ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

(Αποσπάσματα από το εργαστήριο του Ken Wapnick, "The Meaning of Judgement")

Υπάρχουν 4 είδη κρίσης, τα 3 από τα οποία αναφέρονται ξεκάθαρα στα Μαθήματα, ενώ το ένα υπονοείται από την αρχή μέχρι το τέλος των Μαθημάτων. Το πρώτο είναι το εγωικό όνειρο της κρίσης, που είναι βασισμένο στην ιδέα ότι θα μπορούσαμε να διαχωριστούμε από τον Θεό. Είναι ένας τρόπος να κρίνουμε τον Θεό ως ανεπαρκή, αν όχι αδύναμο. Το εγώ με την μεγάλη του δύναμη νίκησε τον Θεό, καταχράστηκε την εξουσία Του, και έφτιαξε αυτόν τον κόσμο. Αυτή η κρίση βασίζεται στις διαφορές, που είναι όλες διαφορετικές μορφές επίθεσης. Θα αφήσουμε το δεύτερο είδος της κρίσης και θα επανέλθουμε αργότερα. Τα Μαθήματα αναφέρονται στο τρίτο είδος κρίσης ως η κρίση του Αγίου Πνεύματος,  και εξηγείται στο Κεφάλαιο 12, Ι στο «Η Κρίση του Αγίου Πνεύματος» και στο (Κεφάλαιο -14.X), στο «Η Ισότητα των Θαυμάτων». Από όλους μας ζητείται να μοιραστούμε αυτή την κρίση, που βλέπει τους πάντες και τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο να εκφράζουν είτε την Αγάπη του Θεού, ή σαν ένα κάλεσμα γι αυτήν. Σε αυτό το είδος αντίληψης δεν υπάρχει καθόλου επίθεση. Η τέταρτη κρίση στα Μαθήματα είναι η Τελευταία Κρίση, η τελική Κρίση, ή η Κρίση του Θεού (π.χ, Κεφάλαιο 2.VIII - Βιβλίο εργασιών, Μέρος Β.,10). Αυτή η κρίση συμβαίνει στο τέλος της διαδικασίας της Επανόρθωσης. Δηλώνει ότι «αυτό που είναι λάθος είναι λάθος, και αυτό που είναι αληθινό ποτέ δεν έχει αλλάξει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος Β 1:1). Αυτή η κρίση τελειώνει ολοκληρωτικά το όνειρο. Είναι η αγνή έκφραση της αρχής της Επανόρθωσης: ο διαχωρισμός ποτέ δεν συνέβη. Μόλις έχουμε δεχτεί και ταυτιστεί με την κρίση του Αγίου Πνεύματος, η Τελική Κρίση του Θεού είναι μόνο ένα μια ανάσα μακριά. Όπως το λένε μεταφορικά τα Μαθήματα, ο Θεός κατεβαίνει και μας σηκώνει – το τελευταίο βήμα του Θεού.
Το πολύ σημαντικό θέμα, όμως, είναι πώς να πάμε από την πρώτη κρίση – το εγωικό όνειρο της κρίσης – στην Τρίτη κρίση – στην αντίληψη του Αγίου Πνεύματος για τα πάντα ως έκφραση αγάπης ή κάλεσμα για αγάπη. Θα μιλήσουμε αρκετά γι αυτό το δεύτερο είδος κρίσης. Δεν έχει κάποιο όνομα στα Μαθήματα, αλλά υπονοείται παντού. Αυτή είναι η κρίση που κάνουμε όταν κοιτάμε τη κρίση του εγώ και αναγνωρίζουμε ότι όλες μας οι σκέψεις και οι κρίσεις δεν είχαν καμία επίδραση. Χωρίς αυτό το ενδιάμεσο βήμα είναι αδύνατον να γνωρίσουμε αληθινά την κρίση του Αγίου Πνεύματος. Ένα από τα λάθη που κάνουν οι μαθητές των Μαθημάτων είναι να νομίζουν ότι είναι εύκολο να πας από το πρώτο στο τρίτο τύπο κρίσης – από την εγωική κρίση των διαφορών της ιδιαιτερότητας και της επίθεσης, στην κρίση του Αγίου Πνεύματος που αναγνωρίζει τους πάντες ως ίδιους, όπου η μόνη φαινομενική διαφορά είναι ότι οι άνθρωποι είτε εκφράζουν αγάπη ή ένα κάλεσμα γι αυτήν.
