ΜΗΝ ΒΛΑΠΤΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ.

ΜΗΝ ΒΛΑΠΤΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ.  

~ (Από το "The Healing Power of Kindness" του Ken Wapnick)

Ο τίτλος είναι από τον αρχαίο όρκο του Ιπποκράτη, από τον 4^ο αιώνα π.Χ. Περιέχει μία από τις πιο βασικές αρχές ολόκληρης της ιατρικής, που συνοψίζονται σε αυτές τις πέντε «μικρές» λέξεις: Μην κάνεις κανένα κακό σε κανέναν. Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν μια συνοπτική υπενθύμιση για όλους τους μαθητές των μαθημάτων θαυμάτων που προσπαθούν να εφαρμόσουν στην ζωή τους σε αυτόν τον κόσμο τις αρχές τους.

Σε αυτό το μάθημα θα πάμε από την γενική αρχή Μην κάνεις κανένα κακό σε κανέναν στις εξειδικευμένες εκφράσεις της εξετάζοντας το πώς μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα και να βάλουμε σε εφαρμογή τον σκοπό της ανωτέρω δήλωσης. Μπορούμε να αρχίζουμε ρωτώντας τον εαυτό μας: Ακριβώς τι σημαίνει για μένα το να μην  κάνω κανένα κακό σε κανέναν, και ακόμα, πώς μπορώ να ζήσω την ζωή μου βασισμένος και έχοντας σαν υπόδειγμα αυτή την αρχή; Τώρα πρέπει να κάνω μια ενδελεχή εξέταση της ζωής μου, γιατί πρέπει να κοιτάξω όλες μου τις υποθέσεις, πεποιθήσεις, αξίες, και μεθόδους μου σε αυτόν τον κόσμο. Αν καταπιαστώ σε αυτή την διαδικασία με ειλικρινείς προθέσεις, θα μου αποκαλύψει εκπληκτικές πληροφορίες και επιγνώσεις για το πώς λειτουργώ και σχετίζομαι με τους άλλους ανθρώπους στην ζωή μου.

Και σαν μαθητής των Μαθημάτων θαυμάτων, το πλαίσιο αυτής της διερεύνησης θα είναι αυτό που διδάσκει ο Ιησούς για την προβολή, την ιδιαιτερότητα, και τις σχέσεις. Πρώτα, μπορεί ήσυχα – ήσυχα να καταλάβω ότι χρησιμοποιούσα τους άλλους ανθρώπους στην ζωή μου για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μου, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μου και τα θέλω μου. Αυτό είναι βλαβερό; Λοιπόν, ας δούμε μερικά παραδείγματα και ας προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι εντάσσεται σε αυτά τα πλαίσια:

1) Ας πούμε ότι έχω χρησιμοποιήσει άλλους για να προχωρήσω στο σχολείο, στην δουλειά, ή σε οποιοδήποτε εγχείρημα. Πράγματι παίρνω αυτό που  χρειάζομαι από αυτούς με τον σκοπό να προωθήσω τον εαυτό μου, και δεν νοιάζομαι πραγματικά για το αν τους δίνω κάτι για αντάλλαγμα, ούτε καν νοιάζομαι καθόλου για το αν αυτοί είναι καλά. Ουσιαστικά, τότε, η στάση μου είναι πολύ εγωιστική και συμφεροντολογική. Αλλά καλύπτω τις αληθινές μου προθέσεις πίσω από μια στάση σεβασμού και φιλικότητας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι είμαι ανειλικρινής με τους άλλους και τον εαυτό μου σε σχέση με τις πραγματικές μου προθέσεις σε αυτές τις σχέσεις.

2) Στις αισθηματικές μου σχέσεις, ίσως μπορώ να σταχυολογήσω το πώς έχω χρησιμοποιήσει άλλους ανθρώπους για να ικανοποιήσω τις συναισθηματικές μου και/ή τις σωματικές μου ανάγκες, χωρίς να με νοιάζει αν μπορεί να τους έβλαψα με το να είμαι ανειλικρινής σε σχέση με τις αληθινές μου προθέσεις έτσι ώστε να κρύψω τους μυστικό σκοπό της σχέσης.

