Πού και πότε από ποιον έχει γραφτεί το «σενάριο» μου;

ΕΡΩΤΗΣΗ Από πού προέρχονται τα ατομικά μαθήματά μας, τα «σενάριά»  μας;  Ποιος, σε ποιο πεδίο, είναι το δικό μου κομμάτι που έχει ήδη γράψει το σενάριό μου; Είναι  οι ατομικές προβολές μας, οι εικόνες που σχεδιάζουμε στην οθόνη του δικού μας υπολογιστή, οι άνθρωποι και οι σχέσεις που ελκύουμε ή απωθούμε, όλα βασισμένα σε αυτό που εμείς, σαν διαχωρισμένα εγώ, χρειάζεται να μάθουμε; Γι αυτόν τον λόγο είναι που οι καταστάσεις της  ζωής των ανθρώπων μπορεί να είναι τόσο διαφορετικές; Και πώς βρίσκουμε αυτούς με τους οποίους χρειάζεται να παίξουμε τους ρόλους μας; Είναι το σχέδιο που όλοι ακολουθούμε μια λειτουργία του ανώτερου εαυτού μας ή του Αγίου Πνεύματος ή είναι πιο τυχαίο; Κατά κάποιο τρόπο φαίνεται ότι η ιδέα της συγχώρεσης και το γεγονός ότι πράγματι λειτουργεί έχει να κάνει με αυτό το θέμα. Γνωρίζω ότι η τελική μάθηση είναι να βγούμε έξω από το όνειρο, όποιο και αν είναι αυτό, και ότι μπορούμε να επιλέξουμε ακόμα μια φορά, έτσι η ελεύθερη θέληση είναι φανερό ότι πρέπει να έλθει και αυτή στο προσκήνιο. Αλλά αυτό είναι ίσως ένα άλλο ζήτημα.. ..Οποιαδήποτε διευκρίνιση θα εκτιμηθεί δεόντως.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  Για να δοθεί μια σωστή και ολοκληρωμένη απάντηση στις ερωτήσεις σου, οι οποίες όλες τους είναι ευφυείς και πρόσφορες , θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο. ……….Κάτι που είναι καλό να έχεις κατά νου καθώς εξετάζεις αυτό το ενδιαφέρον θέμα είναι ότι η νοημοσύνη μας μπορεί να μας πάει μέχρι ένα ορισμένο σημείο, γιατί το σημείο αναφοράς μας είναι περιορισμένο μέσα στον γραμμικό χρόνο και χώρο, και η διαδικασία του νου συμβαίνει έξω από τον χρόνο και τον χώρο, πέρα από την διάνοια μας. Ο Ιησούς μας το θυμίζει αυτό σε μια από τις αναφορές του για το ταξίδι μας:                      

 «Δεν χρειάζεται να επεξηγήσουμε περισσότερο αυτό που κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να καταλάβει. Όταν η αποκάλυψη της ενότητάς σου έρθει, θα είναι γνωστό και απόλυτα κατανοητό. Τώρα έχουμε δουλειά να κάνουμε, γιατί εκείνοι που βρίσκονται στο χρόνο μπορούν να μιλούν για πράγματα πέρα από αυτόν, και ν’ ακούν λέξεις που εξηγούν ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί έχει ήδη γίνει. Ωστόσο, τι νόημα μπορούν να μεταφέρουν αυτά τα λόγια σε εκείνους που ακόμα μετρούν τις ώρες, και σηκώνονται, εργάζονται και πηγαίνουν για ύπνο σύμφωνα με αυτές;» (Βιβλίο Εργασιών. 169.10)

Είναι κατανοητό το ότι θέλουμε να ξέρουμε το πώς λειτουργεί το κάθε τι, αλλά επειδή έχουμε αρνηθεί την ταυτότητά μας σαν νους και την έχουμε αντικαταστήσει με μια περιορισμένη σωματική ταυτότητα, μας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσουμε αυτό που ο Ιησούς μας λέει για την διαδικασία του νου μας. Στην ουσία, προσπαθούμε να κατανοήσουμε κάτι που ένα δικό μας κομμάτι δεν θέλει να πλησιάσουμε καθόλου, γιατί τα θεμέλια της ύπαρξής μας όπως την ξέρουμε θα ταρακουνιόντουσαν σοβαρά εάν το κάναμε. Τα Μαθήματα λένε ότι με το να ακολουθούμε τη στρατηγική του εγώ, συντονιζόμαστε σε μια κατάσταση «άνοιας»( άγνοιας ότι έχουμε νου), και είναι από εκεί που προσπαθούμε να κατανοήσουμε το νου. Ο Ιησούς, όμως, μας βεβαιώνει ότι οι ερωτήσεις μας θα έχουν την τάση να μειώνονται καθώς αρχίζουμε να έχουμε εμπειρίες συγχώρεσης - και εκεί είναι που θα ήθελε να εστιαστούμε. Μπορούμε να εξασκήσουμε την συγχώρεση χωρίς να συλλάβουμε πλήρως την μεταφυσική της βάση, αλλά όμως, όπως λες κι εσύ, κάποια κατανόηση για τις αρχές στις οποίες στηρίζεται η συγχώρεση μπορεί να μας βοηθήσει με την εξάσκησή μας. Έτσι χρησιμοποιούμε την διάνοιά  μας για να υπερβούμε την διάνοιά  μας.

Με αυτό στο νου μας, μπορούμε να απαντήσουμε στις ερωτήσεις σου εν συντομία. Η βασική προϋπόθεση  είναι ότι κατά τη στιγμή που συνέβη ο διαχωρισμός από το Θεό (ο οποίος στην πραγματικότητα δεν συνέβη) κάθε πιθανή έκφραση διαχωρισμού εκδηλώθηκε, και επίσης το ίδιο στιγμιαία, εκδηλώθηκε και η διόρθωση για τον διαχωρισμό. Αυτά είναι τα σενάριά μας - λανθασμένη νοητικότητα και ορθή νοητικότητα- ανάμεσα από τα οποία ο νους μας πάντα επιλέγει, βασιζόμενος στο εάν θέλουμε να παραμείνουμε διαχωρισμένοι ή να αλλάξουμε την πίστη μας στον διαχωρισμό. Ο Ιησούς μιλάει γι αυτό μεταφορικά σαν σε ένα χαλί (Κ-13. Ι. 3) και σαν μια διαδικασία υποκατάστασης και κατακερματισμού που κατέληξε στην τωρινή μας κατάσταση της άγνοιας και της σύγχυσης. (Κ-18. Ι. 4,5). Ο γραμμικός χρόνος είναι ο τρόπος του εγώ για να διαιωνίσει την αμαρτία (το παρελθόν), την ενοχή (το παρόν), και τον φόβο (το μέλλον). Η εκπαίδευση του νου στα Μαθήματα Θαυμάτων σκοπεύει στο να μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στο νου μας και σε αυτό το συγκαλυμμένο περιεχόμενο που βρίσκεται από κάτω και κινητοποιεί όλες μας τις δραστηριότητες στον κόσμο του χρόνου και του χώρου. Έτσι ο Ιησούς μας λέει: 

 «Κάθε μέρα, και κάθε λεπτό της ημέρας, και κάθε στιγμή που κάθε λεπτό περιλαμβάνει, εσύ ξαναζείς την μόνη στιγμή κατά την οποία η ώρα του τρόμου πήρε την θέση της αγάπης.» (Κ-26.V.13:1). Η «ζωή» σε ένα χώρο-χρονικό σύμπαν της μορφής σκοπεύει στο να κρατήσει αυτό το περιεχόμενο κρυμμένο: «Τίποτα δεν τυφλώνει τόσο όσο η αντίληψη της μορφής. Γιατί η θέαση της μορφής σημαίνει ότι η κατανόηση έχει συσκοτισθεί.» (Κ-22. ΙΙΙ. 6:7,8).

Μια μεγάλη δυσκολία στο να το καταλάβουμε αυτό είναι ότι η εμπειρία μας δεν συμφωνεί με αυτό που τα Μαθήματα μας λένε ότι συμβαίνει. Για παράδειγμα, διδασκόμαστε ότι                       «επαναλαμβάνουμε νοητικά αυτό που έχει ήδη περάσει» (Βιβλίο Εργασιών. 158.4:5) και ότι «Αυτός ο κόσμος τέλειωσε εδώ και πολύ καιρό» (Κ-28. Ι. 1 :6). Ωστόσο αυτό δεν είναι η εμπειρία μας, κι έτσι η τάση μας θα είναι να προσπαθούμε να μεταφέρουμε αυτές τις διδασκαλίες στην εμπειρία μας αντί να προσπαθούμε να ανυψώσουμε τον εαυτό μας σε αυτό το άλλο επίπεδο που είναι έξω από τον χρόνο και το χώρο, και να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε σε αυτό το σημείο του ταξιδιού μας (Κ-18.IV:5,6,7). Έτσι, πρέπει να ακούμε ξανά και ξανά και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ότι ο κόσμος  «είναι μια εξωτερική εικόνα μιας εσωτερικής κατάστασης.»(Κ-21. εισ. 1:5) και ότι όλη η αντίληψη «δεν είναι παρά μάρτυρας αυτού που δίδαξες. Είναι η εξωτερική εικόνα μιας ευχής ∙ μια εικόνα που θέλησες να είναι αληθινή.» (Κ-24.VII.8: 9,10). Μερικοί φιλόσοφοι έκαναν κάποιους υπαινιγμούς γι αυτό, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος, φαίνεται σα να έχουμε πέσει επάνω σε έναν διανοητικό τοίχο όταν διαβάζουμε αυτές τις γραμμές. Αυτές οι βασικές αρχές όμως, πρέπει να είναι η βάση για οποιαδήποτε συζήτηση για τον χρόνο, τα σενάρια και την ελεύθερη θέληση.

Έτσι, η ζωή μας και οι σχέσεις μας σε αυτόν τον κόσμο αντανακλούν την επιλογή που έγινε από το μέρος του νου μας, όχι από το Άγιο Πνεύμα, που επιλέγει είτε να εξακολουθήσει να κρατά αυτή την πίστη στον διαχωρισμό ή να καταργήσει αυτή την πίστη. Αυτός ο νους πάντοτε εκφράζει σε μορφή το περιεχόμενο με το οποίο έχει επιλέξει να ταυτιστεί: του εγώ ή του  Αγίου Πνεύματος, και επομένως είτε προβάλει ενοχή ή επεκτείνει αγάπη. Υπάρχουν επίσης συλλογικές αποφάσεις νοών που εμείς σαν φαινομενικά άτομα θα αναγνωρίζαμε σαν ζευγάρια, οικογένειες, ομάδες, κλπ. Όλα αυτά αναδύονται από την απελπιστική ανάγκη του εγώ να κρατήσει τις διαφορές πραγματικές και σημαντικές στην εμπειρία μας, γιατί μόνον έτσι το εγώ θα επιβιώσει. Έτσι, αυτά που παρουσιάζονται σαν επιλογές που κάνουμε στον κόσμο, δεν είναι παρά τα αποτελέσματα του συστήματος σκέψης που ο νου μας,(όχι ο ανώτερος Εαυτός μας, ο οποίος δεν είναι μέρος της ψευδαίσθησης) έχει επιλέξει να ακολουθήσει. Πράγματι αυτό μας είναι δύσκολο να το καταλάβουμε και ακόμα πιο δύσκολο να το αποδεχτούμε, αλλά αυτό είναι που διδάσκουν τα Μαθήματα Θαυμάτων. Οι ασκήσεις στο βιβλίο εργασιών προορίζονται για την διευκόλυνση αυτού του είδους αντιστροφής της σκέψης (Βλέπε Βιβλίο Εργασιών Μάθημα 11.1:1,   126.1:1, επίσης στο εγχειρίδιο για δασκάλους 24.4:1) Ο Ιησούς πάντοτε απευθύνεται σε αυτόν το νου που έχει αποφασίσει να μην είναι νους αλλά να είναι ένα αυτόνομο άτομο με σωματική μορφή. Οι περιστάσεις της ζωής μας συγκροτούν το πρόγραμμα σπουδών που χρησιμοποιεί ο Ιησούς για να ανακατευθύνει την εστίασή μας προς τα μέσα έτσι ώστε να επανα-ταυτιστούμε  με την φύση μας, μέσα στην ψευδαίσθηση, σαν νόες που επιλέγουν.

Όταν έχουμε επιλέξει μια για πάντα ενάντια στο εγώ, το μόνο που παραμένει είναι η ανιδιοτελής αγάπη την οποία είχε κρύψει ο λανθασμένος νους. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει επιλογέας της απόφασης και ο νους είναι τότε ένα κανάλι μέσα από το οποίο ρέει η αγάπη, παίρνοντας όποια μορφή είναι χρήσιμη  σε αυτούς τους νόες που εξακολουθούν να είναι στην διαδικασία της θεραπείας.