Όποιος έχει δουλέψει σοβαρά με τα Μαθήματα θαυμάτων για κάποιο διάστημα αναγνωρίζει ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε από τις εγωικές μας κρίσεις προς την κρίση του Αγίου Πνεύματος. Ένα ενδιάμεσο βήμα χρειάζεται. Και πάλι, γι αυτό το είδος κρίσης θα μιλήσουμε. Αυτό το είδος κρίσης εκφράζεται πολύ καθαρά σε έναν από τους σημαντικούς ορισμούς που δίνουν τα Μαθήματα για την διαδικασία της συγχώρεσης: «Η συγχώρεση…είναι ακίνητη και ήσυχα δεν κάνει τίποτα. Απλά κοιτάζει, και περιμένει, και δεν κρίνει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος. Α .4:3). Ο Ιησούς επανειλημμένα μας προτρέπει να πάρουμε το χέρι του και να κοιτάξουμε μαζί του το σκοτάδι του εγώ σε αυτό το δεύτερο είδος κρίσης. Δεν αρνείται τις εγωικές σκέψεις που εκφράζουμε στον κόσμο – όλες τις σκέψεις βίας, κακίας, και φόνου.
Αυτό το βήμα αναγνωρίζει ότι όλες μας οι σκέψεις τελικά δεν μπορούν να έχουν καμιά επίδραση στην εσωτερική μας γαλήνη. Αυτό μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τον κόσμο και αληθινά να δούμε ότι όλοι εδώ είτε εκφράζουν αγάπη ή καλούν γι αυτήν. Χωρίς αυτή την δεύτερη κρίση, το τρίτο και το τέταρτο βήμα είναι εντελώς αδύνατα. Όταν λέμε να μην παραλείπουμε βήματα, αυτό είναι το βήμα που εννοούμε. Σημαίνει ότι πραγματικά κοιτάμε το γεγονός ότι όλη την ώρα κρίνουμε.
Στο εργαστήριο «να κρίνει κανείς ή να μην κρίνει», τέθηκε αυτό το ερώτημα, και η προφανής απάντηση φαίνεται πως είναι να μην κρίνουμε. Αλλά αυτή είναι η λάθος απάντηση. Η σωστή απάντηση είναι ότι όχι μόνο ότι θα πρέπει να κρίνουμε, αλλά ότι δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε να κρίνουμε, επειδή αυτό είναι που είναι ο κόσμος. Ολόκληρος ο κόσμος βασίζεται στην προϋπόθεση ότι η κρίση μας για τον Θεό και τον Υιό του Θεού είναι έγκυρη. Άρα πρώτα αυτό που θέλουμε είναι να μπορούμε να κρίνουμε και να μην νιώθουμε ένοχοι γι αυτό ∙ αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Κοιτάζουμε όλες τις κρίσεις που κάνουμε εναντίον των άλλων ανθρώπων, του εαυτού μας, του Ιησού, και του Θεού, αλλά χωρίς να κρίνουμε τον εαυτό μας που κάνει αυτές τις κρίσεις – με άλλα λόγια, χωρίς να νιώθουμε ένοχοι.
Πρώτα, λοιπόν, έχουμε το εγωικό όνειρο της κρίσης ∙ μετά το να κοιτάμε αυτές τις κρίσεις μαζί με τον Ιησού χωρίς να νιώθουμε ένοχοι, πράγμα που μας επιτρέπει να βλέπουμε τον καθένα στον κόσμο ως αδελφούς μας και αδελφές μας μέσα στον Χριστό ∙ και, τελικά, το τέλος της διαδικασίας, η Επανόρθωση, η αναγνώριση ότι τα πάντα στον κόσμο είναι μια ψευδαίσθηση.