3) Στις οικογενειακές μου σχέσεις μπορεί να συνειδητοποιήσω ότι μεγαλώνοντας είχα μια ανάγκη να ξεχωρίζω και να είμαι ο καλύτερος έτσι ώστε οι γονείς μου να με έλουζαν με επαίνους υποσκιάζοντας τα αδέλφια μου. Με άλλα λόγια, έπρεπε να χρησιμοποιώ και να χειρίζομαι όλες τις καταστάσεις που προέκυπταν μέσα στην οικογένεια μου χρησιμοποιώντας τες ως μέσα για να αποσπάσω αγάπη, έγκριση, και έπαινο από αυτούς, έτσι ώστε το αστέρι μου να είναι το πιο λαμπρό μέσα στην οικογένεια μου. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν με ένοιαζε για τους γονείς μου ή για τα αδέλφια μου ∙ αυτό που με ένοιαζε ήταν απλά τι θα μπορούσαν να κάνουν αυτοί για μένα έτσι ώστε να μπορέσω νε πετύχω τον στόχο μου της ιδιαιτερότητας.

Κοιτώντας ξανά αυτά τα τρία παραδείγματα, γίνεται πολύ ξεκάθαρο ότι έχω χρησιμοποιήσει τις σχέσεις της ζωής μου για να ικανοποιήσω τον εαυτό μου, χωρίς να ενδιαφέρομαι για το καλό των άλλων. Και αυτό είναι πράγματι βλαβερό! Οι σκέψεις οι πράξεις που αναφέρθηκαν από πάνω περιλαμβάνουν παραλείψεις αγάπης και επιφορτίσεις εγωισμού, απληστίας, και συμφέροντος, που όλα περιλαμβάνονται μέσα στον όρο «ιδιαιτερότητα» των Μαθημάτων Θαυμάτων. Συνειδητοποιώ ότι έχω υπάρξει πολύ επιβλαβής προς τον εαυτό μου και τους άλλους γιατί ο τρόπος που υπάρχω στον κόσμο προέρχεται από την έλλειψη και την ανάγκη, το βασικό χαρακτηριστικό του εγωικού λανθασμένου νοητικού συστήματος σκέψης.

Πολλές συνειδητοποιήσεις ακολουθούν, όπως:

Α) Αν πιστεύω ότι είμαι σώμα, τότε το εγώ θα είναι πάντα ο δάσκαλος μου επειδή διδάσκει ότι όλοι είμαστε ξεχωριστά σώματα που είναι ατελή, και χρειαζόμαστε κάτι απέξω για να μας ολοκληρώσει. Αυτό επιβάλλει να πάρω από σένα αυτό που χρειάζομαι για να καλύψω την δική μου ανάγκη που αντιλαμβάνομαι.

Β) Το ότι βλάπτω τους άλλους προέρχεται από μια παρανόηση του ποιος είμαι, ποιος είσαι, και ποιος είναι ο σκοπός τις ζωής. Το να σχετίζομαι σαν εγώ πάντα θα προκαλεί βλάβη, θα είναι πάντα βλαβερό, και θα καταλήγει στην πρόκληση βλάβης. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά εφόσον πήρα τον χρόνο και έκανα μια ανασκόπηση στις σκέψεις μου, τα λόγια μου, και τις πράξεις μου μέχρι τώρα, ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσα να υπάρχω ως κάποια βλαβερή ύπαρξη, πράγμα που ήταν άγνωστο σε μένα, αλλά ίσως όχι και στους άλλους.

Γ) Η χρησιμοποίηση των ανθρώπων για τις ανάγκες μου στην πραγματικότητα είναι μια επίθεση εναντίον τους, η οποία, όπως διδάσκουν τα Μαθήματα θαυμάτων, μόνο γεννά ενοχή σε μένα τον ίδιο και με κρατά κολλημένο στον λανθασμένο νου μου. Ο θυμός μου πάντα κατευθύνεται εναντίον σου για την αποτυχία σου να καλύψεις τις ανάγκες μου, και που δεν εκπλήρωσες την λειτουργία που σου έχω δώσει μέσα στο όνειρο που αποκαλώ ζωή μου. όπως λέει ο Ιησούς στο κείμενο, σε ένα κομμάτι που λέγεται «οι Ρόλοι του Ονείρου»:

Στην πιο απλή μορφή, μπορούμε να πούμε ότι η επίθεση είναι μια αντίδραση στην λειτουργία που δεν εκπληρώνεται έτσι όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι την λειτουργία…Όταν θυμώνεις, δεν είναι επειδή κάποιος απέτυχε να εκπληρώσει την λειτουργία που του απέδωσες; Και αυτό δεν γίνεται ο «λόγος» που η επίθεση σου είναι δικαιολογημένη; (T- 29.IV.3:1;4:1-2)

Τελικά, βλέπω ότι αυτός ο κύκλος ενοχής – επίθεσης έχει επικρατήσει σε όλες μου τις σχέσεις, παρόλο που δεν είχα επίγνωση της δυναμικής του υποσυνείδητου μου. Ακόμα, τώρα συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να αναπτύξει μεγάλη οικειότητα και να έρθει πραγματικά κοντά μου εξαιτίας της έντονης ανάγκης μου να αμυνθώ. Και τι είναι αυτό εναντίον του οποίου αμύνομαι; Προφανώς, δεν θέλω οι άνθρωποι να με χρησιμοποιήσουν έτσι όπως τους χρησιμοποίησα εγώ. Κι έτσι ασυνείδητα ύψωσα ένα απόμακρο/ επιφυλακτικό συναισθηματικό τρόπο να σχετίζομαι με τους ανθρώπους, έτσι ώστε κανείς να μην μπορέσει ποτέ να με πλησιάσει. Σε αυτό αναφέρονται τα Μαθήματα Θαυμάτων ως κύκλο επίθεσης – άμυνας:

…Επίθεση, άμυνα ∙ άμυνα, επίθεση, γίνονται οι κύκλοι των ωρών και των ημερών που δένουν το νου μέσα στα βαριά δεσμά από ατσάλι και σίδερο, που συνεχώς περιστρέφονται για να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Δεν φαίνεται να υπάρχει διάλειμμα ούτε τέλος στον ολοένα πιο σφικτό κλοιό της αιχμαλωσίας του νου. (WpI. 153.3:2-3).

Μου είναι τώρα ξεκάθαρο ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου έχει επισκιαστεί από το βλάπτω ∙ όχι μόνο εξαιτίας των όσων ανακάλυψα για τον εαυτό μου και τις σχέσεις μου γενικά, αλλά  και επειδή σε όλα όσα έκανα συνεχώς έκρινα τους πάντες – σα να ήταν εντελώς ξέχωροι από μένα. Έτσι, μέσω της κρίσης, έκανα τον διαχωρισμό πραγματικό, και ανεξίτηλα τυπωμένο στο νου μου. Η χρήση της λογικής αιτιολόγησης της κρίσης σαν σημάδι ωριμότητας και γνώσης απλά κρατούσε την ενοχή στην θέση της. Γιατί; Γιατί η προβολή φτιάχνει την αντίληψη (T-21.in.1:1). Παίρνω την ενοχή που πιστεύω ότι είναι μέσα μου και την τοποθετώ πάνω σε κάποιον άλλον, και μετά τον κρίνω γι αυτήν.

Συμβαίνει μια στιγμή «εύρηκα» - τελικά συνειδητοποιώ ότι έχω χρησιμοποιήσει και τον γραπτό λόγο για επίθεση. Η αλληλογραφία με τους άλλους, ας πούμε για παράδειγμα, όλα αυτά τα χρόνια μου έχει προξενήσει πολύ βλάβη, πόσο μάλλον στους άλλους που ήταν τα αντικείμενα της προβολής μου και της επίθεσης μου. Ασυνείδητα, έχω χρησιμοποιήσει τον γραπτό λόγο ως όργανο πρόκλησης βλάβης. Υπάρχει μια καταιγιστική αίσθηση ανακάλυψης του εαυτού καθώς αρχίζω να γενικεύω από τις συγκεκριμένες βλαβερές σκέψεις, λόγια, και πράξεις που έχω συνειδητοποιήσει, και τώρα μπορώ να δω το πιο γενικό πλαίσιο της προβολής και της επίθεσης που έχει παρεισφρήσει σε όλες τις σχέσεις της ζωής μου.

