Γιατί επιλέγουμε τον πόνο σαν άμυνα εναντίον της ενοχής και όχι την ευχαρίστηση;

Μετάφραση: Αυγουστίνος Σαρίδης

ΕΡΩΤΗΣΗ#607: Στην απάντησή σας στην ερώτηση #388, λέτε ότι τα Μαθήματα Θαυμάτων μας λένε ότι’’η αληθινή προσευχή είναι η προσευχή της καρδιάς, και πάντοτε μας δίνεται απάντηση γιατί στο όνειρο, έχουμε και βιώνουμε οτιδήποτε αληθινά επιθυμούμε.’’ Γιατί το λοιπόν, υποφέρουμε; Η απάντησή σας, συμπεραίνω, είναι ότι θέλουμε να ενισχύσουμε την ενοχή μας επειδή ασυνείδητα πιστεύουμε ότι αυτό θα μας γλιτώσει από την οργή του Θεού. Αυτή είναι μια μη ικανοποιητική απάντηση. Γιατί δεν επιλέγουμε πάντοτε μόνο ευχαρίστηση στον κόσμο σαν άμυνα, και να αφήσουμε τον πόνο έξω μια και καλή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τα Μαθήματα προσφέρουν μια καθαρή και απλή απάντηση:’’Είναι αδύνατον να αναζητήσεις την ευχαρίστηση μέσα από το σώμα (ή τον κόσμο) και να μην βρεις πόνο.’’ (Κ.19.ΙV.B.12: 1). Αυτό συμβαίνει γιατί όταν ο νους επιλέγει να ταυτιστεί με το σώμα, ταυτόχρονα αρνείται την αληθινή του ταυτότητα, και ο πόνος είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Έτσι στη προσευχή μας παίρνουμε την  απάντηση από την δύναμη του νου να επιλέγει. Επιλέγοντας να πιστει ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οδυκνλεις πέψουμε ότι το σώμα και ο κόσμος είναι πραγματικά, και μετά υπερασπιζόμαστε αυτή την πίστη, πράγματι λαμβάνουμε αυτό που επιθυμούμε : ένα σώμα στον κόσμο που αποδεικνύει ότι ο ατομικός και ιδιαίτερος εαυτός μας είναι πραγματικός. Το πρόβλημα είναι, ότι κάνοντας αυτή την επιλογή, έχουμε πετάξει το μόνο πράγμα που αληθινά μπορεί να μας φέρει ευτυχία: την ταυτότητα που ο Θεός μας έδωσε σαν Υιός Του. Μετά από αυτό μένουμε με μια αίσθηση πόνου κενότητας και απώλειας, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να καλύψει. Όλη η αναζήτηση της ‘’ευχαρίστησης’’ στον κόσμο, στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια να ελαττώσουμε τον πόνο αυτής της απώλειας. Επομένως η ευχαρίστηση που φαίνεται ότι βρίσκουμε σε αυτό τον κόσμο δεν διαρκεί και δεν καλύπτει ουσιαστικά τις ανάγκες μας. Έτσι είμαστε δέσμιοι να συνεχίζουμε να αναζητούμε σε έναν ατελείωτο και κουραστικό κύκλο προσπάθειας να αυξάνουμε την ευχαρίστηση και να μειώνουμε τον πόνο. Για όσο καιρό θα πιστεύουμε ότι υπάρχει Κάτι στον κόσμο που θα μπορούσε αληθινά να μας ικανοποιήσει, θα παραμένουμε μπερδεμένοι για το ποιοι είμαστε και θα βιώνουμε πόνο. Δεν είμαστε μπερδεμένοι μόνο για το ποιοι είμαστε, είμαστε μπερδεμένοι για το τι μας Κάνει χαρούμενους και τι μας προκαλεί πόνο. Ο Ιησούς μας λέει στο κείμενο: ‘’Οτιδήποτε σε αυτό τον κόσμο που πιστεύεις ότι είναι καλό και πολύτιμο και αξίζει να αγωνιστείς γι’ αυτό μπορεί να σε πληγώσει, και θα το κάνει. Όχι επειδή έχει την δύναμη να πληγώνει, αλλά επειδή εσύ έχεις αρνηθεί να δεχτείς ότι δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, και το έκανες πραγματικό. Και είναι πραγματικό για σένα. Δεν είναι το τίποτα. (Κ.26. VI. 1: 1,2,3,4).