Ολόκληρο το εγωικό σύστημα σκέψης άρχισε με την αρχική κρίση που ήρθε όταν φάνηκε πως προέκυψε η «μικρή, τρελή ιδέα» μέσα στο νου του Υιού του Θεού. Πριν από αυτό, ο Θεός και ο Υιός Του κατοικούσαν μαζί στο Ουρανό με μια ενότητα τόσο τέλεια που θα ήταν αδύνατον να μιλήσουμε για τον Θεό ως Δημιουργό ή Πηγή ξεχωριστή από τον Χριστό, το Αποτέλεσμά Του ή τον Υιό Του. Με άλλα λόγια, καμιά διαφοροποίηση δεν είναι δυνατή στον Ουρανό. Η κρίση, φυσικά, πάντα βασίζεται σε διαφοροποιήσεις. Όλες μας οι κρίσεις συνεπάγονται σύγκριση ενός ατόμου με ένα άλλο, ή μια κάποια γεγονότα με κάποια άλλα, ή ένα αντικείμενο με ένα άλλο, κλπ. Ολόκληρος ο κόσμος της αντίληψης βασίζεται πάνω σε αυτό. Γι αυτό δεν υπάρχει αντίληψη και κρίση στον Ουρανό.
Όταν τα Μαθήματα μιλούν για την Κρίση του Θεού, εννοούν την έκφραση αυτής της τέλειας Ενότητας. Η παρουσία του Θεού ως τέλεια ενότητα και τέλεια Αγάπη, και η παρουσία του Χριστού για πάντα ένα με την Ενότητα του Θεού και την Αγάπη του Θεού είναι η κρίση για τα πάντα που θεωρεί το εγώ. Και αυτή η κρίση απλά λέει «Αυτό που είναι λάθος (η σκέψη του διαχωρισμού) είναι λάθος και αυτό που είναι αληθινό ( η πραγματικότητα της ενότητας του Ουρανού) ποτέ δεν έχει αλλάξει» (Βιβλίο εργασιών, Μέρος Α .10.1:1). Αλλά όταν φάνηκε ότι προέκυψε η «μικρή, τρελή ιδέα», εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε η δυαδικότητα. Και αυτή ήταν η γέννηση της κρίσης.
Ο Υιός του Θεού τώρα άρχισε να βιώνει τον εαυτό του σε σχέση με – ως διαχωρισμένο από – τον Δημιουργό του και την Πηγή του. Και δεν βίωσε αυτή την σχέση με πολύ ωραίο τρόπο. Είδε τον εαυτό του ως ελλιπή, και ότι ο Θεός είχε άδικα αυτό που αυτός δεν είχε, αλλά τώρα όμως είχε την δύναμη να κλέψει από τον Θεό αυτό που πίστευε ότι του άξιζε. Κι έτσι ο Υιός έγινε τώρα ο δημιουργός και η πηγή της ζωής. Έγινε αυτός που υπήρχε από μόνος του. Αυτή ήταν γέννηση του εγώ. Εκείνη την στιγμή, ο Θεός έγινε το αποτέλεσμα του Υιού, γιατί ο Υιός τώρα ήταν η αιτία του Θεού. Τα Μαθήματα αναφέρονται σε αυτό ως ότι καταχράστηκε τον ρόλο του Θεού. Ο Υιός έκανε τον εαυτό του δημιουργό του εαυτού του, έτσι που ο Θεός, έτσι όπως είναι αληθινά, έπαψε να υπάρχει, τουλάχιστον μέσα στο νου του Υιού. Ο Θεός δεν είναι πια η Πηγή όλης της Ύπαρξης. Ο Υιός είναι.
Η αρχική κρίση είναι ότι υπάρχει μια άδικη διαφορά ανάμεσα στον Θεό και μένα, που με αφήνει σε μια κατάσταση έλλειψης ή απώλειας. Το εγώ μου συμπεραίνει ότι αυτό που μου λείπει είναι η ιδιότητα της δημιουργίας, ή το να είμαι στον θρόνο, επειδή ο Θεός μου το έχει στερήσει αυτό. Άρα είμαι δικαιολογημένος στο να παίρνω πίσω από τον Θεό αυτό που κανονικά είναι δικό μου. Αυτή είναι η αρχική κρίση. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα να καταλάβουμε γι αυτή την αρχική κρίση είναι ότι βασίζεται στις διαφορές. Πριν από την «μικρή, τρελή ιδέα» δεν υπήρχε κάποια διαχωρισμένη συνειδητότητα που να μπορεί να παρατηρεί, να αντιλαμβάνεται, ή να σκέφτεται τίποτα για διαφορές.
Από αυτή την «μικρή, τρελή ιδέα» και το αρχικό όνειρο της κρίσης προέκυψε όλο το υλικό σύμπαν. Όταν ο Ιησούς λέει στα Μαθήματα Θαυμάτων ότι αυτός ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, εννοεί ότι ολόκληρο το υλικό σύμπαν είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι μη πραγματικό. Ξέρουμε ότι είναι μη πραγματικό γιατί ο κόσμος που βλέπουμε και βιώνουμε είναι ένας τόπος διαφορών. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε. Είναι πάρα πολύ σημαντικό στην δουλειά μας με τα Μαθήματα Θαυμάτων ν αναγνωρίσουμε ότι τα πάντα στον κόσμο είναι εντελώς μη πραγματικά. Σαν αποτέλεσμα, κάθε σκέψη ότι ο Θεός ή το Άγιο Πνεύμα κάνει κάτι στον κόσμο είναι πρέπει να είναι λανθασμένη. Αν έκαναν κάτι στον κόσμο για μας, τότε και Αυτοί θα ήταν παρανοϊκοί, γιατί θα έκαναν πραγματικό τον κόσμο της δυαδικότητας,
Ολόκληρος ο κόσμος του χωροχρόνου – ένας κόσμος διαφορών – προκύπτει από την σκέψη ότι ο Υιός θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από τον Θεό. Εμείς είμαστε ο κόσμος στον οποίο πιστεύουμε ότι ερχόμαστε όταν γεννιόμαστε. Αλλά δεν «ερχόμαστε» σε αυτόν τον κόσμο ∙ ο κόσμος προέρχεται από την προβολή της σκέψης του διαχωρισμού και των διαφορών μέσα στο νου μας. Γι αυτό η αρχή, «Οι ιδέες δεν αφήνουν την πηγή τους» (T-26.VII.4:7), είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της διδασκαλίας των Μαθημάτων. Ο κόσμος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προβολή αυτής της σκέψης του διαχωρισμού και την ενοχής. Και δεν έχει αφήσει την πηγή του μέσα στο νου μας, όπου κι εμείς επίσης παραμένουμε – που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόσμος εκεί έξω.
Η κρίση που κάνουμε όλοι είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο ερχόμαστε, ένας κόσμος μέσα στον οποίο βιώνουμε τον εαυτό μας, έξω από το νου μας, που θα υπάρχει και μετά αφού πεθάνουμε. Αλλά αυτός ο κόσμος είναι όλος ένα όνειρο κρίσης. Είναι ένα όνειρο γιατί είναι έξω από την πραγματικότητα του Νου του Θεού ∙ και είναι μια κρίση γιατί οτιδήποτε είναι έξω από το Νου του Θεού πρέπει να γίνεται αντιληπτό ως διαφορετικό από Αυτόν (τον Νου) – και αυτό είναι μια κρίση.
Είναι αδύνατον να υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς αυτού του είδους τις κρίσεις. Ο κόσμος μας είναι πράγματι ένας κόσμος αντίληψης. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους και με τα πράγματα που είναι έξω από εμάς, και ο Ιησούς δεν λέει ότι θα πρέπει να αρνηθούμε ότι αυτή είναι η εμπειρία μας. Στην αρχή του κειμένου λέει ότι είναι πρακτικά αδύνατον να αρνηθούμε την φυσική εμπειρία σε αυτόν τον κόσμο (T-2.IV.3:10). Αλλά μας ζητά να τον κοιτάξουμε διαφορετικά. Το νόημα είναι ότι δεν γίνεται να υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο ως διαχωρισμένα άτομα που πιστεύουν ότι ο καθένας έχει ένα πραγματικό σώμα ξεχωριστό και μια προσωπικότητα ξεχωριστή από το σώμα και την προσωπικότητα των άλλων ανθρώπων και να μην κρίνουμε. Όλοι μας είμαστε πολύ καλοί στο να αρνούμαστε πόσο κρίνουμε. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πώς οι μαθητές των Μαθημάτων πέφτουν σε αυτήν την παγίδα συνέβη όταν ξέσπασε ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο. Κάποιοι μαθητές έλεγαν σε άλλους που εξέφραζαν κάποια ανησυχία γι αυτό που συνέβαινε εκεί, «Ποιος πόλεμος; Δεν υπάρχει κανένας πόλεμος εκεί έξω. Με το να λες ότι υπάρχει ένας πόλεμος εκεί έξω, να βλέπεις ένα πρόγραμμα ειδήσεων στην τηλεόραση και να κουβεντιάζεις γι αυτό, του δίνεις μια πραγματικότητα που δεν έχει.» Δεν καταλάβαιναν ότι έτσι έκαναν μια ακόμα χειρότερη κρίση, γιατί έλεγαν, «Υπάρχει κάτι τρομερό εκεί έξω που δεν θέλω να το δω. Γι αυτό το πνευματικοποιώ και λέω ότι τα Μαθήματα Θαυμάτων λένε ότι τα πάντα εκεί έξω είναι μη πραγματικά, ότι κανείς δεν είναι διαφορετικός, ότι ο πόλεμος είναι αδύνατος, άρα δεν υπάρχει κανένας πόλεμος εκεί έξω.» Από μεταφυσικό επίπεδο, αυτό φυσικά είναι αλήθεια ∙ αλλά κανείς σε αυτόν τον κόσμο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν είναι σε αυτό το επίπεδο.
Γι αυτό δεν μα ζητείται να αρνηθούμε τις κρίσεις που κάνουμε, γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε γι αυτό το ενδιάμεσο βήμα ανάμεσα στο εγωικό όνειρο της κρίσης και στην κρίση του Αγίου Πνεύματος: το να μάθουμε να νιώθουμε άνετα με όλες τις κρίσεις που κάνουμε. Και αρχικά αυτό σημαίνει να καταλάβουμε ότι απλά με το ότι είμαστε σε αυτόν τον κόσμο, με το ότι ξυπνάμε το πρωί και πιστεύουμε ότι ξυπνάμε εδώ, κάνουμε μια κρίση και μια επίθεση. Λέμε, «Πιστεύω ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου εδώ στο κρεβάτι μου.» Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σπίτι μας στον Θεό, και ότι δεν θα ονειρευόμασταν ότι ξυπνάμε εδώ στο υπνοδωμάτιο μας αν δεν θέλαμε να φύγουμε από τον Θεό. Αν τα πάντα συμβαίνουν μέσα στο νου μας και όλα είναι μια επιλογή, όπως μας λένε συνέχεια τα Μαθήματα, τότε το ότι πιστεύουμε και μόνο ότι είμαστε εδώ στον κόσμο είναι μια σκέψη επίθεσης. Είναι μια σκέψη επίθεσης που λέει ότι προτιμώ να είμαι εδώ από το να είμαι με τον Θεό, τον Δημιουργό και την Πηγή μου. Και ακόμα χειρότερα, λέω ότι όχι μόνο πιστεύω ότι θέλω να είμαι εδώ και ότι μπορώ να βρίσκομαι εδώ, αλλά πιστεύω ότι πραγματικά είμαι εδώ, που σημαίνει ότι είμαι εδώ εις βάρος του Θεού. Έχω καταχραστεί την θέση Του. Τον έχω σκοτώσει και κάθισα στον θρόνο Του.
Το γεγονός μόνο ότι αναπνέω κρύβει πίσω αυτή την σκέψη επίθεσης, αυτή την κρίση που λέει ότι είμαι διαχωρισμένος από τον Θεό ∙ είμαι καλύτερα από ότι είναι Αυτός ∙ και η ατομικότητα μου και η ύπαρξη μου εξαγοράστηκαν ζημιώνοντας Τον. Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να νιώθουμε ένοχοι που αναπνέουμε, ή που ξυπνάμε το πρωί και νιώθουμε καλά. Σημαίνει, όμως, ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι αυτές οι εμπειρίες είναι άγιες ή πνευματικές, ότι είναι πραγματικές και ότι, πάνω από όλα, είναι ελεύθερες από κρίση. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στον κόσμο χωρίς κρίση, επειδή αυτό σημαίνει το ότι βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο. Άρα η απάντηση δεν είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε. Η απάντηση είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε πώς να νιώθουμε άνετα με όλες τις κρίσεις που όντως κάνουμε, γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να τις ξεπεράσουμε.
Ας προσθέσουμε κάτι, που έχει να κάνει με τον μηχανισμό της άρνησης. Μόλις πιστέψουμε ότι πραγματικά είμαστε εδώ υποθέτουμε ότι εμείς, και όχι ο Θεός, είμαστε ο δημιουργός και η πηγή της ύπαρξης μας. η ενοχή που εμπεριέχεται εδώ είναι τεράστια, γιατί το εγώ μας λέει ότι δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον Θεό και να περιμένουμε ότι θα την βγάλουμε καθαρή. Εδώ είναι που γεννιέται η ενοχή, ακολουθούμενη από τον τρομακτικό φόβο ότι όταν ο Θεός μας πιάσει, θα μας καταστρέψει. Γι αυτό για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον τρόμο της ενοχής μας που προέρχεται από το μέγεθος της αμαρτίας της αρπαγής του θρόνου του Θεού, όλοι προσποιούμαστε ότι δεν το κάναμε. Αυτός είναι ο μηχανισμός της άρνησης ή της απώθησης. Και ένας αμείλικτος νόμος του εγωικού νου είναι ότι όταν αρνηθούμε κάτι πρέπει να το προβάλλουμε έξω.
Έτσι πρώτα κρίνουμε τον εαυτό μας που επιτεθήκαμε στον Θεό, και μετά λέμε, «Όχι, δεν είμαι εγώ αυτός που έκανε αυτό το τρομερό πράγμα. Κάποιος άλλος το έκανε.» Παίρνουμε την δική μας ενοχή που πιστεύουμε ότι επιτεθήκαμε στον Θεό διαχωρίζοντας τον εαυτό μας από Αυτόν, και την προβάλλουμε έξω. Βρίσκουμε κάποιον άλλον να κατηγορήσουμε γι αυτόν, και μετά δεν έχουμε πια επίγνωση της προέλευσης αυτού του ονείρου της κρίσης μέσα στον δικό μας νου. Πιστεύουμε ότι το όνειρο είναι η πραγματικότητα και ότι υπάρχει έξω, εξωτερικά από εμάς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το όνειρο της κρίσης ποτέ δεν άφησε την πηγή του από μέσα στο νου μας. Εμείς δεν το θυμόμαστε, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε αυτοί που ονειρεύονται αυτό το όνειρο της κρίσης, της αμαρτίας, και της επίθεσης – ότι δολοφονήσαμε τον Θεό. Και πάνω στο σφαγμένο πτώμα Του στήσαμε τον δικό μας εαυτό.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι πρώτα κρίνουμε τον εαυτό μας ως αμαρτωλό, και μετά λέμε ότι αυτό είναι τόσο τρομερό που ποτέ δεν θα το ξανακοιτάξουμε. Τότε προστατεύουμε την σκέψη κρύβοντας την από τον εαυτό μας. Η σκέψη είναι τόσο τρομερή και προκαλεί τόσο άγχος που παίρνουμε έναν νέο όρκο να μην ξανακοιτάξουμε ποτέ: το πρώτο επίπεδο προστασίας. Μετά παίρνουμε την σκέψη, την προβάλλουμε έξω και την βάζουμε πάνω σε κάποιον άλλον: το δεύτερο επίπεδο προστασίας της. Και γι αυτό ποτέ δεν δεχόμαστε την ευθύνη για την σκέψη, επειδή δεν έχουμε πια επίγνωση της. Την έχουμε απωθήσει στο υποσυνείδητο μας. Λέμε στον εαυτό μας, «Δεν το έκανα εγώ ∙ το έκανε κάποιος άλλος. Δεν είμαι εγώ ο αμαρτωλός ∙ κάποιος άλλος αμάρτησε εναντίον μου. Δεν το έκανα εγώ το λάθος ∙ δεν είμαι εγώ αυτός που πήρε τον λάθος δρόμο, ή που έκανε αυτό ή το άλλο. Κάποιος άλλος το έκανε,» Με άλλα λόγια προστατεύουμε