είναι εκεί για να δει; Και τι άλλο εκτός από αυτό που δέχεται επίθεση θα μπορούσε να χρειάζεται άμυνα;

11.Ίσως η αιτία που πρέπει αυτή η αντίληψη να κρατηθεί στο σκοτάδι είναι ότι, στο φως, αυτός που δεν θα την θεωρούσε αληθινή είσαι εσύ. Και τί θα συνέβαινε στον κόσμο που βλέπεις, εάν όλα τα θεμέλιά του απομακρυνόντουσαν; Η αντίληψή σου για τον κόσμο εξαρτάται από αυτήν την αντίληψή σου για τον εαυτό. Και οι δύο θα έφευγαν, εάν κάποια από τις δυο έμπαινε υπό αμφισβήτηση. Το Άγιο Πνεύμα δεν επιδιώκει να σε ρίξει στον πανικό. Απλά ρωτάει αν θα μπορούσε να γίνει μια μικρή μόνο ερώτηση.

12. Υπάρχουν εναλλακτικές γι αυτό που πρέπει να είσαι. Μπορεί, για παράδειγμα, να είσαι αυτό που επέλεξες να είναι ο αδελφός σου. Αυτό μετακινεί την αντίληψη του εαυτού από αυτό που είναι ολοκληρωτικά παθητικό, και τουλάχιστον αφήνει χώρο για ενεργή επιλογή, και κάποια αναγνώριση ότι κάποια αλληλεπίδραση πρέπει να έχει εισέλθει. Υπάρχει κάποια κατανόηση που επέλεξες και για τους δυο σας, και αυτό που αντιπροσωπεύει εκείνος έχει το νόημα που δόθηκε από σένα. Επίσης δείχνει κάποιο αμυδρό φως όρασης στο νόμο της αντίληψης ότι αυτό που βλέπεις αντανακλά την κατάσταση του νου αυτού που αντιλαμβάνεται. Ωστόσο ποιος ήταν που έκανε πρώτος την επιλογή; Εάν εσύ είσαι αυτό που διάλεξες να είναι ο αδελφός σου, τότε υπήρχαν εναλλακτικές εκεί για να διαλέξεις ανάμεσά τους, και κάποιος πρέπει να αποφάσισε πρώτος ποια να επιλέξει, και να αφήσει τον άλλη να φύγει.

13. Αν και αυτό το βήμα έχει οφέλη, δεν προσεγγίζει ακόμα ένα βασικό ερώτημα. Κάτι πρέπει να συνέβαινε πριν από αυτές τις αντιλήψεις περί του εαυτού. Και κάτι πρέπει να έχει προκαλέσει την μάθηση από την οποία αυτές οι αντιλήψεις προέκυψαν. Ούτε μπορεί αυτό να εξηγηθεί από καμία από τις δυο απόψεις. Το βασικό πλεονέκτημα της μετακίνησης προς την δεύτερη από την πρώτη είναι ότι εσύ κατά κάποιο τρόπο εισήλθες στην επιλογή από δική σου απόφαση. Αλλά αυτό το κέρδος πληρώνεται με σχεδόν ίση απώλεια, γιατί τώρα βρίσκεσαι κατηγορούμενος για ενοχή για αυτό που είναι ο αδελφός σου. Και πρέπει να μοιράζεσαι την ενοχή του, επειδή εσύ την επέλεξες για αυτόν κατ’ εικόνα της δικής σου. Ενώ μόνο αυτός ήταν προδοτικός πριν , τώρα πρέπει και συ να καταδικαστείς μαζί του.

14. Η αντίληψη του εαυτού έχει υπάρξει πάντοτε η μεγάλη φροντίδα του κόσμου. Και ο καθένας πιστεύει ότι πρέπει να βρει την απάντηση στο αίνιγμα του εαυτού του. Η σωτηρία μπορεί να ειδωθεί σαν τίποτα περισσότερο από μια διαφυγή από τις αντιλήψεις. Δεν ασχολείται με το περιεχόμενο του νου, αλλά με την απλή δήλωση ότι σκέφτεται. Και αυτό που μπορεί και σκέφτεται έχει επιλογή, και μπορεί να του δειχτεί ότι διαφορετικές σκέψεις έχουν διαφορετικές συνέπειες. Έτσι μπορεί να μάθει ότι όλα όσα σκέφτεται αντανακλούν την βαθιά σύγχυση που αισθάνεται για το πώς φτιάχτηκε και τι είναι. Και η αντίληψη για τον εαυτό αμυδρά παρουσιάζεται να απαντά αυτό που δεν γνωρίζει.

