Φοβάμαι ότι θα χάσω την αγάπη των ιδιαίτερων σχέσεών μου εάν αποδεχτώ την Εξιλέωση*

Φοβάμαι ότι θα χάσω την αγάπη των ιδιαίτερων σχέσεών μου εάν αποδεχτώ την Εξιλέωση*

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΑΡΙΔΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ#1141: Φοβάμαι πολύ με τη σκέψη ότι πηγαίνοντας στον Ουρανό σημαίνει ότι χάνω το εγώ μου και θα ξεχάσω τα πάντα για αυτόν τον κόσμο. Ιδιαίτερα όταν σκέφτομαι ότι θα ξεχάσω ανθρώπους που γνωρίζω ή τους γονείς μου, ή τον γιο μου. Δεν θέλω να τους ξεχάσω. Θέλω να τους αγαπάω  για πάντα. Αυτό είναι που γίνεται όταν μου συμβαίνει να αντιστέκομαι και πραγματικά με τρομάζει. Φαίνεται τόσο μοναχικό να είσαι με τον Θεό και να είσαι μόνο ένα. Όλη μου τη ζωή αισθάνομαι διαχωρισμένος και μόνος, και να είμαι έτσι και στον Ουρανό δεν φαίνεται τόσο επιθυμητό. Που Κάνω λάθος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχεις μεγάλη παρέα. Ο φόβος που περιγράφεις Κάνει τον πληθυσμό του κόσμου να αυξάνει. Βλέπουμε μεγάλες ουρές αναμονής στην Ντίσνευλαντ, αλλά σίγουρα όχι μπροστά στις πύλες του Ουρανού. Αυτό συμβαίνει, γιατί όταν ο νους ταυτίζεται με το εγώ βρίσκει την μη δυϊστική φύση του Ουρανού υπερβολικά απειλητική  παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία γνώση της μη δυαδικότητας. Του εγώ η μόνη πραγματικότητα είναι η ποικιλία του διαχωρισμού. Βλέπει προς την ενότητα με τρόμο, γιατί η ύπαρξή του εξαρτάται από την δυαδικότητα. Το σύνολο της ζωής του και η ουσία του κύκλου της ζωής και του θανάτου του είναι ποικιλία, αλλαγή, ενθουσιασμός, σαν ένα συναισθηματικό τρενάκι του Λούνα παρκ, και αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, του εγώ το βασικό μοτίβο είναι’’: ‘’ Το μόνο σταθερό πράγμα είναι η αλλαγή’’. Για να ενδυναμώσει την θέση του για τον διαχωρισμό, ο νους προβάλλει φανταστικές  εικόνες του Ουρανού σαν ένα μέρος βαρετό, μοναχικό, μέρος εκμηδένισης. Αυτό είναι ένα τέλειο παράδειγμα της αρχής της προβολής: όταν ο νους βιώνει την μοναχικότητα της αυτό επιβαλλόμενης εξορίας που έγινε από την απόρριψή της ταυτότητάς του σαν Υιός του Θεού και την εγκατάλειψη του οίκου του, αρνείται την μοναχικότητα του διαχωρισμού και φτιάχνει ένα υποκατάστατο ‘’σπίτι’’ (τον κόσμο), που τον υπερπληρώνει με ιδιαίτερες σχέσεις για να γεμίσει το κενό. την﷽﷽﷽﷽﷽﷽ην ενο

Μετά προβάλλει αυτό που έχει αρνηθεί και έτσι αντιλαμβάνεται τον Ουρανό σαν ένα μοναχικό μέρος εξορίας. Όλο αυτό γίνεται για να προστατέψει το νου από το να συνειδητοποιήσει τα αφόρητα αποτελέσματα λόγω της επιλογής του διαχωρισμού, ώστε να μπορεί να παραμένει προσκολλημένος σε αυτό. Ο νους φέρνει τα πάνω κάτω για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στην επιστροφή του σπίτι με τον Θεό, όπου όλες οι αισθήσεις μοναχικότητας εξαφανίζονται και Κάθε τμήμα της Υιότητας (γονείς, παιδιά, φίλοι) συμμετέχουν στην ενότητα της Αγάπης του Θεού.

Σαν απάντηση στο φόβο μας του να επιστρέψουμε στο αληθινό μας σπίτι, ο Ιησούς έχει ένα πολύ ενθαρρυντικό μήνυμα: ‘’Μην φοβάσαι ότι θα σηκωθείς απότομα και θα εκσφενδονιστείς μέσα στη πραγματικότητα. Ο χρόνος είναι ευγενικός, και αν τον χρησιμοποιείς προς όφελος της πραγματικότητας, θα βαδίσει τρυφερά μαζί σου κατά την μετάβασή σου’’ (Κ-16. VI.8: 1,2.). Όχι μόνο ο χρόνος είναι ευγενικός, αλλά και η συγχώρεση που ο Ιησούς διδάσκει είναι μια τρυφερή και ευγενική διαδικασία θεραπείας. Δεν απομακρύνει τις ιδιαίτερες σχέσεις, αλλά τις μεταμορφώνει ώστε να περιλαμβάνουν αυτούς οι οποίοι προορίζονταν να εξαιρεθούν. Αυτό το βήμα ορίζεται μόνο από την προθυμία μας να ξεχάσουμε το διαχωριστικό ψέμα του εγώ και να θυμηθούμε τι σημαίνει να είμαστε ένα. Αφού ο νους ταυτίζεται με το σώμα, φτιάχνει μάτια που βλέπουν άλλα σώματα που φαίνονται πραγματικά, και συναισθηματικές προσκολλήσεις που φαίνονται περισσότερο πραγματικές  από την ενότητα που ο Θεός δημιούργησε. Αυτές οι ιδιαίτερες σχέσεις με τους αγαπημένους μας είναι του εγώ τα υποκατάστατα για την σχέση μεταξύ του Πατέρα και του Υιού Του: η μόνη αληθινή σχέση. Αυτό μπορεί μόνο να κατανοηθεί στο περιεχόμενο της διδασκαλίας των Μαθημάτων ότι δηλαδή είμαστε Νόες, όχι σώματα. Τα Μαθήματα Θαυμάτων διδάσκουν ότι τίποτα δεν υπάρχει έξω από το νου (Κ.18.VI.8.).