την κρίση. Και όσο προστατεύουμε την κρίση ποτέ δεν θα θεραπευτούμε. Γι αυτό είναι τόσο σημαντική αυτή η δεύτερη μορφή κρίσης. Πρέπει να μάθουμε να έχουμε επίγνωση – όχι ότι αλήθεια είμαστε δυστυχείς αμαρτωλοί, άθλια πλάσματα ιδιαιτερότητας που θέλουν να καταστρέψουν τους άλλους – αλλά ότι πιστεύουμε ότι είμαστε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που μας βλέπει ο Θεός. Μάλιστα, ο Θεός δεν μα βλέπει καθόλου. Αυτός είναι ο τρόπος που εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας. Αλλά και πάλι εφόσον έχουμε δει τον εαυτό μας με αυτόν τον τρόπο, μετά αρνούμαστε την σκέψη και την βάζουμε πάνω σε κάποιον άλλον, που σημαίνει ότι την προστατεύουμε. Αυτό εννοούμε στην ψυχολογία όταν περιγράφουμε κάποιον ως αμυντικό. Ένα αμυντικό άτομο χτίζει έναν τοίχο όταν του πουν κάτι που τον κάνει να νιώσει απειλή. Στην πραγματικότητα λέει, «Μην έρχεσαι κοντά μου. Αυτή η σκέψη αμαρτίας και αυτή η κρίση που κάνω εναντίον του εαυτού μου είναι τόσο βίαιη που δεν μπορώ ούτε να την κοιτάξω, και δεν θέλω ούτε κι εσύ να την κοιτάξεις.» Αυτό σημαίνει πραγματικά το να είσαι αμυντικός. Είναι μια στάση προστασίας της σκέψης ότι είμαι απαίσιο άτομο. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που ο Θεός ή ο Ιησούς μας βλέπει, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Αλλά αν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε το νου μας γι αυτή την πίστη.
Γι αυτό δεν μπορούμε να απλά να πάμε κατευθείαν από το εγωικό όνειρο της κρίσης προς την κρίση του Αγίου Πνεύματος ότι ο καθένας καλεί γι αγάπη ή εκφράζει αγάπη. Είναι σημαντικό πρώτα να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας – και τα Μαθήματα θαυμάτων είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – να κοιτάμε το σύστημα σκέψης του εγώ. Αυτά δεν είναι μαθήματα άρνησης ή στο να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνουν τρομερά πράγματα στον κόσμο, που εκφράζουν τις τρομερές σκέψεις που συμβαίνουν στο νου του Υιού. Συνεχώς ο Ιησούς χρησιμοποιεί πολύ έντονες λέξεις όπως φόνος και μοχθηρός για να περιγράψει το εγωικό σύστημα σκέψης. Δεν λέει ότι αυτός είναι ένας θαυμάσιος κόσμος. Πώς να είναι θαυμάσιος εφόσον φτιάχτηκε για να ξεφύγουμε από τον Θεό; Πώς μπορεί να είναι θαυμάσιος αν εξυπηρετεί για να μας προστατέψει ώστε ποτέ να μην κοιτάξουμε το όνειρο της κρίσης που είναι κάτω από αυτόν, που είναι μη πραγματικό αλλά εμείς πιστεύουμε ότι είναι πραγματικό; Πώς μπορεί να είναι θαυμάσιος κόσμος αν εμποδίζει την θεραπεία;