Καθώς πατώ το κουμπί της παύσης της αυτό - εξέτασης, η σκέψη αυτή έρχεται στην επιφάνεια: « Τι σημαίνει να προκαλώ κακό μέσω της παράλειψης; Με χαρτί και μολύβι, μπορώ ν’ αρχίσω να κάνω διερευνητικές ερωτήσεις σχετικά με τις παραλείψεις που έχω κάνει στην ζωή μου. Μερικές από τις σκέψεις είναι οι εξής:

1) Έχω αποτύχει να δεχτώ την ευθύνη σε  καμιά από τις σχέσεις μου;

2) Μήπως έχω επίσης τον συναισθηματικά αποστασιοποιημένο τρόπο να σχετίζομαι σαν μέσον για να είμαι παθητικός σε όλες μου τις σχέσεις;

3) Μήπως έχω επιλέξει να μην βλέπω αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μου, επειδή ήδη έχω πάρει την απόφαση από πριν να μην αφήνω κανέναν να παραβιάζει την ανεξαρτησία μου;

4) Μήπως έχω πάρει μια εκ των προτέρων απόφαση να αποκλείσω τμήμα της Υιότητας σα να μην έχει καμιά σχέση με μένα κάτω από την πρόφαση μιας δικαιολογημένης ξενοφοβίας;

5) Άλλη μια χρήσιμη αναγνώριση έρχεται στην επιφάνεια: κανείς δεν μπορεί να έχει πραγματικές σχέσεις αν αυτές βασίζονται στην ανάγκη, και πόσο δύσκολο είναι να αφήσει κανείς τις ανάγκες του κατά μέρος!

6) Και τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό, μήπως έχω παραλείψει την καλοσύνη και την φροντίδα από το ρεπερτόριο των σκέψεων και της συμπεριφοράς μου; Εκτός, φυσικά, όταν εξυπηρετούσε τις ιδιαίτερες ανάγκες μου. Αυτό το κομμάτι τις αυτό- εξέτασης θα έχει επίσης ένα αποτέλεσμα ντόμινο καθώς η έρευνα συνεχίζεται και ψάχνει να βρει αυτό που με εμποδίζει να εκπληρώνω την αρχή: Μην κάνεις κανένα κακό σε κανέναν.

Στο εγχειρίδιο για δασκάλους, κάτω από την γλυκύτητα – το τέταρτο χαρακτηριστικό ενός δασκάλου του Θεού – έχει ενδιαφέρον να δούμε ότι δεν λέει και πολλά για το να είμαστε γλυκείς, αλλά λέει αρκετά για το να προκαλούμε βλάβη και την ανάγκη να αφήσουμε κατά μέρος αυτή την πολύ βασική σκέψη της εγωικής φαρέτρας της ιδιαιτερότητας και του μίσους.

Μάλιστα, η λέξη βλάβη (και τα παράγωγα της) εμφανίζεται εννέα φορές ενώ η λέξη γλυκύτητα (και τα παράγωγα της) εμφανίζεται μόνο τρεις φορές. Αυτό δεν είναι περίεργο εφόσον η κυρίαρχη έμφαση στα Μαθήματα Θαυμάτων δίνεται στην κατάργηση του εγωικού συστήματος σκέψης ως το μονοπάτι της επιστροφής στον Θεό, την Πηγή όλης της Αγάπης. Σε αυτές τις σειρές από την εισαγωγική παράγραφο, μπορούμε να δούμε το πόσο σημαντικό είναι ο δάσκαλος του Θεού να αφήσει να φύγει το σύστημα σκέψης της πρόκλησης βλάβης:

…Η βλάβη είναι αποτέλεσμα κρίσης. Είναι μία ανέντιμη πράξη που ακολουθεί μια ανέντιμη σκέψη. Είναι ετυμηγορία ενοχής πάνω σε έναν αδελφό, άρα και προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι το τέλος της γαλήνης και η άρνηση της μάθησης. Υποδηλώνει την απουσία του σχεδίου του Θεού, και την αντικατάστασή του με την παράνοια. (M-4.IV.1:3-7).