15. Μην αναζητάς τον Εαυτό σου σε σύμβολα. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αντίληψη που να μπορεί να αντιπροσωπεύσει αυτό που είσαι. Τι σημασία έχει ποια ιδέα αποδέχεσαι ενώσω αντιλαμβάνεσαι έναν εαυτό να αλληλεπιδρά με το κακό, και να αντιδρά στις ανομίες; Η αντίληψή σου για τον εαυτό σου θα εξακολουθεί να παραμένει εντελώς χωρίς νόημα. Και δε θα αντιλαμβάνεσαι ότι μπορείς να αλληλεπιδράς μόνο με τον εαυτό σου. Το να βλέπεις έναν κόσμο ένοχο δεν είναι παρά το σημάδι ότι η μάθησή σου έχει καθοδηγηθεί από τον κόσμο, και τον βλέπεις όπως βλέπεις και τον εαυτό σου. Η αντίληψη του εαυτού αγκαλιάζει όλα όσα βλέπεις, και τίποτα δεν είναι έξω από αυτή την αντίληψη. Εάν μπορείς να πληγωθείς από οτιδήποτε, τότε βλέπεις μιαν εικόνα των κρυφών σου επιθυμιών. Τίποτα περισσότερο από αυτό. Και στα δεινά οποιασδήποτε μορφής, βλέπεις την δική σου καλυμμένη επιθυμία να σκοτώσεις.

16. Θα φτιάξεις πολλές αντιλήψεις του εαυτού καθώς η μάθηση προχωράει. Η κάθε μια θα σου δείξει τις αλλαγές στις ατομικές σου σχέσεις, καθώς η αντίληψη σου για τον εαυτό σου αλλάζει. Θα υπάρχει κάποια σύγχυση κάθε φορά που γίνεται μια μεταβολή, αλλά να είσαι ευγνώμων που η μάθηση του κόσμου χάνει την επιρροή της επάνω στο νου σου. Και να είσαι σίγουρος και ευτυχής με την βεβαιότητα ότι θα φύγει στο τέλος, και θα αφήσει το νου σου γαλήνιο. Ο ρόλος του κατήγορου θα παρουσιαστεί σε πολλά μέρη και με πολλές μορφές. Και η κάθε μια θα φαίνεται να σε κατηγορεί. Ωστόσο μην έχεις κανένα φόβο ότι αυτό δεν θα καταργηθεί.

17. Ο κόσμος δεν μπορεί να διδάξει καμία εικόνα σου εκτός κι αν εσύ θέλεις να τις μάθει. Θα έλθει καιρός όταν όλες οι εικόνες θα έχουν φύγει, και εσύ θα καταλάβεις ότι δεν γνωρίζεις τι είσαι. Είναι σε αυτόν τον ασφράγιστο και ανοιχτό νου που η αλήθεια επιστρέφει, ανεμπόδιστη και αδέσμευτη. Εκεί όπου οι αντιλήψεις του εαυτού έχουν παραμεριστεί η αλήθεια αποκαλύπτεται ακριβώς όπως είναι. Όταν κάθε αντίληψη έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση, και έχει αναγνωριστεί ότι φτιάχτηκε χωρίς καμία αξίωση να αντέχει στο φως, τότε η αλήθεια αφήνεται ελεύθερη να εισέλθει στο ιερό της, καθαρή και ελεύθερη από ενοχή. Δεν υπάρχει δήλωση που ο κόσμος φοβάται περισσότερο να ακούσει από αυτή:

Δεν γνωρίζω το τι είμαι, και ως εκ τούτου δεν γνωρίζω το τι κάνω, που βρίσκομαι, ή πώς να κοιτάζω τον κόσμο ή τον εαυτό μου. Ωστόσο σε αυτή τη μάθηση γεννιέται η σωτηρία. Και το Τι είσαι θα στο πει το Ίδιο.