Αν σε ένα επίπεδο, όπως λένε τα Μαθήματα, είμαστε υπεύθυνοι για την ζωή μας και τις επιλογές και τις πράξεις μας, γιατί να επέλεξα να είμαι τόσο ανόητος;

Ερώτηση: Αν σε ένα επίπεδο, όπως λένε τα Μαθήματα, είμαστε υπεύθυνοι για την ζωή μας και τις επιλογές και τις πράξεις μας, γιατί να επέλεξα να είμαι τόσο ανόητος; Γιατί όλοι μας ή οι περισσότεροι να μην επιλέξουμε να έρθουμε σε αυτό τον κόσμο ως παιδιά στοργικών, πνευματικών, πλούσιων και γενετικά υγιών γονέων;

Απάντηση: Ναι, αν είναι πράγματι επιλογή μου, γιατί αλήθεια να κανονίσω να είναι τα πράγματα τόσο χάλια για μένα; Η απάντηση βρίσκεται στην κατανόηση ότι ο μυστικός μου στόχος, που τον κρατώ κρυφό ακόμα και από μένα τον ίδιο, είναι να είμαι το θύμα των άλλων σε όλες μου τις σχέσεις έτσι ώστε ποτέ να μην έρθω σε επαφή με την πραγματική αιτία της δυστυχίας μου. Νομίζουμε ότι ο κόσμος, αρχίζοντας από τους γονείς μας και συνεχίζοντας και στις επόμενες σχέσεις μας, είναι η αιτία του πόνου και της δυστυχίας μας.  Αλλά δεν είναι. Ο κόσμος και όλες μας οι σχέσεις είναι μόνο μια έξυπνη παραπλάνηση που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι για να κρατήσουμε την πραγματική αιτία της δυστυχίας μας – την διακαή επιθυμία μας ο διαχωρισμός να είναι πραγματικός, με οποιοδήποτε κόστος – κρυφή από εμάς τους ίδιους. Αλλά γιατί να θελήσαμε να κρατήσουμε κρυφή την πραγματική αιτία; Ο λόγος είναι ότι δίνουμε αξία στον ατομικό και διαχωρισμένο μας εαυτό περισσότερο από ό,τι σε όλη την αγάπη και την ευτυχία του κόσμου, και θα ήμασταν πρόθυμοι ακόμα και να σκοτώσουμε γι αυτό. Αλλά προτιμούμε να μην το παραδεχτούμε αυτό. Γιατί αν το παραδεχόμασταν, τότε θα ήμασταν πιο πρόθυμοι να αφήσουμε να φύγει η ταύτιση μας με το εγώ και τον ατομικό, ιδιαίτερο εαυτό που ο καθένας μας νομίζει ότι είναι. Γιατί ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η εμπειρία μας εκτός από πόνος και δυστυχία και έλλειψη αγάπης αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από την Αγάπη πραγματικά; 

Επινοούμε έναν εξωτερικό κόσμο, αρχίζοντας από τους γονείς μας, εξαιτίας της ενοχής, του πόνου, της επίθεσης και του φόνου που έχουμε φανταστεί μέσα στο νου μας – σκέψεις που φαίνονται πολύ πραγματικές και τρομακτικές σε εμάς μόλις επιδιώξουμε να κάνουμε πραγματικό τον διαχωρισμό. Όπως το περιγράφουν τα Μαθήματα: « Ο κόσμος που αντιλαμβάνεσαι είναι ένας κόσμος διαχωρισμού. Ίσως να είσαι πρόθυμος να δεχτείς ακόμα και τον θάνατο προκειμένου να αρνηθείς τον Πατέρα σου. ….κυβερνάται από την επιθυμία να είναι διαφορετικός από τον Θεό….. Ο κόσμος που έφτιαξες είναι επομένως απόλυτα χαοτικός, και κυβερνάται από αυθαίρετους και παράλογους «νόμους», και χωρίς κανένα νόημα. Διότι είναι φτιαγμένος από αυτό που δεν θέλεις, και προβάλλεται από το νου σου επειδή τον φοβάσαι.» (Κεφ.12.III.9:1,2,5,6,7)

Ο κόσμος λοιπόν είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία, του πώς νιώθουμε, άσχετα με το πόσο έχουμε πείσει τον εαυτό μας για το αντίθετο. Επομένως: «Αν η αιτία του κόσμου που βλέπεις είναι οι σκέψεις επίθεσης, πρέπει να μάθεις ότι αυτές είναι οι σκέψεις που δεν θέλεις. Δεν έχει νόημα να μοιρολογάς για τον κόσμο. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Είναι ανίκανος για αλλαγή εφόσον είναι μόνο ένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματικά έχει νόημα να αλλάξεις τις σκέψεις σου για τον κόσμο. Εδώ αλλάζεις την αιτία. Το αποτέλεσμα θα αλλάξει αυτόματα.» (Μάθημα:23.2).

Κι έτσι, ακόμα κι αν μπορούσαμε να φτιάξουμε τον κόσμο και όλες μας τις σχέσεις έτσι όπως τις θέλαμε, τα θεμελιώδη εμπόδια θα εξακολουθούσαν να είναι τα περιεχόμενα του εγωικού νου, και ο στόχος θα παρέμενε ο ίδιος – να βλέπω τον εαυτό μου σαν θύμα, όπου όλοι οι άλλοι εκτός από μένα είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματά μου και το πώς νιώθω. Και αυτό είναι που καθορίζει την εμπειρία μας στον κόσμο, άσχετα από την μορφή που μπορεί να πάρει ο κόσμος, για όσο το εγωικό σύστημα σκέψης παραμένει η επιλογή μας. Συνεπώς, ακόμα κι αν κανονίσω να είμαι το παιδί «στοργικών, έξυπνων, πλούσιων και γενετικά υγιών γονιών», και πάλι δεν θα είμαι ευτυχισμένος. Και πάλι θα βρίσκω κάποιο λόγο να κατηγορώ άλλους, αρχίζοντας από τους γονείς μου, για την δυστυχία μου, μέχρι να είμαι έτοιμος να ζητήσω έναν άλλο τρόπο. Και αυτός ο άλλος τρόπος θα έχει να κάνει με το να κοιτάξω μέσα στον δικό μου νου για να ξεσκεπάσω τα εμπόδια που έχω τοποθετήσει εκεί προς την επίγνωση της παρουσίας της αγάπης, έτσι ώστε να μπορέσουν να απομακρυνθούν (Κείμενο, Εισαγωγή.1:7).  Και η ευτυχία που θα βιώσω τότε δεν θα έχει καμιά σχέση με τίποτα από τον εξωτερικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μου.