Έτσι, ο Ιησούς μας εξηγεί το πώς πριν από τις κρίσεις μας προς τους άλλους προηγείται η κρίση μας για τον εαυτό μας. Ακολουθώντας τις οδηγίες του εγώ, πρώτα πιστεύουμε ότι υπάρχει κάτι έμφυτα κακό με μας, επειδή έχουμε παράγει και εκδηλώσει ένα όνειρο με το εξής περιεχόμενο: «Έχω πετύχει τον διαχωρισμό από τον Δημιουργό και την Πηγή.» Τότε, τρομοκρατημένος από την ενοχή που έκανα ένα τόσο σοβαρό αμάρτημα, επιζητώ να διαφύγω από τον πόνο του, πρώτα με το να αρνηθώ ότι αυτό το αμάρτημα βρίσκεται μέσα μου, και δεύτερον, προβάλλοντας το έξω, καθιστώντας κάποιον άλλον ένοχο γι αυτό που πρώτα έχω κατηγορήσει τον εαυτό μου.

Άρα η ανέντιμη σκέψη είναι η κατηγορία εναντίον του εαυτού μας, και η ανέντιμη πράξη είναι η κατηγορία και η κρίση εναντίον κάποιου άλλου. Και θέτοντας μια ετυμηγορία ενοχής πάνω στον αδελφό μας, απλά ενισχύουμε την ενοχή που πρώτα κάναμε πραγματική μέσα μας. Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί στο τέλος της γαλήνης και στην άρνηση της μάθησης επειδή έχουμε επικαλεστεί για δάσκαλο μας το εγώ, αποκλείοντας το πρόγραμμα μαθημάτων του Θεού, και αντικαθιστώντας το με την παράνοια του λανθασμένου τρόπου σκέψης.

Συνεχίζουμε με το εδάφιο:

… Όλοι οι δάσκαλοι του Θεού πρέπει να μάθουν, και σχετικά νωρίς στην εκπαίδευσή τους, ότι η πρόκληση βλάβης εξαλείφει ολοκληρωτικά την λειτουργία τους από την επίγνωσή τους. Θα τους προκαλέσει σύγχυση, φόβο, θυμό και καχυποψία. Θα κάνει τα μαθήματα του Αγίου Πνεύματος αδύνατον να μαθευτούν. Ούτε μπορεί ο Δάσκαλος του Θεού να ακουστεί καθόλου, εκτός από εκείνους που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πρόκληση βλάβης δεν οδηγεί πουθενά. Κανένα όφελος δε γίνεται να προκύψει από αυτήν. (M-4.IV.1:8-11).

Η πρώτη πρόταση στο ανωτέρω εδάφιο δίνει μεγάλη έμφαση και περιλαμβάνει τα πάντα στην εφαρμογή της. Δηλώνει ξεκάθαρα ότι ένας μαθητής των Μαθημάτων Θαυμάτων πρέπει να μάθει αρκετά νωρίς στην εκπαίδευση του ότι η πρόκληση βλάβης πρέπει να καταργηθεί ολοκληρωτικά, αλλιώς ποτέ δεν θα μάθει τα μαθήματα του Αγίου Πνεύματος.

Με άλλα λόγια, αντιλήψεις πρόκλησης βλάβης όπως εκφράζονται σε σκέψη, λόγια, ή πράξη οιουδήποτε είδους, αμέσως θα μας κολλάνε στον λανθασμένο νου, ακόμα κι αν εμείς μπορεί να έχουμε άλλη γνώμη. Θα μας μπλοκάρουν από το να αποκτήσουμε έστω την επίγνωση των προθέσεων μας και των κινήτρων μας, και των συνειδητών και των ασυνείδητων.