Όταν δουλεύουμε με τα μαθήματα, θέλουμε να αναπτύξουμε την ικανότητα να κοιτάμε με ανοιχτό νου αυτό που είναι ο κόσμος – είτε είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε σε διαπροσωπικό, είτε σε προσωπικό μέσα στο νου μας. Ο στόχος των Μαθημάτων Θαυμάτων είναι να μας κάνουν να μπορέσουμε να κοιτάξουμε αυτές τις εγωικές σκέψεις χωρίς κρίση. Όταν φύγει αυτή η κρίση, όταν πραγματικά μπορέσουμε να κοιτάμε όλο το μίσος και την ιδιαιτερότητα μέσα μας – την ανάγκη να είμαστε τόσο σημαντικοί, όλες μας τις απαιτήσεις να μας μεταχειρίζονται σαν να ήμασταν σημαντικοί – χωρίς να κρίνουμε τον εαυτό μας ή να νιώθουμε ένοχοι γι αυτές τις σκέψεις, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα τιμωρηθούμε, τότε αυτές θα εξαφανιστούν. Γιατί το εγωικό σύστημα σκέψης δεν είναι πραγματικό. Η βασική σκέψη που βρίσκεται κάτω από όλο το σύστημα σκέψης του εγώ και αποτελεί την βασική προϋπόθεση που βρίσκεται κάτω από ολόκληρο το σύμπαν είναι μια μη πραγματική σκέψη
Άρα σκοπός των Μαθημάτων Θαυμάτων είναι να μας κάνουν να φτάσουμε στο σημείο όπου μπορούμε αληθινά να κοιτάξουμε το εγώ. Και όταν το κάνουμε, αυτό θα εξαφανιστεί όπως λένε τα Μαθήματα, επιστρέφοντας «στο τίποτα από το οποίο προήλθε…» (Εγχειρίδιο για Δασκάλους -13.1:2). Σε εκείνο το σημείο η κρίση του Αγίου Πνεύματος γίνεται η πραγματικότητα μας. Εφόσον τότε θα έχουμε μόνο την Αγάπη του Χριστού μέσα μας και βιώνουμε μόνο την αγάπη του Ιησού για μας μέσα στο νου μας, όταν κοιτάμε έξω στον κόσμο θα βλέπουμε με τον τρόπο που βλέπει εκείνος. Και θα καταλαβαίνουμε, όπως εξηγεί το κείμενο, ότι κάθε επίθεση είναι πράγματι μια έκφραση φόβου (Κεφάλαιο 2.  VI.7:1). Και κάτω από τον φόβο είναι το κάλεσμα γι αγάπη που αυτός που καλεί την έχει αρνηθεί, που σημαίνει ότι τώρα κοιτάμε τον κόσμο και βλέπουμε ότι όλοι είτε καλούν για αγάπη, είτε εκφράζουν αγάπη. Επομένως η αντίδρασή μας είναι πάντα ίδια.
Είτε μου ζητάς αγάπη, είτε μου εκφράζεις αγάπη, σαν αδελφός μου στον Χριστό, εγώ θα επεκτείνω αγάπη σε σένα. Δεν θα βλέπω πια διαφορές. Οι επιφανειακές διαφορές δεν θα έχουν σημασία για μένα. Το μόνο που θα έχει σημασία είναι ότι είτε καλείς για αγάπη, είτε εκφράζεις αγάπη. Τότε η αγάπη μέσα μου σε χαιρετίζει – η αντίδρασή μου είναι πάντα ίδια. Αυτή είναι η κρίση του Αγίου Πνεύματος. Από εκεί, όπως εξηγούν τα Μαθήματα, ο Θεός κατεβαίνει και μας σηκώνει πάλι σε Αυτόν καθώς όλο το όνειρο εξαφανίζεται. Και πάλι, αυτό που επιτρέπει να γίνουν το τρίτο και τέταρτο βήμα – την κρίση του Αγίου Πνεύματος και την Τελική Κρίση του Θεού – είναι αυτό το δεύτερο βήμα του να κοιτάμε χωρίς κρίση το εγωικό σύστημα σκέψης, μια όλη του την ασχήμια, την μοχθηρότητα, και την κακία. Αλλά το κοιτάζουμε με ένα χαμόγελο που λέει ότι αυτές οι σκέψεις δεν έχουν καμιά επίδραση σε Αυτό που πραγματικά είμαι, καμιά επίδραση στην σχέση μου με τον Ιησού, άρα και καμιά επίδραση στην σχέση μου με τον Θεό.