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο μάθημα για εμάς να το μάθουμε επειδή είμαστε προσκολλημένοι στην ιδιαιτερότητα μας σαν σώματα, και με δύναμη υπερασπίζουμε την πίστη μας ότι η ευτυχία μπορεί να βρεθεί σε αυτό τον κόσμο. Και ενώ προσπαθούμε ατελείωτα να Κάνουμε τον κόσμο πραγματικό και χαρούμενο, ο Ιησούς μας λέει στα Μαθήματα ότι αυτός δεν είναι πραγματικός και η εμπειρία μας εδώ είναι κόλαση.

1

Έχουμε διδαχθεί μέσα από τα Μαθήματα ότι η επιλογή μας δεν είναι μεταξύ ευχάριστης ή δυσάρεστης εμπειρίας μέσα στο όνειρο: είναι μεταξύ της αφύπνισης από το όνειρο με την ταύτιση μας με το Άγιο Πνεύμα, ή να παραμείνουμε μέσα στη κόλαση με το εγώ. Μας προσφέρεται μια άλλη καθαρή και απλή απάντηση: ‘’ Η λογική θα σου πει ότι δεν υπάρχει μέση λύση όπου μπορείς να σταματήσεις με αβεβαιότητα, περιμένοντας να επιλέξεις μεταξύ της χαράς του Ουρανού και της αθλιότητας της κόλασης. Μέχρι να επιλέξεις τον Ουρανό, θα είσαι στην κόλαση και στην αθλιότητα. (Κ.22.ΙΙ.7:7,8).

Η ερώτηση το λοιπόν είναι: γιατί συνεχίζουμε να επιλέγουμε την κόλαση; Εδώ είναι που η παρατήρησή σου είναι σωστή. Έχοντας επιλέξει την ταύτισή  με το εγώ, κατακλυζόμαστε από ενοχή και συναισθήματα αναξιότητας. Πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε της Αγάπης του Θεού στον Ουρανό λόγω της αμαρτίας μας. Και ναι, εξορίζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση για να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας, πριν ο Θεός ( ο Θεός του εγώ) έχει την ευκαιρία η οποία πιστεύουμε σημαίνει ολοκληρωτική εξαφάνιση. Τα βάσανα μας και ο κατατρεγμός μας υπηρετούν πολύ αποτελεσματικά να μας αποδείξουν ότι έχουμε δίκιο ότι είμαστε αμαρτωλοί. Όπως λέει η διαφήμιση για τις Κάρτες ανάληψης ή τις πιστωτικές, ‘’δεν μπορείς να φύγεις από το σπίτι σου χωρίς αυτές’’ .’’Η προσευχή μας’’ για τον διαχωρισμό έχει απαντηθεί. Η ελπίδα μας βρίσκεται στο γεγονός ότι η προσευχή μας για την ειρήνη του Θεού είναι εξίσου εύκολα απαντημένη μέσω της επιλογής μας για αυτήν. Βιώνουμε αυτή την ειρήνη Κάθε φορά που είμαστε πρόθυμοι να αναρωτηθούμε για την αξία που θέτουμε επάνω στον κόσμο και επιστρέφουμε στο Άγιο Πνεύμα μέσα στο νου μας για την προσευχή που μοιραζόμαστε με Αυτό: για να ..αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ο Θεός μας δημιούργησε..(και)..ότι είμαστε ανίκανοι να υποφέρουμε’’ (Κ.10.V.9:5).

2