ΚΙ αφού βλέπουμε ότι η διαδικασία της κατάργησης που διδάσκουν τα Μαθήματα περιλαμβάνει το να κάνουμε το ασυνείδητο συνειδητό – για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε επίγνωση του εγώ μας έτσι ώστε να μπορέσει να καταργηθεί για λογαριασμό μας από το Άγιο Πνεύμα – αυτό που κάνουμε όταν κρατάμε τις βλαβερές σκέψεις και τις σκέψεις κρίσης είναι να σαμποτάρουμε αποτελεσματικά την μελέτη και την εφαρμογή των Μαθημάτων Θαυμάτων. Οι σκέψεις πρόκλησης βλάβης μπλοκάρουν την Φωνή του Αγίου Πνεύματος, κι έτσι εξασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα ξυπνήσουμε από το όνειρο και δεν θα επιστρέψουμε στην Πηγή μας.

Άρα, τώρα μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να μην προκαλώ κακό σε κανέναν, χωρίς καμιά εξαίρεση. Το να ζει κάποιος την ζωή του πάνω σε αυτή την αρχή σημαίνει ότι σε όλες τις περιπτώσεις, σχέσεις, γεγονότα, και καταστάσεις, πρέπει συνέχεια να ελέγχω τις σκέψεις μου και να ευαισθητοποιούμαι για να διακρίνω πότε φεύγω από τον ορθό μου νου – το σπίτι του Αγίου Πνεύματος – και αποφασίζω να μπω στον λανθασμένο νου μου – την κυριότητα του εγώ.

Αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού οι πιο πολλοί από μας ζουν ζωή αυτοματοποιημένη στο να αντιδρά με εγωικές αντιδράσεις ως φυσικό τρόπο να διεξάγουν τις σχέσεις τους. Έχοντας περάσει περισσότερο χρόνο με φίλο μας το εγώ, τώρα μας φαίνεται παράξενο και αφύσικο να σχετιστούμε αληθινά με τον Ιησού ή το Άγιο Πνεύμα για δασκάλους μας. Αλλά ας θυμηθούμε, ότι τα Μαθήματα θαυμάτων δηλώνουν ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη προθυμία να αφήσουμε τον δικό μας τρόπο και τις αντιλήψεις μας, και να ζητήσουμε την Βοήθεια της Αβλάβειας που πάντα υπάρχει στην διάθεση μας.

Και γι αυτό ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιησού από το εγχειρίδιο, να θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι το δικό του χέρι είναι που επιθυμούμε να πάρουμε, καθώς μαζί με αυτόν και όλους τους αδελφούς μας πορευόμαστε στον ευγενικό δρόμο του Μην κάνεις κακό σε κανέναν, για να παραφράσουμε το Μάθημα 195 του Βιβλίου Εργασιών, ότι καθώς πηγαίνουμε, η Αγάπη είναι ο τρόπος που πορευόμαστε με αβλάβεια.

Επομένως οι δάσκαλοι του Θεού είναι απόλυτα ήπιοι. Χρειάζονται την δύναμη της γλυκύτητας/ηπιότητας, γιατί με αυτήν γίνεται εύκολη η λειτουργία της σωτηρίας. Είναι αδύνατη για κείνους που προκαλούν κακό. Για κείνους που δεν έχει κανένα νόημα η πρόκληση βλάβης, είναι απλά φυσική. Ποια άλλη επιλογή έχει νόημα για τους σώφρονες; Ποιος διαλέγει την κόλαση όταν αντιλαμβάνεται ένα δρόμο που οδηγεί στον Ουρανό; Και ποιος θα διάλεγε την αδυναμία που έρχεται από την πρόκληση βλάβης στη θέση της και απεριόριστης δύναμης της γλυκύτητας που περιλαμβάνει τα πάντα;

Η δύναμη των δασκάλων του Θεού βρίσκεται στην πραότητά τους, διότι έχουν καταλάβει ότι οι κακές σκέψεις τους δεν προήλθαν ούτε από τον Υιό του Θεού, ούτε από τον Δημιουργό του. Επομένως, ένωσαν τις σκέψεις τους με Αυτόν ο Οποίος είναι η Πηγή τους. Κι έτσι η θέλησή τους, που ήταν πάντα δική Του, είναι ελεύθερη να είναι ο εαυτός της. (M-4.IV.2).