Ο νους που επιλέγει να πιστέψει ότι ο διαχωρισμός είναι πραγματικός, χωρίζεται σε δυο μέρη.  

Ο ορθός νους θυμάται την ενότητα της Αγάπης του Θεού, και Κάθε αποκομμένο μέρος της Υιότητας περιλαμβάνεται σε αυτή τη θύμηση. Κάνεις δεν εξαιρείται, χάνεται ή είναι μόνος. Η αγάπη που αναδύεται από αυτό το  μέρος του νου αγκαλιάζει τα μέλη της οικογένειας, μαζί με Κάθε άλλον. Όταν ο νους επιλέγει αυτή την παν περιεκτική αγάπη σαν την μόνη του ταυτότητα, συμμετέχει στην ενότητα της Αγάπης του Θεού  ο Ουρανός ποτέ δεν έφυγε.

Ο λανθασμένος νους, από την άλλη, επιλέγει να ταυτιστεί με το σώμα που είναι αποκλειστικό, από αυτό το ίδιο το γεγονός που δεσμεύεται από περιορισμούς. Ένα σώμα όχι μόνο δεν μπορεί να τους αγαπάει όλους, αλλά δεν μπορεί να αγαπάει καθόλου. ‘’Αυτό (το σώμα) έγινε για να περιορίσει το Απεριόριστο’’ (Κ-18. VIII.1:3). Σε αντίθεση, ‘’Η αγάπη δεν έχει όρια γιατί βρίσκεται παντού.’’ (Β.Α.103.1:4).

Επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτό που είναι περιορισμένο δεν είναι αγάπη. Αυτό που ο κόσμος ονομάζει ‘’αγάπη’’. Τα Μαθήματα το ονομάζουν ιδιαιτερότητα. Μια ‘’αγάπη’’ που υπόκεινται σε αλλαγή, σε απογοήτευση, και απώλεια. Ό,τι αλλάζει δεν διαρκεί, και έτσι, όσο ευχάριστο ή ευγενικό μπορεί να φαίνεται, η αγάπη του εγώ αναπόφευκτα θα τελειώσει. Αυτό που δεν κρατάει δεν είναι πραγματικό, ούτε αιώνιο, ούτε βρίσκονται στον Ουρανό. Του εγώ η απάντηση για τον πόνο και την αγωνία της ζωής είναι ένα σύστημα σκέψης που διδάσκει ότι θα βρούμε τα αγαπημένα μας άτομα στον Ουρανό. Αυτός είναι ένας ουρανός που αντανακλά τον κόσμο, αλλά μόνο Καλλιτέρο. Είναι σχεδιασμένο να υποστηρίξει την πίστη στον διαχωρισμό και στον δυαδικό Θεό του εγώ.

Ο Ουρανός δεν είναι μόνο ότι δεν είναι το μοναχικό μέρος που προβάλλεται από το εγώ, είναι η κατάσταση του νου στην οποία ο καθένας περιλαμβάνεται σαν ένα. Μέσα από την διαδικασία της συγχώρεσης, αυτό που ήταν ιδιαίτερη αγάπη και αφορούσε μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους μεταμορφώνεται βαθμιαία σε μια παν περιεκτική αγάπη του ορθού νου. υπάρχουν πολλά εδάφια στα Μαθήματα που περιγράφουν την ομορφιά του πραγματικού κόσμου που προηγείται του βήματος για την αιωνιότητα του Ουρανού. Αν και δεν μας ζητείται να καταλάβουμε αυτό που έχει εξαλειφθεί από την επίγνωσή μας από τα.. ‘’βαριά ενδύματα της ενοχής’’ (Κ.18.ΙΧ.9:7) , μπορείς να φανταστείς τα τρυφερά αισθήματα που έχεις για τους γονείς σου και τον γιο σου να επεκτείνονται για να αγκαλιάσουν  τον καθένα. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα του νου που ενώνεται με τον εαυτό του και τελικά αισθάνεται στο σπίτι του. Στο μεταξύ, μέχρι και το τελευταίο σημάδι σκοταδιού να φύγει, και τίποτα δεν θα παραμένει που να θολώνει την όραση του ξεχασμένου μας σπιτιού, το μόνο μας ενδιαφέρον είναι να συνεχίζεται η εξάσκηση για την συγχώρεση: μικρά αλλά σταθερά βήματα στην κατάργηση της πίστης ότι το σώμα είναι όλο αυτό που υπάρχει.

* Η Επανόρθωση