ΕΡΩΤΗΣΗ: Χρόνια
τώρα μελετώ και βάζω τα δυνατά μου να εφαρμόσω τις αρχές των Μαθημάτων
Θαυμάτων. Αλλά πώς στην ευχή συγχωρώ κάποιον όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν; Αυτό
σημαίνει ότι δεν έχω συγχωρήσει ολοκληρωτικά αφού φαίνεται ότι δεν είμαι ικανός
να συγχωρήσω ηγέτες σαν αυτόν; Πάντα φαίνεται πως είναι άτομα που δεν γνωρίζω
προσωπικά, αλλά που επιτρέπουν στις κυβερνήσεις τους να κάνουν τα πιο φρικτά
πράγματα στους συνανθρώπους τους. Και καταλήγω στην ερώτηση: Πώς συγχωρώ
ολοκληρωτικά και απόλυτα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν
ο νους επιλέξει να πιστέψει ότι ο διαχωρισμός είναι πραγματικός αυτό
προκαλεί ανυπόφορη ενοχή που πρέπει να προβληθεί έξω. Πρώτα προβάλλεται πάνω σε
ένα φανταστικό θεό της εκδίκησης (θύτη), που θα τιμωρήσει τον Υιό (θύμα) για
την φανταστική σκέψη του διαχωρισμού. Αυτή η εγωική δυναμική του «αθώου»
θύματος που διώκεται από έναν θυμωμένο, κακό θύτη λειτουργεί σε κάθε σχέση
εξουσίας στον κόσμο, σε πολλές διαφορετικές μορφές. Στο ακόλουθο εδάφιο
περιγράφεται αυτή η δυναμική: Οι ταλαιπωρίες είναι μια
έμφαση επάνω σε όλα όσα έχει κάνει ο κόσμος για να σε πληγώσει. Εδώ η παρανοϊκή έκδοση του κόσμου για την σωτηρία φαίνεται ξεκάθαρα.
Όπως σε ένα όνειρο τιμωρίας, στο οποίο ο ονειρευτής δεν έχει συνείδηση του τι
προκάλεσε την επίθεση εναντίον του, βλέπει τον εαυτό του δεχόμενο επίθεση άδικα
και από κάτι έξω από τον εαυτό του. Αυτός είναι το θύμα αυτού του «κάτι άλλου,»
ένα πράγμα έξω από τον ίδιον, για το οποίο δεν έχει κανένα λόγο να θεωρηθεί
υπεύθυνος. Αυτός πρέπει να είναι αθώος επειδή γνωρίζει όχι το τι κάνει ο ίδιος,
αλλά το τι του έχουν κάνει. Ωστόσο είναι η δική του επίθεση εναντίον του εαυτού
του ακόμα φανερή, γιατί είναι αυτός που βασανίζεται. Και δεν μπορεί να ξεφύγει
γιατί αντιλαμβάνεται την πηγή των
βασάνων του έξω από τον ίδιον. (T.27.VII.1).
Εδώ παρουσιάζονται
αρκετές σημαντικές αρχές της διδασκαλίας των Μαθημάτων για την συγχώρεση, και είναι
για να εφαρμοστούν ακριβώς στις καταστάσεις που περιγράφεις. Τα Μαθήματα μας
λένε ότι η πηγή όλης της θυματοποίησης βρίσκεται μέσα στο νου που έχει επιτεθεί
στον εαυτό του πιστεύοντας ότι μπορεί να είναι διαχωρισμένος από την Πηγή του
(τον Θεό). Η επιλογή να πιστέψουμε σε αυτή την σκέψη του διαχωρισμού και στην
επακόλουθη ενοχή έχει ξεχαστεί, και μετά εμφανίζεται σε κάποια μορφή σύγκρουσης
στον κόσμο, με το θέμα της θυματοποίησης να κυριαρχεί σε αυτή. Δεν υπάρχει λύση
σε αυτόν τον κόσμο.
Υπάρχει προφανώς
ένα ατέλειωτο απόθεμα από Χίτλερ, Χουσεΐν, ή άλλα λιγότερο δραματικά
παραδείγματα θυτών. Αυτό γίνεται διότι, όπως λένε τα Μαθήματα, το πρόβλημα
είναι μέσα στο νου και όχι στον κόσμο. Το πρώτο βήμα στην διαδικασία της
συγχώρεσης λοιπόν, είναι να αναγνωρίσουμε ότι η ενοχή μέσα στο νου είναι η
αιτία όλης της σύγκρουσης, του πόνου, και της θυματοποίησης που βιώνουμε στον
κόσμο. Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο βήμα επειδή οι καταστάσεις στον κόσμο είναι
τόσο πειστικές. Με τους όρους του εγώ η προβολή λειτουργεί∙ κρατά σε λειτουργία
τα βάσανα του κόσμου. Η ενοχή βρίσκεται θαμμένη μέσα σε όλους μας, κι έτσι
μένει απαρατήρητη και αθεράπευτη. Όταν κάποια συγκεκριμένη μορφή κάποιου «κακού
ανθρώπου» παρουσιάζεται και τον ή την κρίνουμε, μας δίνεται άλλη μια ευκαιρία
να συγχωρήσουμε αυτή την ασυνείδητη ενοχή. Παρεμπιπτόντως, αυτό δεν σημαίνει
ότι θα εγκρίνεις την σκληρότητα των άλλων, αλλά σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να
καταδικάσεις τον άνθρωπο.
Αν μπορούσες να συγχωρέσεις ολοκληρωτικά και απόλυτα δεν θα χρειαζόσουν
τα Μαθήματα Θαυμάτων για να σε οδηγήσουν ευγενικά, βήμα – βήμα, αφήνοντας το
Άγιο Πνεύμα να μεταμορφώσει όλες τις πίστεις του εγωικού συστήματος σκέψης.
Είναι αρκετό να είσαι πρόθυμος να αμφισβητήσεις την δική σου ερμηνεία για όλες
τις καταστάσεις που περιγράφεις, με το να θυμάσαι την αληθινή πηγή της
σύγκρουσης και να ζητάς μια νέα ερμηνεία: «Ο Καλεσμένος τον Οποίον ο Θεός
σου έστειλε θα σε διδάξει πώς να το κάνεις αυτό, αν μόνο αναγνωρίσεις τον μικρό
σπινθήρα και είσαι πρόθυμος να τον αφήσεις να μεγαλώσει. Η προθυμία σου δεν
χρειάζεται να είναι τέλεια, γιατί η δική Του είναι» (T.11.II.6:5,6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου